Heima er bezt - 01.08.1960, Qupperneq 12

ARNI ARNASON FRA GRUND:
Tólf ára Káseti
að er mjög trúlegt að þú, lesandi góður, haldir,
að svo jarðgróinn landkrabbi sem ég er, hafi
aldrei á sjó komið og gegnt þar stöðu sem há^
seti á bát, svo ekki sé nú talað um hærri stöður
né stærri skip. Ekki t. d. eiturbrasari á vélbát eða skútu,
viðurnefni, sem sjómennirnir hafa urn matreiðslumenn
sína, hversu góðir sem þeir eru í starfi sínu. En þama
skjöplast þér í hugmyndum þínum gagnvart mér. Eg
var einu sinni lítið brot úr sjómanni, reri til fiskjar með
handfæri part úr einni vor- og sumarvertíð, og var há-
seti hjá ágætum formanni, sem hafði góða fiskimenn.
Ég komst meira að segja í mjög hættulegt ævintýri á
sjó, og stóð mig eftir atvikum vel og hreystilega. (Það
sagði reyndar enginn, nema ég sjálfur). iVIér datt í hug
að segja þér frá þessum fyrsta virkilega róðri mínum
sem háseta, frá formanni mínum og meðhásetum. Mér
er það í fersku minni, þótt liðin séu nær 50 ár síðan.
Ef til vill hefur þú gaman af að heyra um þetta....
Ég hafði legið vakandi í rúminu síðasta klukkutím-
ann og hlustað, horft upp í loftið og hlustað. Ég svaf
inni hjá foreldrum mínum og hafði sem allra minnst
bært á mér, til þess að vekja þau ekki, bæði örþreytt
eftir erfiði dagsins.
Loks heyrði ég fótatak nálgast húsið og beið í of-
væni um, hvað gerast mundi. Skyldi það vera formað-
urinn? Fótatakið kom nær glugganum, alveg að hon-
um, en svo varð allt hljótt fyrir utan. Nokkur augna-
blik liðu. Svo var drepið ofurlétt á rúðuna, svo létt,
Róðrarbátar við bryggju.
Þannig leit út við Edinborgarbryggju 1919—14, pegar ég var
háseti. Til hœgri sést á pakkhus G. J. Johnsens. A miðri
mynd sést Nausthamarshús.
að ef ég hefði ekki verið vakandi, hefði ég alls ekki
orðið þess var, auk heldur að ég hefði vaknað við það,
ef ég hefði verið sofandi. Formaðurinn hefur áreiðan-
lega ekki ætlað sér að vekja pabba og mömmu. Hann
hefur vitað, að þau voru hvíldarþurfi, blessaður karl-
inn. Ég læddist fram úr rúminu, teygði hendina inn
undir gluggatjaldið og bankaði örlítið í rúðuna. Það
var svarmerki frá mér um það, að ég væri vaknaður.
Formaðurinn fjarlægðist þá húsið léttum skrefum. Hann
hafði verið að kalla mig á sjóinn, ófermdan strákhvolp-
inn, sem enginn réði við fyrir bannsettri óþekkt, hér-
aðsfrægan ólátabelginn, sem nú hafði legið andvaka
meiri part næturinnar, af tilhlökkun yfir að fara að róa.
Ég leit á klukkuna. Hún sýndi 15 mínútur yfir fimm.
Ég klæddi mig í flýti og ekki alveg hávaðalaust, greip
sjóbitann, sem mamma hafði útbúið mér kvöldinu áður,
og gekk að rúmi foreldra minna. Þau voru þá bæði
vakandi. Ef til vill höfðu þau verið það lengi, þó ég
yrði þess ekki var, og höfðu fylgzt með því, hvemig
ég útbyggi mig á sjóinn. Ég var viss með að gleyma að
fara í einhverja flíkina af tilhlökkuninni. Vafalaust hafa
þau líka hugsað margt viðkomandi mér, þar eð þetta
var í fyrsta skipti, sem ég fór í fiskiróður sem ráðinn
háseti og átti að lúta stjórn vandalausra. Ég settist á
rúmið hjá þeim og hélt í hönd pabba. Þau báðu mér
velfarnaðar á sjónum, vera formanninum hlýðinn, há-
setunum góður félagi og taka öllum leiðbeiningum vel.
„Mundu eftir, Addi minn“, sagði pabbi, „að gera eins
og þeir segja þér. Þeir vilja þér vel, eru ágætis menn,
og er þér óhætt að treysta þeim í öllu, vinur minn.“
Ég lofaði þessu fúslega, kyssti þau svo ynnilega og
flýtti mér til skips, með matarbitann í annarri hend-
inni, en færið mitt og tvo varaöngla í hinni.
Ég mætti fyrstur til skips, og þótti mér það ekki slæm
byrjun. Gerði ég ráð fyrir, að hinir væru að sækja bösl
sín og farviðu bátsins upp í kró, svo að ég eyddi tím-
anum, meðan ég beið þeirra, með því að skoða skipið,
sem ég átti að róa á. Það var reyndar ekki hægt að kalla
það skip, en það var allra fallegasti bátur. Hann var
grár á lit með svartri rönd, svonefnt fjögramannafar.
Formaður minn var Sigurður Ólafsson í Vegg, alltaf
kallaður Siggi í Vegg. Hann átti bátinn, sem var stolt
hans og dýrmætasta eign. Sigurður hafði lofað pabba
að taka mig með á sjóinn fram að lundaveiðitíma þetta
sumar og kenna mér til sjómennsku. Hann var vanur
að hafa stráka sem háseta, þótti afbragðs kennari og lag-
inn við það að fá það bezta fram, sem í strákunum bjó.
í þeirri sérgrein hafði Sigurður ærinn starfa, marga
264 Heima er bezt