Heima er bezt - 01.08.1960, Blaðsíða 21

ÁRMANN KR. EINARSSON:
Fer&aþœttir frá Noregi
að hefur lengi verið óskadraumur minn að heim-
sækja Noreg, og á síðastliðnu sumri rættist sá
draumur.
Sólbjartan morgun, síðla í júlímánuði stend
ég á þilfari m.s. Heklu, sem klýfur léttilega sléttan haf-
flötinn og nálgast óðfluga vesturströnd Noregs. Brátt
er siglt „innan skera“, eins og það er kallað, og stefnan
tekin á Björgvin. í undrun og hrifningu virði ég fyrir
mér snarbrattar, skógivaxnar fjallshlíðar með litlum
klettabeltum hér og þar. Snotur hús eru dreifð um hlíð-
arnar, og bera sum við himinn uppi á ásbrúnunum. Eg
undrast mest að húsin skuli geta staðið utan í þessum
snarbröttu brekkum. Maður getur látið sér detta í hug,
að þau séu bundin við stærstu furutrén.
Það er siglt í ótal bugðum og krókum framhjá töng-
um og skerjum, hólmum og eyjum. Á stöku stað sjást
berar klappir, en annars er allt gróðri vafið og skógi
skrýtt. Mér flýgur í hug, að hér í skerjagarðinum væri
hið ákjósanlegasta umhverfi fyrir þá félaga, Árna í
Hraunkoti, Gussa og Olla ofvita, sem aðeins urðu að
láta sér nægja litla hólmann í Hraunsá. Já, hér væri
sannkallaður ævintýraheimur og paradís fyrir tápmikla
og uppfinningasama stráka. Jæja, sleppum því, þetta var
nú útúrdúr.
Á stærstu eyjunum, sem við siglum framhjá, var
byggð. Sums staðar sást fólk við útistörf og börn að
leik. Nokkra litla báta sá ég á sveimi þarna á sundun-
um. Máske hafa karlarnir verið að veiða í soðið.
Er skipið hafði siglt nokkra stund innan skerja, var
sem leiðin lokaðist að baki, og ekki sást lengur til hafs.
Þetta virtist í fljótu bragði stórfurðulegt, það var engu
líkara en skipið hefði siglt yfir þurrt land. Innsigling-
in til Björgvin er ógleymanleg hverjum manni, sem fer
hana í fyrsta skipti.
Brátt blasti Björgvin við inn af fjarðarbotninum, um-
lukt sjö fjöllum. Björgvin er næst sjálfri höfuðborg-
inni að stærð, og hefur stundum verið nefnd „Drottn-
ing Noregs“. Því verður ekki neitað, að borgarstæðið
er ákaflega fallegt, og borgin sjálf sérkennileg og svip-
mikil. Eg gleymi stund og stað, og áður en ég veit af,
er skipið lagzt að bryggju.
Vinur minn, Ivar Orgland sendikennari, er kominn
niður á hafnarbakka, til þess að taka á móti mér, konu
minni og dóttur. Einnig er þarna kominn ljósmyndari
og blaðamaður frá stærsta dagblaðinu í Björgvin, „Ber-
gens Tidende“. Smelltu þeir af okkur mynd og spjöll-
uðu við mig dálitla stund. Eg varð bæði undrandi og
glaður yfir þessum skemmtilegu og óvæntu móttökum.
Kaldhæðnislegt bros læddist fram á varir mínar, er mér
varð hugsað til blaðanna hér heima. Þau hefðu tæplega
talið það frásagnarvert þó einn vesæll unglingabókahöf-
undur gisti þeirra borg.