Heima er bezt - 01.06.1957, Blaðsíða 28

En Lilju leið heldur ekki vel. Hún barmaði sér yfir
því, hve heitt væri í vagninum, en hún vildi ekki reyna
að opna gluggann, vegna þess að hún var með hanzk-
ana, sem hún ætlaði að nota á dansleiknum.
„Æ, æ,“ sagði Nanna, þegar vagninn stanzaði. — „Þá
er nú komið að okkur.“
„Láttu ekki svona,“ sagði Lilja hressilega. „Ég skal
ganga á undan.“
„Já, það skaltu gera.“
„Hæ, hæ,“ hrópuðu götudrengirnir. „Sjáið þið Lilju
og Nönnu í síðkjólum?“
Þær flýttu sér inn í anddyrið, og þar stóð ung stúlka,
sem tók við kápunum þeirra.
„Mundu eftir að bera kveðju frá mömmu,“ hvíslaði
Nanna.
„Við gleymum því áreiðanlega,“ hvíslaði Lilja. —
„Þetta er svo löng romsa.“
„Ó, mér finnst eins og ég sé að ganga í kirkju,“
hvíslaði Nanna.
Nokkrir ungir menn komu á móti þeim eftir löng-
um, breiðum gangi. Þeir voru allir með rauðan borða
um handlegginn. — „Hvaða erindi eiga þeir? “ kvísl-
aði Nanna skjálfrödduð.
„Líklega að leiða okkur til borðs,“ svaraði Lilja.
„Ertu alveg frá þér?“ hvíslaði Nanna.
Ungu piltarnir gengu beint til stúlknanna, hneigðu
sig, buðu þeim arminn og réttu þeim „danskortið“.
Þau gengu síðan inn eftir löngum gangi, sem Nanna
hélt að tæki aldrei enda. Að lokum komu þau inn í
veizlusalinn, sem var skreyttur hátt og lágt. En þennan
dansleik héldu kaupmannahjónin í minningu um 25 ára
brúðkaup þeirra, — svo nefnt silfurbrúðkaup.
„Mundu að óska hjónunum til hamingju,“ hvíslaði
Lilja að Nönnu.
Nanna hneygði höfuðið til samþykkis, athugaði hár-
greiðsluna og gekk á undan inn í veizlusalinn. Hún
varð of sein að segja: „Bíðið við. — Látum systur mína
ganga á undan.“ — En þetta gekk allt betur en hún
hafði búizt við. — Kaupmannsfrúin var alþýðleg og
elskuleg í framkomu, svo að Nanna áræddi að segja:
„Til hamingju, frú,“ og við húsbóndann: „Ég óska yð-
ur til hamingju, — og þakka kærlega boðið.“
En Lilja, sem hafði tekið saman í huganum allt, sem
iiún ætlaði að segja, gleymdi nú öllu í fátinu, sem kom
á hana í þessum skrautlega sal. Hún gat aðeins tautað:
„Einstaklega ánægjulegt. — Með mikilli ánægju.“
Smátt og smátt vöndust augun ljósinu og litunum.
Lilja kom auga á Jóhönnu með rósavöndul í höndum,
umkringda af ungum mönnum.
„Nanna! Sjáðu Jóhönnu. — En hvað hún er yndisleg.
Hvar ætli hún hafi fengið þessi blóm? — Silki er miklu
fallegra en nokkurt annað efni í kjól. Það fellur svo
þétt að.“
„Ungfrú!“
Báðar stúlkurnar litu upp við ávarpið. — En það var
Nanna, sem ávörpuð var.
„Eruð þér þegar ráðin við borðið?“
„Nei,“ sagði Nanna feimnislega. En hún dró andann
léttar, er hún sá að ungi maðurinn var Karl bróðir
Jóhönnu.
„Má ég þá hafa þá ánægju að leiða yður til borðs?“
„Já, mín er ánægjan,“ svaraði Nanna kotroskin.
Karl hneigði sig kurteislega, og fór til félaga sinna.
„Er alltaf farið svona að?“ hugsaði Nanna. „Mér er
þá bjargað. Ég þarf ekki að deyja úr sulti.“
Allt í einu varð öllum litið til dyranna. — Inn gekk
hrífandi fögur, ung stúlka og miðaldra maður, föngu-
legur á velli og farinn að grána í vöngum. — Unga
stúlkan var Maud, klædd í hvítan silkikjól, eins og
ung brúður, og með henni var faðir hennar. — Rauð-
gullið hárið hafði hún sett upp eftir því, sem bezt átti
við, og demants-stjarna blikaði í hárinu. — Stóru, grá-
bláu augun geisluðu og fagurskapaður hálsinn bar enga
skartgripi. Hvítir silkiskór, með háum hælum, gægðust
út undan dragsíðum kjólnum, er þessi fagra stúlka sveif
inn í salinn. — Hún bar sig á allt annan hátt, en hinar
stúlkurnar, og hún var tvímælalaust fallegust af þeim
öllum. — Það sá Jóhanna strax, og henni fannst það
napurt. — Það varð augnabliks þögn, er feðginin gengu
innar á gólfið. Einn af borðalögðu, ungu mönnunum
þaut á móti þeim og bauð ungfrúnni að leiða hana fyrir
húsmóðurina, en hún brosti aðeins til hins óboðna
fylgdarmanns og sagði virðulega, en þó hlýlega, að hún
kysi heldur að ganga óstudd, — og hneigði sig djúpt
fyrir hjónunum og óskaði þeim heilla. — Ungi maður-
inn stóð orðlaus í vandræðum úti á miðju gólfi. — Eftir
örstutt samtal við hjónin, gekk hún hiklaust til Lilju
og Nönnu, en þær voru þar í samræðum við nokkra
unga pilta, og höfðu þegar fengið mörg nöfn á „dans-
kortið“ sitt. — Ungur, ljóshærður piltur, kvenlegur í
útliti, hafði beðið Lilju að fylgja sér að borði, og bað
jafnframt um fyrsta dansinn.
Jóhanna stóð, hreykin eins og páfugl, í fjörugri sam-
ræðu við liðsforingjann, sem gaf henni blómvöndinn.
„Þú kemur seint, Maud,“ sagði Nanna lágt. „Við
Lilja erum búnar að lofa flestum dönsunum. — Þú mátt
hraða þér, ef þú ætlar ekki að verða útundan.“
„Ég kæri mig ekkert um að dansa alla dansana,“ svar-
aði Maud þóttafull. „Ég vil ekki láta slíta mér alveg
út. Við pabbi förum líka snemma heim.“
Og í því sneri Maud sér að sjóliða, sem bað hana
um dans, og svaraði ekld eins og hinar flestar. „Já,
það vil ég gjarnan,“ heldur sagði hún: „Já, ég skal nú
athuga það.“ Og þegar hann spurði, hvort dansarnir
mættu þá ekki vera tveir, og mátti vel sjá það á svip
hans, að þessi bæn hans var borin fram, af því að hann
var þegar dauðskotinn í þessari fögru, ungu stúlku,
þá sagði Maud kalt og rólega: „Nei, þakka yður fyrir.
Einn dans er alveg nóg.“ Þá dró herrann sig í hlé, eftir
þennan hiklausa úrskurð. .
Við borðið sátu Nanna og Karl beint á móti Maud,
en þau töluðu mest um Jennýju, og það lét Nanna gott
heita. — Jóhanna skýldi sér á bak við veifuna og talaði
stöðugt við liðsforingjann. Samtal þeirra virtist ómerki-
legt hjal, sem aðeins fylgir dansleikjum. — Lilja komst
í mestu vandræði, er hinn smávaxni sessunautur henn-
220 Heima er bezt