Heima er bezt - 01.02.1957, Side 20

Ég man óljóst eftir því, að ég heyrði fólk fara með
vísu þessa. Það er sagt, að Sigurður Bjarnason frá Kata-
dal hafi ort hana á barnsaldri. En Sigurður var, sem
kunnugt er, vel hagorður. Eftir hann er Hjálmarskvíða,
og einnig orti hann rímur.
En hann dó ungur, drukknaði 1865.
Helga Eiríksdóttir hét unnusta hans. Hún var einnig
hagorð. Og syrgði hún Sigurð mjög.
Það er sagt, að hún hafi verið komin á efri ár, er
hún gerði þessa vísu, sem margir munu kunna:
Langt er yfir sjó að sjá,
samt er lognið hvíta.
Aldrei má ég æginn blá
ógrátandi líta.
(Sagnaþ. úr Húnaþingi.)
Þessi vísa var alkunn í Dölum. Hún er talin Guð-
rúnu dóttur Bólu-Hjálmars.
Hafði hún átt barn með Þórarni Ingjaldssyni, prests
á Ríp í Skagafirði. Sagt var, að Þórarinn hafi ekki
viljað gangast við barninu. Og hafi Guðrún þá átt að
gera vísu þessa:
Yfir (því) hlakkar andi minn,
ég þó flakki víða.
Þennan krakka á Þórarinn,
þó að skakki um mánuðinn.
(Sagnablöð III. Skuggsjá 9.)
Og svo kemur hér gömul og góð vísa, sem er löngu
landfleyg og má því vel vera með hinum yngri, þótt
ekki viti ég höfund hennar:
Vondra róg ei varast má,
varúð þó menn beiti,
mörg er Gróa málug á
mannorðs — þjófa -» leiti.
Um aldamótin 1800 bjó í Gröf í Gufudalssveit bóndi
sá, er Jón hét, merlcur maður og hagyrðingur góður.
Hann orti rímur um öll örnefni í landi Grafar og Þóris-
staða.
Þar í er þessi vísa um Kerlinguna, en það er allhár
steindrangur við neðri götuna, en tvær götur, efri og
neðri, liggja út og inn Grafarmel:
Neðri götuna gáttu stillt,
gerðu slíkt að muna.
Og svo farðu, ef þú vilt,
upp á Kerlinguna.
Ólafur hét maður frá Bár í Eyrarsveit á Snæfellsnesi.
Síðar flutti hann til Flateyjar og bjó í Innsta-bæ, en
jafnan var hann kallaður Bárar-Ólafur. Ólafur var hinn
mesti atgjörvismaður, höfðinglegur, orðheppinn og
skemmtinn. Og auk þess var hann hagorður. Ókunn-
ugur maður mætti honum eitt sinn á förnum vegi og
spurði, hvort hann væri ekki Ólafur frá Bár. Olafur
svaraði:
Allt er sami Ólafur:
Ólafur-Bárar slyngur,
Innsta-bæjar Ólafur,
Ólafur Flateyingur.
Sldp hans hét Gustur. Um það kvað hann, er það
var gamalt og slitið:
Rán þó bulli og riðugur
refla ullar dusti,
alltaf sullast Ólafur
á hálffullum Gusti.
(Eftir Barðstrend.bók.)
Fríðar, ungar, indælar
eru og drunga frásneiddar,
á kinnbungum kafrjóðar,
Kalmanstungu-j ómfrúrnar.
(Talin eftir Baldvin skálda.)
Kuldinn bítur kinnar manns,
Kólnar jarðarfræið.
Ekki er heitur andinn hans
eftir sólarlagið.
(Óþekktur höf.)
Reykjarhóll mér löngum lét,
lítt þó safnist auður.
Héðan ekki fer ég fet,
fyrr en ég er dauður.
(Talin eftir Einar á Reykjarhóli.)
Það er stand í Brekkubæ,
bráðversnandi fer það.
Kaffið blandað korni fæ,
keim af hlandi ber það.
. (Höf. óþekktur.)
Ég hef talað við fólk, sem man eftir því, þegar kaffið
var drýgt með korni.
Gaman er í góðu veðri að ríða
á góðum vegi, góðum klár,
glasið þegar fellir tár.
(Gömul vísa.)
Nú er fjaran orðin auð,
öll af þara gróin.
Nú skal fara að reyna ’ann Rauð
og ríða honum bara í sjóinn.
(Gömul vísa. Óltunnur höf.)
04 Heima er bezt