Heima er bezt - 01.02.1957, Síða 34

HÉR BIRTIST TÍUNDI HLUTI AF HINNI
SPENNANDI FRAMHALDSSÖGU
OBOÐNIR
GESTIR
EFTIR
JOSEPH HAYES
krýtið var það, að honum fannst ekki eins miklu
varða, hvernig færi fyrir henni nú, er hann var
ekki lengur í augsýn hennar. — Hann gat ekki
hindrað Glenn í þeim áformum, er hann ætlaði
að framkvæma að morgni, er peningarnir væru komnir.
Þá varð stúlkan að fara með bílnum, til þess að flóttinn
væri sem minnst áberandi; auk þess gat hún verið þeim
til verndar.
Var það þess vegna, sem þú fórst leiðar þinnar, Hank?
Nei, hann hafði farið, af því að hann var ekki sá
asni, sem Glenn hélt, að hann væri. Nú var hann allur
á burt, og Glenn, hinn duglegi og slóttugi, var geng-
inn í gildruna, sem hann vissi ekkert um og vildi ekki
trúa, að væri til.
Fáir bílar óku framhjá honum, því að svo áliðið var
orðið. Hann renndi niður rúðunni við olnboga sér. Það
var yndislegt að finna þetta napra, kalda loft.
En að baki þessarar tilfinningar, að hann væri nú
frjáls og óháður, laus við Glenn, bjó önnur tilfinning:
Hann átti að snúa við, aka heim til Hilliards og vara
Glenn við. Bróðir hans hafði verið eina sálin, sem
nokkru sinni hafði látið sig einhverju skipta, hvernig
honum vegnaði. Faðir hans hafði verið drykkjusjúkur
og fékk oft og einatt ofsaköst. Loks hafði drykkju-
skapurinn drepið hann. Móðir hans hafði stokkið að
heiman, þegar Hank var smábarn, og mundi hann varla,
hvernig hún hafði verið í hátt. Glenn hafði séð um
allt, ætið rétt honum hjálparhönd í áflogum og síðan
notað hann til að stela fyrir sig, því að hann var svo
góður bílstjóri og mun lagnari að komast undan, er
eftirför var veitt, en aðrir á hans reki. Þessar endur-
minningar settust nú að honum, en honum var ljóst, að
hann mátti ekki sökkva sér niður í þær. Hann varð að
hugsa um sjálfan sig, — að minnsta kosti í nótt. Hann
var hamingjusamur á kynlegan hátt: Loks varð hann
að brjótast áfram af eigin rammleik. En hugann varð
hann að hafa allan við nútíðina, en ekki fortíð eða
framtíð.
Hann leit á mælaborðið og las á bensínmælinn. Geym-
irinn var tæplega hálfur. Og hann var peningalaus, hafði
aðeins smámyntina, sem hann hafði tínt upp úr skrif-
borðsskúffunni inni í skonsunni. Þetta þýddi raunar,
að hann varð að fremja innbrot af eigin rammleik.
Hann varð máttlaus í hnjánum, er honum varð hugs-
að um hinn stóra, fjarlæga bæ, Chicago, þar sem hann
þekkti engan, og ökuferðina þangað.
Hann vissi, á hverju hann mátti nú eiga von, hann
vissi, hvað þessi fiðringur í maganum þýddi. Hann velti
fyrir sér, hvort hann mundi geta ekið, þegar það dyndi
yfir.
Hann gat ekki snúið við. Lögreglan beið átekta og
fylgdi nákvæmri áætlun. Hvað átti hann að gera?
78 Heima er bezt