Heima er bezt - 01.06.1957, Side 36

172) Perlberg leggur mikið kapp á að
ná mér, og hann er brátt á hælum mér.
Ég heyri þungan andardrátt hans rétt
fyrir aftan mig. — En nú dettur mér
nokkuð í hug....
128) Við erum nú komnir að ársprænu.
Á ég að busla yfir hana? — Nei, þarna
liggur sprek yfir hana, mjög mjótt. Ég
stekk út á spýtuna, og í sömu andrá
reynir Perlberg að grípa mig, en grípur
í tómt og fellur í ána....
129) Óheppni óvinar míns verður mér
til bjargar. Mér tekst að komast í hlöðu
nokkra, og þar hýrist ég um nóttina.
Snemma morguninn eftir fer ég aftur
að húsi Hansens. Á ég að hætta á að
kveðja dyra?
130) Ég tek í mig kjark og drep á dyr.
Ég verð að fá að vita, hvað vesalings
veiki maðurinn getur sagt mér um for-
eldra mína. — En þegar gamla konan
kemur, þá færir hún mér sorgarfréttir:
Hansen er dáinn!
131) Hansen er dáinn! — Síðasta von
mín um upplýsingar um foreldra mína
er úti. Ég læt fallast niður á fallið tré
og hugsa ráð mitt. Á ég að trúa því, að
allt sé nú vonlaust?
132) Ég rölti í hægðum mínum til
stöðvarinnar. Ég fer nú aftur til vina
minna á prestssetrinu. En eitt er mér
hugstætt: Hvað var Hansen í huga, er
hann benti á myndina uppi yfir rúmi
sínu?
133) Á prestssetrinu er mín beðið með
eftirvæntingu, og fyrsta spurning pró-
fastsins er, hvort ég hafi fengið nokkrar
upplýsingar um foreldra mína. En ég
sagði allt sem var.
134) „Þetta fór illa,“ segir Norgren.
„En fleira er á seyði. Móðir þin hefur
látið til sín heyra og hyggst nú sækja
ykkur Stínu bæði með aðstoð lögregl-
unnar."
135) Sama kvöldið kveður við löng
hringing dyrabjöllunnar. Klukkan er
orðin meira en tíu. Hver getur verið
svo síðla á ferð? Ég gægist út um glugg-
ann og sé, að á þrepunum standa tveir
knálegir menn.