Heima er bezt - 01.06.1957, Side 33

en klukkan var hálftólf, eins og Glenn Griffin hafði
heimtað? Hvað mundi þá koma fyrir hin?
Þegar hér var komið, var Dan Hilliard kominn eftur
til skrifstofu sinnar. Hann beið Cindýjar. Hann mundi
og, að Glenn Griffin hafði krafizt þess, að hún yrði
honum samferða heim. Glenn Griffin hafði nefnt sem
ástæðu, að hann vildi vita með fullri vissu, áður en
hann héldi á brott, að þessi maður, sem Dan vissi, að
Glenn nefndi Flick, hefði fengið peingana í hendur.
En Dan lagði ekki mikið upp úr þessari skýringu, enda
goldið varhuga við hverju orði Glenn Griffins. Hann
taldi nú miklar líkur til, að Glenn mundi freista þess
að hafa bæði Elenóru og Cindýju á brott með sér, og
dró þessa ályktun að þeirri kennisetningu, að tvær kon-
ur, ásamt tveim mönnum í bifreið, sem ekki var þekkt,
gæfi mikla tryggingu gegn aðsteðjandi hættum, þá er
reynt yrði að komast út úr bænum. Dan var líka ljóst,
að Glenn Griffin átti ekki önnur ráð betri til að slá
öll vopnin úr höndum föður og eiginmanns. Og ef þeir
félagar gripu til þess ráðs, mundu þeir vinna þann tíma,
sem þeim var nauðsynlegur til undankomu. Auk þess
taldi Dan sterkar líkur til, að þeim mundi takast að
smokra sér framhjá lögreglubílunum, sem hann hafði
séð í grendinni, ef þeir færu að þessu ráði. Og hvað
mundi svo taka við?
Nei, þeim skyldi ekki takast þetta. Dan skyldi sjá til
þess. Þegar svona var komið, var gildi lífsins orðið
hverfandi lítið. Sem hann sat þarna við skrifborðið
sitt, rann það upp fyrir honum, að spurningin um líf
og dauða, missti merkingu sína og gildi, er tefla varð
í tvísýnu. Á hinni miklu örlagastundu er enn háð bar-
átta fyrir lífinu — sjálfsagt ósjálfrátt —, en árangurinn
er eklci metinn eftir því, hvort hlutaðeigandi muni lifa
hana af, heldur eftir hinu, hvort tekizt hefur að koma
í veg fyrir enn hryllilegri afleiðingar.
Og nú átti hann leikinn í þessu örlagatafli. Hingað
hafði hann látið berast, niður í hyldýpi glæpa, og nú
varð honum litið til undankomuleiðar, á þrítugan ham-
arinn, þá leiðina, sem sérhver mannvera með snefil af
sjálfsvirðingu varð að klífa, eins og málum var háttað.
En eins og var, átti hann ekki annars kost en að bíða,
enda þótt tifið í úrinu hans fyllti hann óþoli, gerði
hann hamslausan.
Þegar hurðinni var lokið upp, spratt hann á fætur,
þar sem hann vissi, að þetta var Cindý, að það gæti
ekki verið neinn annar en hún. En inn kom samt hár
maður, með lítið höfuð, blóðhlaupin augu, en hæggert,
ákveðið fas. Hann nam staðar fyrir framan Dan Hilliard
með báðar hendur í vösum og hattinn á höfðinu. Mað-
urinn horfði lengi á Dan, og það fór ískuldi um hann
allan undir þessu augnaráði. Maðurinn lét frakkann
flaka frá sér andartak, og Dan sá rétt í svip lögreglu-
merkið, leðurhylkið og skammbyssuskeftið.
Þá lét Dan sig falla með hægð niður í stólinn aftur.
„Góðan daginn, herra Hilliard,“ sagði maðurinn.
„Nafn mitt er Webb. Ég er settur lögreglustjóri Mari-
onumdæmisins. Ég fékk bréfið frá yður, herra Hilli-
ard.“
Dan beygði höfuðið aftur, um leið og hann fann til
þrauta um allan líkamann og hugsaði margþrota: Gegn
þessu hefur þú unnið, flækt þig í lygavef til þess að forð-
ast þetta, barizt örvæntingarfullri baráttu gegn þessu.
Nú er komið að úrslitastundu, þú ert með peningana
í vasanum. „Ég veit ekki, við hvað þér eigið, herra
lögreglustjóri.“
Þá þraut Jessa þolinmæðin. Hann tók hendurnar upp
úr vösunum og studdi þeim á borðið fyrir framan Dan
Hilliard og beygði sig áfram. „Hlustið þér nú á mig,“
sagði hann hásri, hlöktandi röddu, „hlustið nú á mig,
herra Hilliard. Ég væri ekki hér, ef ég hefði ekki ráðið
gátuna. Það hefur tekið mig langan tíma, ég hafði
framan af engin gögn í höndum, sem gætu gefið vís-
bendingu, en nú er ég hér, og get ég ekki rétt til, er
ég segi, að nú sé hver mínútan dýrmæt, herra Hilliard?
Látið mig því heyra allt af létta frá því fyrsta. Svó
getum við ákveðið, hvað bera geri. í guðs bænum verið
þér nú fljótur, Hilliard!“
Hvað sem það kann að hafa verið, sem hans las í
andliti Hilliards, þá varð það til þess, að hann þagn-
aði. Hann teygði úr sér, andaði djúpt og leit fram hjá
Dan Hilliard — út um gluggann. „Afsakið,“ tautaði
hann. Svo bætti hann við í miklu mildara tóni: „Hvað
eigum við að gera í málinu? Það er spurningin. Hvernig
eigum við að haga þessu, Hilliard?“
Klukkan var langt gengin ellefu! Það er ekki hægt
að bíða allan daginn eftir því, að eitthvað gerist, Kalli.
Hann sat enn í hnipri við runnana við horn bílskúrs-
ins og beindi allri athygli sinni að höfðinu, sem skaut
öðru hverju upp við gluggann í skonsunni, en hvarf
jafnan skjótt aftur. Gluggatjöldin voru svo gagnsæ, að
auðvelt var að fylgjast með þessu. Af einhverri ástæðu,
sem honum var óljós, hafði sá ótti grafið um sig, að
hann mundi aldrei komast inn í tæka tíð, ef hann biði
þess, að tilviljun ein eða skyndihugkvæmd yrði til þess,
að maðurinn brygði sér út úr stofunni. Hann var hætt-
ur að hugsa um hættuna. Ef hann beitti lagni sinni og
varkárni, gat hann ef til vill orðið að liði. En ef líkur
væru til, að hann gæti stefnt einhverju þeirra í hættu,
vildi hann ekld láta til skarar skríða. Nú gat hann því
eins komizt að niðurstöðu um þetta, að hann kæmist inn
í húsið og vissi, hvað þar var að gerast og hvaða ráð
voru þar brugguð.
Þú verður að finna upp á einhverju, sem leiðir at-
hygli þeirra frá þér, sagði hann við sjálfan sig með
óhugnanlegri ró.
Hann hafði ákveðið ýmsar aðferðir til þess, en horfið
frá þeim aftur. Hvað sem hann annars tæki sér fyrir
hendur, varð það að verða til þess að ýta nokkuð við
þeim, vekja hjá þeim nokkurn ótta, en þó ekki svo
mikinn, að þeir létu hann bitna á frú Elenóru eða
drengnum. Loks þóttist hann hafa dottið ofan á ráð, er
gæti að haldi komið og mætti skýra, til dæmis, af frú
Élenóru, sem einbera hendingu, einkum þar sem hann
Heima er bezt 225