Heima er bezt - 01.06.1957, Page 31

„HiUiard er til alls vís nú, þegar...
„Jæja, nú þori ég að veðja, að þú sérð eftir að neita
mér um byssuna, Griffin."
Elenóra heyrði á orðasldptum þeirra, að valdið var
að dragast úr höndum Griffins, sem var vopnaður, í
hendur Robish, sem var hinn rólegasti og fullur af
sjálfstrausti. Glenn Griffin var ákaflega órólegur og
æstur. Elenóra gerði sér allt þetta Ijóst, en vissi þó
ekki, hvaða þýðingu þessi breyting kynni að hafa fyrir
hana og fólk hennar.
Það drundi í Glenn, um leið og hann lækkaði rödd-
ina: „Ef þessi Hilliard reynir að leika á okkur, ef þessi
HiIIiard gerir ekki nákvæmlega það, sem ég sagði hon-
um....“
I sama andartaki var Dan Hilliard að framkvæma það,
sem Glenn hafði sagt honum: Hann fékk Cindýju um-
slag með 3000 dölum í. Þau stóðu úti á ganginum fyrir
framan skrifstofu Wrights og töluðu lágt saman, meðan
lyftumar gömlu mnnu stynjandi upp og niður.
„Vertu nú varkár,“ sagði hann rólega, um leið og
hann horfði í augu henni.
Svo gekk hann niður, og þegar klukkuna vantaði tíu
mínútur í tíu gekk hann inn í banka sinn, þar sem hann
var vel þekktur. Hann var með leðurtösku, sem nú var
tóm. Hann talaði við gjaldkera, sem hafði afgreitt hann
síðastliðinn áratug.
Gjaldkerinn varð við óskum hans án nokkurra spum-
inga. En er hann var farinn með úttroðna töskuna at-
hugaði gjaldkerinn þessa tvo þúsund dala seðla, sem
voru ósviknir og fór að velta fyrir sér, hvar maður
eins og herra Hilliard hefði fengið þá og hvers vegna
hann þurfti að nota þessi ósköp af smáseðlum. Hilliard
hafði verið brugðið, hann hafði ekld ætlað að þekkja
hann.
Þremur mínútum síðar hafði hann enn frekari ástæðu
til að hugsa um þetta, því að þá hafði hann talað við
lögregluforingja, sem skipaði svo fyrir, að hann tæki
þessa seðla frá og geymdi þá, unz hann fengi frekari
fyrirmæli.
Ekki fimm mínútum síðar talaði Tom Winston í
sendistöð á skrifstofu sinni við sambandslögreglumann,
ekki Carson, heldur annan mann, er skotið hafði upp
kollinum í loftherbergi Wallings. Maður þessi hét
Merclt. Hann fór þegar niður og veifaði til Jessa Webb,
sem var uppi á háum stiga, sem reistur hafði verið upp
með framhlið hússins, og sást þaðan vel í gluggana á
húsi Hilliards. Stiginn náði langt upp fyrir þakbrún
á húsinu, og Jessi, sem var klæddur gulum samfesting
með nafn verktakans skráð á bakinu, mældi að því er
virtist loftnetsstandinn og gaf tveim hjálparmönnum
með handhreyfingum fyrirsldpanir, en þeir stóðu til
hliðar og sneru bakinu að húsi Hilliards.
í rauninni var Jessi að athuga hús og bifreiðaskýli
Hilliards. Hann gat séð það allt frá svona ákjósanleg-
um stað, og með þessu móti dró og úr æsingu hans
og kvíða, sem hann hafði átt erfitt með að halda í
skefjum. Honum varð líka hugsað um hina langdrægu
rifla með sjónaukum og einnig hina sjónaukana, sem
ekki máttu sjást frá húsi Hilliards.
Þegar klukkan var rúmlega hálfníu, hafði Karl
Wright tekið eftir því, sem fram fór á húsi Wallings, —
löngu áður en Glenn Griffin hafði veitt því athygli.
Karl vonaði, að þetta væri ekki til marks um það, að
lögreglan hefði nú komizt að öllu og ætlaði að nota
þenna stað til árása. En þó hafði hann grun um, að
svo væri, en þó þótti honum skrýtið, ef þessi undirbún-
ingur tæld þennan Webb svo langan tíma.
Nú, þegar ldukkan var sex mínútur yfir tíu, var hann
orðinn stirður af biðinni, og óþolinmæðin var alveg að
fara með hann. Hann hafði vonað, að sá þeirra félaga,
sem hélt sig í skonsunni, mundi bregða sér yfir til hins,
er var götu megin, um leið og þeir sæju þenna við-
búnað uppi á þakinu. En svo vel var ekki. Karl Wright
ákvað að reyna að finna upp á einhverju til þess að
leiða athyglina frá bakhlið hússins, þótt ekki væri nema
andartak, svo að hann kæmist inn fyrir.
Hann varð enn ákafari vegna þess, að hann hugði
Cindýu koma heim, áður en langt um liði. Og ef til
vill biðu þeir þess. Ef svo var og ef þessir lögreglu-
menn höfðu í huga að umkringja húsið, vildi Karl helzt
vera kominn inn með skammbyssu sína. Hann gerði
sér Ijóst, að því aðeins mundi enginn úr fjölskyldunni
verða drepinn eða særður, ef lögreglan fengi þeim fé-
lögum nóg að hugsa með því að gera árás að utan. Þá
mundu þeir beina byssum sínum að lögreglunni, gleyma
fólkinu, og ef hann væri þá inn kominn, átti hann ef
til vill leik á borði. Hann bægði öllu hiki og efasemdum
frá sér.
En hvar var Cindý nú? Ætlaði hún að koma heim
aftur? Hvenær? Og hvað var hún að gera?
Herbergið var aflangt og bar til annarrar handar
og smábásar hinum megin. I stofunni var megn viskí-
lykt, og allt, sem hún sá, varð til þess að auka kvíða
hennar. Bak við veitingaborðið var maður með svuntu,
sem einu sinni hafði verið hvít, og mældi hann hana
alla með augunum. Hún gekk raldeitt að fyrsta básnum,
settist þar niður, teinrétt, og starði út í loftið. Skömmu
síðar kom þjónustustúlka til hennar, löng og beinaber,
en ungleg, með liðað og litað hár og þreytileg augu.
Cindý bað um viskíblöndu, og tilhugsunin ein vakti
hjá henni megnt ógeð. Hún leit af glasinu, sem stóð
fyrir framan hana á borðinu, og á armbandsúr sitt.
Klukkan var tuttugu og níu mínútur yfir tíu.
Svo seint hafði Kalli aldrei komið til vinnu. Herra
Hepbum hafði þrásinnis spurt eftir honum, en hvorki
Cindý eða Constance Allen höfðu getað frætt hann á,
hvers vegna hann lét ekki sjá sig. Og Cindý vissi ekki,
hvemig sldlja bæri þessa fjarvist hans. Hún þorði ekki
að geta sér til um það.
Hún gat aðeins hugsað um manninn, sem hún átti
von á eftir eina mínútu, klukkan hálf-ellefu. Hann átti
að birtast henni hér í þessari skítugu, mannlausu vín-
Heima er bezt 223