Heima er bezt - 01.06.1957, Blaðsíða 29

ar spurði, hvaða tegund af kampavíni hún vildi helzt.
Hún hafði aldrei bragðað kampavín, en það sagði hún
ekki, heldur las hún í flýti merkið á flöskunum, sem
stóð næst, og sagði að þessa tegund vildi hún helzt.
Maud snerti ekki á neinum drykkjarföngum, en þeg-
ar borin var fram skál með súkkulaði-stykkjum, þá bað
hún leyfis að mega hvolfa í lófa sinn, og hellti næstum
helmingi úr skálinni, og sagði um leið: „Þetta á ein
vinstúlka mín að fá.“
Rétt eftir matinn fór Maud heim með pabba sínum,
en þá óskuðu þær Nanna og Lilja að dansleikurinn
stæði sem lengst, þótt þær segðu það ekki upphátt,
og Jóhanna sá ekkert nema liðsforingjann.
Jenný átti heldur erfitt heima þetta kvöld, sem dans-
leikurinn var. Hana hafði hent það óhapp að brjóta
bolla, er hún þvoði upp eftir kvöldmatinn, og frænka
hennar hafði veitt henni harðar ávítur. — Hún var
varla sofnuð, er hún heyrði að fólkið ók heim af dans-
leiknum, og þaut upp úr rúminu, og gerði sér þó varla
ljóst hversvegna.
Þokunni hafði létt og tunglsskinið var skært. — Hún
kraup við gluggann og sá hvar vagnarnir runnu í lest,
eftir upplýstum götunum. Höfuð hennar hneig ofan á
harða gluggakistuna, og þar grét hún ein um kyrra
nótt, foreldralaus og vansæl. — Hana skorti ástúð og
móðurkærleika.
Þessi grátur var útrás fyrir margra mánaða refsing-
ar. — Alltaf var hún hortug og alltaf skömmuð, og
aldrei heyrði hún vingjarnlegt orð, hvorki í skólanum
eða heima. — Hlýleg áminning og kærleiksríkar leið-
beiningar hefðu getað gert kraftaverk.
Og tunglið skein inn um gluggann, og skin þess féll
á litlu, skjálfandi stúlkuna, sem grét í glugganum á
hvítum náttkjól, með bera, kalda fætur.
V.
EFl'IR DANSLEIKINN
„Gerðu svo vel,“ sagði Maud, um leið og hún tæmdi
vasa sína í keltu Jennýjar. — „Þetta hef ég geymt þér
frá veizlunni í gærkvöldi.“
„Þakka þér kærlega,“ sagði Jenný. „Það var fallegt
af þér að muna eftir mér í allri veizlugleðinni.“
Jenný kafroðnaði, þegar hún tók við öllu sælgætinu.
„Var gaman á dansleiknum?“
„Já, það var mjög ánægjulegt,“ byrjaði Maud, en
Jóhanna, sem kom inn í þessu, greip fram í og sagði:
„Ó, þú getur ekki hugsað þér, hve yndislegt það var.
Ég gat varla sofnað dúr í nótt. Ég lá vakandi og rifj-
aði upp alla atburði kvöldsins. — Heyrðu, Jenný,“
sagði hún svo og tók undir handlegg Jennýjar og tog-
aði hana með sér út í horn. — Þar þuldi hún í eyra
hennar öll lofsyrðin, sem ungu dansmennirnir höfðu
hvíslað í eyru hennar í dansinum. Og þessi greinda
skólastúlka var svo barnsleg og fávís í þessum málum,
að hún tók þetta allt sem góða og gilda vöru. — Þessi
hrósyrði höfðu kitlað eyru „engilsinsu.
Nanna kom að í þessu og heyrði síðustu setning-
arnar.
„Trúðir þú öllu þessu rugli strákanna?" spurði
Nanna, hálf ergileg. „Þú ert alveg eins og Lilja. — Hún
heldur líka að strákunum sé alvara, þegar þeir eru að
skjalla okkur. — En Andrés bróðir segir mér, að oft
hlægi strákarnir að því á eftir, hve alvarlega við tök-
um skjallið og tilbeiðsluna.“
„Er þetta satt?“ spurði Jóhanna, dauðskelkuð. — En
hún varð brátt rólegri og hélt áfram: „Nei, þetta getur
ekki verið satt, því að ég man svo vel, að hann sagði
við mig .. .“
Lengra komst hún ekki, því að nú var hringt í
kennslustund. — Stúlkurnar þutu, hver á sinn stað, en
Nanna hvíslaði: „Hvaða hann?“ — og hvað sagði hann?“
Jóhanna kinkaði kolli og sagði: „Bíddu við. — Bíddu
við,“ og svo hófst tíminn.
Um hádegið, þegar Jenný fór heim í matinn, hugsaði
hún margt um það, sem Jóhanna hafði sagt þeim af
Gelder liðsforingja. Hann hafði sagt, að hann væri svo
einmana og heimilislaus, og hann langaði svo til að
eignast unga, laglega konu og fallegt heimih. — Og
kafrjóð í framan hafði Jóhanna bætt við: „Hann sagði,
að hún ætti að vera ung og Ijóshærð. — Hann sagði
líka, að hann hefði þegar fest auga á einni slíkri, en
hann yrði að bíða nokkuð eftir henni, því að enn væri
hún svo ung.“ Og nú hafði Jóhanna lækkað röddina.
„Svo leit hann svona fast og innilega á mig.“
„Þetta hefur bara verið einskonar bónorð, eða ástar-
játning,“ hafði Nanna sagt, svo hátt að allir litu við á
götunum. — „En hverju svaraðir þú?“ hafði Jenný
sagt.
„Ég — ég bara brosti og svaraði fáu. Hann hefur
víst haldið að ég væri meira en 16 ára. — Mér finnst
það svo spennandi,“ bætti Jóhanna við. — „Hugsið ykk-
ur, stelpur! Mér finnst ég vera hálftrúlofuð. — í morg-
un fór hann í burtu, sem betur fór. — Annars hefði
hann hlotið að sjá mig með óuppsett hárið. — Ég vona
að mamma lofi mér að setja upp hárið á sunnudaginn.
Hann kemur víst fljótt aftur, eða það sagði hann mér
að minnsta kosti. — Ég vona bara að hann komi aftur
á sunnudaginn.“
Allar voru þær leiksystur hálfundrandi á frásögn
Jóhönnu, en það lá við að Lilja, sem var elzt, væri
hálf afbrýðissöm. — Jennýju fannst þetta ágætt, og fór
strax að hugsa um væntanlegt brúðkaup. — Nanna leit
upp til Jóhönnu, eins og hún væri æðri vera, en Maud
hló og sagði stundarhátt: — „Þetta er bara hlægilegt,“
og svo sneri hún á hliðargötu á leið heim til sín.
Þegar þær skildu, ákváðu þær allar að vera brúðar-
meyjar Jóhönnu, og svo héldu þær hver og ein heim
til sín.
*
Jóhanna var, eins og ætíð, virðuleg í fasi, en nú
hélt hún kjólnum upp um sig með annarri hendi, en
þó var gatan þurr og þokkaleg, og kjóllinn með venju-
legri sídd. Framhald.
Heima er bezt 221