Heima er bezt - 01.08.1960, Síða 26

FIMMTI
HLUTI
Ingibjörg Sigurðardóttir:
/
I þjónustu Meistarans
SKÁLDSAGA
— Daginn efrir beið Gunnar mín í forstofunni, og
nú urðum við samferða að heiman. Þegar við vorum
komin spölkom niður á götuna, leit Gunnar brosandi
til mín og sagði:
— Þú fórst á undan mér í gær, Signý.
— Já, svaraði ég lágt og horfði vandræðalega niður
fyrir mig.
— Af hverju beiðstu ekki eftir mér?
— Ég veit það ekki.
— En ég veit það.
— Jæja?
— Ég heyrði hvað mamma sagði við þig í forstof-
unni, en ég var ekki nógu fljótur að komast fram og
ná tali af þér, áður en þú fórst út.
— Móður þinni mislíkar það kannske, að við verð-
um samferða þennan spöl.
— Hvernig ætti henni að geta mislíkað það? — Það
fæ ég ekki skilið.
Gunnar gekk fast við hhðina á mér og sagði lágt,
enda vorum við stödd úti á miðri og fjölfarinni götu:
— Hverju myndir þú svara mér, Signý, ef ég bæði
þig um samfylgd þína, ekki einungis þennan stutta
spöl, heldur gegnum allt lífið? Þú þarft engu að svara
núna, enda er hvorki staður né stund til þess hér, en
ég bið þig að hugsa vel um svarið og segja mér það
svo við hentugt tækifæri.
— Ég gat ekkert sagt. Við vorum líka komin niður
að lærða skólanum, og þar skildu leiðir okkar. Gunnar
brosti til mín sínu hreina og fallega brosi að skilnaði og
hraðaði sér síðan heim að skólanum, en ég hélt mína
leið niður á saumaverkstæðið. Nú hafði ég ærið um-
hugsunarefni. Mér var það fyllilega ljóst, að ég kaus
ekkert heitar en samfylgd með Gunnari gegnum lífið.
En hvernig myndi foreldrum hans líka sá ráðahagur
einkasonar síns? Um þá hlið málsins varð ég að ræða
við Gunnar, áður en ég gæfi honum svar mitt, og heyra
álit hans í því efni.
— Dagurinn leið. Við Gunnar vorum bæði komin
heim frá náminu. Það hittist svo á þetta kvöld, að
kaupmannshjónin voru boðin út til kunningja sinna, og
á meðan við sátum að kvöldverði, sagði frú Helga syni
sínum frá boðinu, og að hann væri boðinn líka.
Gunnar þakkaði hæversklega boðið, en sagðist hafa
svo mikið að læra fyrir morgundaginn, að hann mætti
alls ekki eyða tíma í að fara að heiman, og tók þá móð-
ir hans það fullgilt. Ég bauð frúnni að ég skyldi taka
af borðinu og ganga frá í eldhúsinu, svo að hún þyrfti
ekki að tefja sig við það, og tók hún því með þökkum.
Síðan fóru hjónin í boðið, en við Gunnar vorum tvö
ein eftir í húsinu. Ég kepptist við að ljúka eldhússtörf-
unum og ætlaði síðan upp í herbergi mitt, en áður en
því væri lokið, kom Gunnar fram í eldhúsið til mín.
Hann leit fyrst brosandi á mig og settist síðan á stól
við borðið. Þar sat hann þögull um stund, en sagði svo:
— Nú er ég kominn til að hlusta á svar þitt, Signý,
ef þú ert búin að ákveða það.
Hjartað þaut í brjóst mér, eins hratt og það gat sleg-
ið, og hvert slag þess bergmálaði eitt „já“, — en ég
sagði: — Hvernig heldur þú að foreldrum þínum myndi
Iíka slíkur ráðahagur, Gunnar?
— Foreldrum mínum? Ég get ekki séð, að þau þurfi
neitt við hann að athuga.
— En ég er smeyk um, að þeim finnist ég þér ekki
samboðin, sem ég er heldur ekki.
— Jæja. En með fullri virðingu fyrir mínum góðu
foreldrum ætla ég sjálfur að velja mér konu að eigin
vilja, og þig hef ég valið, Signý.
Hann stóð upp af stólnum og gekk fast að mér, þar
sem ég stóð við eldhússborðið. — Og hvert verður svo
svar þitt? spurði hann.
Augu hans hvíldu á mér með þeim ljóma ástar og
trúnaðar, sem ég gat ekki staðizt, og ég sagði aðeins
eitt „já“. En þá stund getur tíminn aldrei máð úr minn-
ingunni. Gunnar vafði mig örmum heitt og lengi, og
ekki sjálfur dauðinn gat að eilífu rofið þau bönd, sem
þá voru knýtt.--------
Veturinn leið. Gunnar lauk stúdentsprófi, og ég
hætti saumanáminu. Veru minni í Reykjavík var lokið
að sinni, og ég bjóst við að fara heim í sveitina mína
aftur. Enginn hafði hugmynd um trúlofun okkar
Gunnars, svo vel tókst okkur að varðveita það leynd-
armál, en það var ásetningur okkar beggja að láta eng-
an fá vitneskju um það, fyrr en við gætum gift okkur.
Síðasta kvöld mitt í höfuðborginni var runnið upp.
Við Gunnar höfðum mælt okltur mót fyrir utan borg-
ina, en þá náði hún ekki eins vítt yfir og nú. Þar ætl-
uðum við að eiga okkar skilnaðarstund. Snemma næsta
morgun var svo för mín ákveðin heim í æskusveitina.
Við hvíldum hvort í annars örmum og ræddum fyrst
um framtíðina.
Næsta haust ætlaði Gunnar að sigla út til Danmerk-
278 Heima er bezt