Heima er bezt - 01.03.1960, Síða 13

um ennið og augun eins og til að athuga hvoit synin
hyrfi sér ekki. En það var eitthvað annað. Báturinn var
rétt hjá þeim. „Ég skil ekkert í þessu,“ sagði hann.
„Sko, þarna er Eyjólfur Sigurðsson að henda baujunni
og Guðleifur er í stýrisgatinu. Sjáið þið ekki íslending-
inn? Elann er rétt kominn til okkar.“ Skipshöfnin á
Enok horfði á Ólaf og út á sjóinn til skiptis. Þeir sáu
enginn neinn bát, nema Ólafur. Elann sa batinn alveg,
þar til hann hvarf út í hafmóðuna og allt virtist mjög
eðlilegt um háttalag hans. Skipverja Enoks furðaði
mjög á þessu og hafa eflaust hugsað margt um sýn
Ólafs, en brátt féllu umræður um þetta niður og menn
fóru að sinna störfum sínum að venjulegum hætti.
Ólafur hugsaði sér að taka eftir því strax og þeir kæmu
í land, hvort íslendingurinn lægi við festi sína.
Síðan var haldið heim og það fyrsta, sem Ólafur og
þeir á Enok sáu var það, að íslendingur lá við festi
sína úti á „Botni“. Þeim fannst þetta meir en lítið dul-
arfullt, ekki sízt Ólafi, en komu sér saman um að orða
það ekki, en sjá hverju fram yndi.
Nú leið sumarið. Guðleifur á Brúnum var ráðinn for-
maður með íslendinginn vertíðina 1916 og Ólafur Ingi-
leifsson formaður með mb. Ásdísi VE 144. Sömu ver-
tíð var ráðinn formaður fyrir mb. Elappasæl Árni
Finnbogason frá Norðurgarði skipstjóra Björnssonar.,
Vertíð hófst strax með nýárinu 1916. Þann 5. janú-
ar var gott veður með morgni og almennt roið. Um
fj ögurleytið um eftirmiðdaginn, for að hvessa af SA og
sjór óx óðfluga. Um það bil voru batarnir flestir að
koma og komnir í höfn úr róðrinum. Happasæll og
íslendingur voru þá báðir komnir. Um kl. 6 kom mb.
Gnoð úr róðri. Formaður með hana var þá Helgi I.
Bachmann. Kom hann með þau boð, að mb. Sxfari
VE 157 væri með bilaða vél og lægi vestan undan
Ofanleitishamri. Eigendum Sæfara var tilkynnt þetta
og að hjálp við bátinn væri nauðsynleg. Þeir báðu þá
Árna Finnbogason að fara á Happasæl og draga Sæfar-
ann í land. Var það auðsótt mál og lofaði hann að fara
þá þegar. Mönnurn fannst öruggara að 2 bátar færu til
aðstoðar bátnum, og var ákveðið að biðja Finnboga
Finnbogason frá Norðurgarði, skipstjora a mb. Laru,
að fara ásamt Happasæl. Finnbogi var harðfrískur mað-
ur og skipstjóri með ágætum, eins og þeir feðgar allir
frá Norðurgarði.
Nú hittist svo á, að eigendur Sæfara fundu Finnboga
hvergi. í leit sinni að honum, rákust þeir af tilviljun á
Guðleif skipstjóra Elísson, niður við höfnina. Spurðu
þeir Guðleif hvort hann vildi gera það fyrir þá, að
fara ásamt Happasæl og sækja Sæfarann vestur fyrir
Hamar. Jú, Guðleifur tók því mæta vel og sagði, að
sér væri ekkert að vanbúnaði.
Skömmu síðar lögðu þeir út, báðir hjálparbátarnir,
og gekk ferðin vel út Leiðina og vestur fyrir Hamar.
Veður var þá orðið mjög vont, rok af SA, haugasjór
og „Leiðin“ aðgæzluverð í umferð.
Þeim kom saman um að haga heimferðinni með Sæ-
fara þannig, að íslendingur færi fyrstur og væri drátt-
artaug tir honum í Happasæl og svo dráttartaug úr
Happasæl yfir í Sæfara.
Síðan var lagt af stað heim í höfn. Gekk allt að ósk-
um, þrátt fyrir veðurofsann og sjó tröllaukinn, eftir að
þeir kornu austur úr Faxasundi og héldu austur í Fló-
ann. En þegar beygt skyldi og haldið inn á \rikina, gaf
Sveinn Jónsson, formaður á Sæfara, blússmerki og með
því til kynna, að hann áliti ófært að fara inn í höfnina
vegna veðurs, „Leiðin“ væri með öllu ofær. Sneru bát-
arnir þá við, héldu aftur norður fyrir Heimaklett og
lögðust undir Kambinn. Gekk þetta vel og var gott
skjól fyrir vindi og sjó undir Kambinum. Þar sleppti
Happasæll dráttartauginni frá íslending og dró skips-
höfn hans taugina til sín. Var það hið siðasta er Elappa-
sælsmenn sáu til íslendings. í sama mund toku þeir á
Happasæl Sæfarann í drátt og fóru með hann vestur
með Eiðinu. Bjuggust þeir við að íslendingur fylgdi í
kjölfar þeirra. Það varð þó ekki, hvað sem þvi hefur
valdið.
Veður var þá orðið ákaflega hart og stórsjór. Mun
vindstyrkur hafa verið tólf stig eða meir. Happasæll
ætlaði að draga Sæfarann vestur undir Ofanleitishamar,
en svo var veðrið mikið að hann komst þangað ekki
með bátinn og rak þá báða vestur ur Smáeyjasundi og
vestur í Flóann.
Þar slitnaði Sæfarinn aftan úr. Virtist þá ogerlegt að
ná bátnum aftur í vitlausu veðri og svarta myrkri.
Happasæll gerði hverja tilraunina eftir aðra að koma
tógi í bátinn og eftir mikið erfiði tókst það loks. Var
þá haldið upp í veðrið og alls gætt sem hægt var með
tilliti til Sæfarans. Nokkru síðar reið hvert ólagið eftir
annað á bátana og slitnaði þá Sæfarinn enn aftan úr.
Fór Happasæll þá aftur fyrir hann og eins nálægt og
gerlegt var og um leið og hann rak fram hjá Happasæl
Árni Finnbogason, formaður á mb. Happasœl.
Heima er bezt 85