Heima er bezt - 01.08.1960, Qupperneq 29

hann eindregið til þess að halda áfram námi, og hann
féllst á það, en ég ætlaði að reyna að greiða námskostn-
aðinn að öllu leyti fyrir hann. Þá réð ég mig á sauma-
verkstæði til þess að afla mér meiri tekna en áður, og
vann svo heimilisstörfin á kvöldin.
Gunnar minn innritaðist nú í gagnfræðaskóla, og
sóttist námið með ágætum. Hann tók mjög hátt próf
eftir eins vetrar nám þar og hlaut um vorið viðurkenn-
ingu skólans fyrir dugnað sinn við lærdóminn. En
haustið eftir var hann alveg ófáanlegur til að halda nám-
inu áfram, og þar með var sá hjartfólgni draumur minn
að engu orðinn, að sonur minn gengi menntaveginn.
Telpan mín var þá líka komin yfir fermingu, og ég
vildi láta hana læra eitthvað nytsamt, en hún hafði enga
löngun til þess að stunda nokkurt nám, og þar með lét
ég þau mál útrædd af minni hálfu.
— Systkinin fóru síðan brátt að vinna utan heimilis-
ins, þegar eitthvert starf var fáanlegt við þeirra hæfi,
en slíkt var ekki ailtaf auðfengið á þeim árum, og sízt
fyrir þá, sem fáa áttu að. En því litla sem þau gátu
unnið sér inn, eyddu þau svo jafnharðan í einhvern
óþarfa, án þess að ég fengi nokkuð við það ráðið. Mér
fannst nú miklu erfiðara að sjá þeim farborða, heldur
en meðan þau voru börn að aldri. Eg vann af fremsta
megni, en vinnulaun mín hrukku varla fyrir brýnustu
þörfum okkar. Þó reyndi ég að vera hagsýn. Ég lagði
mig alla fram til að vísa börnunum mínum á hina réttu
leið, en þau tóku leiðbeiningar mínar lítið til greina og
urðu mér stöðugt fráhverfari. Mest óttaðist ég, að
drengurinn minn kynni að leiðast út í áfengisneyzlu,
því ég vissi, að hann valdi sér félaga, sem neyttu þess.
Ég ræddi oft um þá hluti við hann og reyndi að sýna
honum fram á þá hættu, sem biði þeirra er neyttu
áfengis. Ég bað hann þess að taka aldrei fyrsta vín-
staupið, já, bað hann þess, drenginn minn, með tár í
augum, en hann svaraði því litlu.
— Systkinin sóttu rnjög þétt bíó og dansleiki og
komu oft ekki heim fyrr en síðla nætur. Ég sá að þýð-
ingarlaust var fyrir mig að vanda um slíkt við þau. En
svo hætti Gunnar minn alveg að koma heim þær næt-
ur, sem hann fór á dansleiki, og sá ég hann oft ekki
fyrr en undir kvöld næsta dag. Ég spurði hann eitt
sinn, hverju þetta sætti, en fékk aðeins það svar, að
hann svæfi nóttina af hjá félögum sínum. Þetta vakti
hjá mér þungbærar grunsemdir. Var drengurinii minn
virkilega að fela eitthvað fyrir mér með því að sofa
annars staðar en heima eftir dansleikina, sem hann sótti?
Kannske eitthvað hræðilegt? Ég hlaut að komast að
hinu rétta fyrr eða síðar.
— Um þessar mundir var Island hernumið, og með
hernáminu skapaðist brátt næg atvinna. Gunnar minn
komst fljótt í vinnu hjá setuliðinu og fékk þar ágætt
kaup, en hve mikið sem hann innvann sér þar, lét hann
mig aldrei hafa eyri af því til heimilisþarfa, og ég
krafði hann heldur einkis. Dóttir mín byrjaði að starfa
á veitingahúsi niðri í bæ, strax og hernámið skall yfir,
en svaf heima hjá mér. Kvöld eitt þegar hún kom heim,
færði hún mér þær fréttir, að hún væri trúlofuð
amerískum hermanni og færi með honum bráðlega al-
farin til Ameríku, því þar ætluðu þau að búa.
— Ég var svo eigingjörn að gleðjast ekkert yfir þess-
ari frétt, en lét það með öllu afskiptalaust. Þetta var
aðeins einn hlekkurinn í mótlæti mínu. Þennan tengda-
son minn tilvonandi sá ég aldrei, enda óskaði ég ekkert
eftir því. Svo var það laugardagskvöld eitt skömmu áð-
ur en dóttir mín ætlaði að sigla alfarin af landi burt,
að þau systkinin fóru bæði út að skemmta sér að venju,
en ég var ein heima og vakti. Skömmu eftir miðnætti
heyrði ég að gengið var heim að húsinu og síðan drep-
ið á dyr. Ég hikaði fyrst við að fara fram og opna hús-
ið, því mér fannst það næstum ólíklegt eftir vananum,
að systkinin væru komin heim á þessum tíma nætur, en
samt fór ég fram að hurðinni og spurði, hver væri úti.
— Það er Gunnar, var svarað, og þá var ég fljót að
opna dyrnar. En úti fyrir dyrunum stóðu tveir ungir
menn með Gunnar á milli sín og studdu hann. Þeirri
hræðilegu sjón gleymi ég aldrei. Hann var dauðadrukk-
inn og gat naumast staðið á fótunum. Ég þakkaði pilt-
unum fyrir að hafa komið með hann heim, tók síðan
við syni mínum af fylgdarmönnum hans og studdi hann
inn í húsið, en piltarnir sneru þegar á brott. Ég hjálp-
aði Gunnari mínum að afklæðast og kom honum síðan
upp í legubekk, en þar sofnaði hann brátt.
Nóttin var óendanlega hljóð og ömurleg. Ég stóð
kyrr við hvílu drengsins míns og virti hann fyrir mér,
þar sem hann svaf þungum drykkjumannssvefni. Fal-
lega andhtið hans var rautt og þrútið af eitri áfengis-
ins, og hreini sakleysislegi bernskusvipurinn, sem áður
einkenndi það, var algerlega horfinn, en spillingin hafði
sett sitt helsára mark þar í staðinn. Öll mín reynsla
undanfarin ár og ástvinamissir var léttvægt hjá því, að
sjá nú drenginn minn, sem ég elskaði af öllu hjarta,
þannig farinn.
(Framhald).
VILLl
Heima er bezt 281