Heima er bezt - 01.06.1957, Blaðsíða 10

Guðbjörg Sigurbjörnsdóttir og Magnús, maður hennar, með
dótturbörn sin, þriðju kynslóðina í Ameríku.
um hávetur urðu að stríða einar, því faðir minn var
ennþá út á járnbraut að vinna, mörg hundruð mílur
burtu. Þær spunnu og prjónuðu sokka og vettlinga og
seldu í búðir fyrir nauðsynjar til fata og matar.“
Var þetta mikið áfall fyrir þær mæðgur, ástvinar-
missir, svo skömmu eftir endurfundina, og fyrirvinnu-
missir. Höfðu konurnar í ströngu að stríða um vetur-
inn.
Með vorinu tók Sigurbjörn til að rækta land sitt.
Um það segir Guðbjörg:
„Faðir minn fór ekki langt í vinnu eftir 1883. Það
var líka nóg að gera heima, setja upp girðingar fyrir
gripi og heyja, og afla eldiviðar, því í þá daga var ekki
annað eldsneyti en viður. Við þekktum ekki kol, olíu
eða rafmagn. Svo var ögn farið að brjóta landið með
uxum. Alltaf stríddu leiðindi á föður minn, og hann
þráði ísland.“
Um þessar mundir orti Sigurbjörn kvæði, sem hann
nefndi Heimþrá, og eru þessar vísur í því:
Fjallakonan heið og há
hjúpuð jökulfeldi,
þér í anda uni hjá
eg á þessu kveldi.
Fagra, kæra fósturland,
frá þér brott þó snéri,
ætíð stöðugt elskuband
okkar á milli veri.
Árið 1889 byggði Sigurbjöm lítið timburhús við
bjálkakofann, og varð nú rýmra um fjölskylduna. En
1892 flutti hann timburhúsið syðst í Iandareign sína.
Þar var dálítill skógur og því skjól fyrir næðingi slétt-
unnar, og miklum mun fegurra bæjarstæði. Um nýja
bólstaðinn orti hann þessa vísu:
Hér ég undi alla stund,
eins þá sorg réð beygja,
sunnan undir ljúfum lund
langar mig að deyja.
Sama árið byggði hann stæðilegt íbúðarhús, og standa
bæði húsin enn á landinu. Um búskapinn fer Guðbjörg
þessum orðum:
„Landið hans lánaðist heldur vel. Hann átti það í
24 ár, og aðeins einu sinni brást uppskera, komið hagl-
slóst. Foreldrar mínir fóru suður á Garðar til að kaupa
nauðsynjar. Amma okkar var heima með bömin. Svo
kom hagl og braut að heita mátti hvert einasta strá
eða ax á þessum litla hveitibletti. Þar fór það, sem 10
manns átti að lifa á um veturinn, og engin haglábyrgð.
Þegar óveðrið var búið, fór amma með okkur börnin
og poka og skæri og hníf út í akurinn, og við skáram
öxin og söfnuðum í pokana, og vorum við búin að
fylla marga poka, er foreldrar okkar komu heim. Þegar
þau sáu skaðann, fór móðir okkar að gráta. Þá sagði
faðir minn rólegur: „Gráttu ekki, vina mín, þeir verða
að missa, sem eiga. Guð leggur okkur eitthvað til.
Það, sem var í pokunum, kom sér vel um veturinn,
og hænsnin verpm vel, og alltaf lagðist eitthvað til með
að lifa.“
Árið 1893 brá Sigurbjörn búi og fluttist frá býli
sínu, en seldi það á leigu. Hann var mjög heilsutæpur
Guðbjörg og Magnús á gullbrúðkaupsdaginn 1948.
202 Heima er bezt