Heima er bezt - 01.08.1960, Síða 30

GUÐRÚN FRÁ LUNDI
PRÍTUGASTI OG ANNAR HLUTI
„Ætli það geti ekki skeð að hún verði fegin að bjóða
þér ábúð svona undir vorið. Ólíklegt að það verði
keppt um jörðina með þessum afarkostum,“ sagði gamli
maðurinn.
Það var þungt yfir heimilinu næstu daga. Gamli mað-
urinn heyrðist ekki raula vísu þegar hann kom inn úr
hríðarkófinu, sem geisaði dag eftir dag. Asdís var sú
eina, sem var með hýrri há og reyndi að lífga baðstofu-
lífið, en það tókst ekki. Kristján sást varla fyrir fram-
an, því Geirlaug lagði i ofninn á hverjum degi. Það
sagðist hún gera vegna orgelsins. Kristján hefði sagt
sér það.
„Það er engu líkara en þessi orgelskratti sé barn, sem
þarf að hugsa um að verði ekki kalt,“ sagði Asdís eitt
kvöldið. Enginn anzaði því. „Eg skil nú bara ekki í því
hvað þið eruð sútaraleg," hélt hún áfram. „Það er lík-
ast því að það sé dauðveik manneskja í bænum. Það er
ekki svo vel að Elartmann rauli vísu til að hressa mann
upp-“ ,
„Nei, nú er ekki hugurinn heima,“ sagði hann, án
þess að líta upp úr tóbaksfjölinni.
„En nú liggur reglulega vel á mér,“ sagði Ásdís. „Það
var svo gaman að fara í húsin og basla úti í hríðinni.“
„Ójá, lítið gleður þig, garmurinn,“ sagði hann. „Það
er þetta svipað og kötturinn, það liggur alltaf bezt á
honum þegar verst er veðrið.“
Þá skellihló Ásdís. „Þú skalt nú baka vel til jólanna,
Geirlaug, því nú ætla ég að láta skíra þann litla,“ sagði
hún.
„Eg baka ekkert annað en það sem vanalegt er. Það
kemur enginn maður inn þó messað sé. Þú skalt biðja
einhverja aðra en mig, að baka í skírnarveizluna þína.
Eg kann ekki að baka fínt brauð. Þær gerðu það alltaf
mæðgurnar. Ég hugsaði um eldinn,“ sagði Geirlaug um
leið og hún hreiðraði um sig undir yfirsænginni og
blessaði baðstofuvlinn, eins og svo oft áður.
„Ég skil nú ekki að það sé mikill vandi að baka smá-
kökur,“ sagði Ásdís og var nú hætt að hlægja. „Það er
bara eins og vant er, þú vilt ekkert gera fyrir dreng-
inn og mig, ómyndin þín. Elann hefur þó líklega gert
þér heldur lítið.“
„Grísir gjalda, en gömul svín valda,“ sagði sá orð-
spaki rnaður, Hartmann Jónsson.
Svo var Ijósið slökkt og allt fólkið hallaði sér út af í
rökkurværðina. Nú var það Ásdís, sem var ein óánægð.
Hún grúfði andlitið fast að dúnmjúkum kolli sonar
síns og kjökraði ofan í svæfilinn hans. Hún fann að
hún var einmana og lítilsvirt. Þó var enn sárara að eng-
inn skyldi láta svo lítið að tala um barnið frekar en
það væri ekki til. Hann sem var svo fallegur og elsku-
legur að öllu leyti. Það var bara gamla konan, sem var
góð við hann og talaði við hann tæpitungu, eins og
átti að tala við börn og gamli maðurinn líka. Ekki mátti
gleyma því, hvað hann hafði verið duglegur og hugs-
unarsamur að kaupa vélina og drífa hana upp. Það
hefði einhvern tíma orðið kalt að skipta á honum ef
hann hefði ekki gert það. Þó faðirinn hefði verið með
fýlu í þrá daga á eftir. Henni var farið að verða hálf-
illa við hann svona öðru hvoru. Hún sofnaði loks út
frá þessum ömurlegu hugsunum og vaknaði alhress
við ilmandi kaffilyktina og suðið í rokkunum.
Það var hörku frost á jólunum svo allur skírnarhugur
hvarf algerlega. Það varð ekki einu sinni messufært.
Það var nú eitt af því, sem tíðkaðist í seinni tíð að
messuföll komu fyrir. Slíkt hafði Geirlaug ekki þekkt
fyrr. ^
Ur jólunum gerði bjart veður og logn. Þá yrði mess-
að á nýársdag, því einn messudagur var milli jóla og
nýárs og aftansöngur á gamlársdag. Þá fór Arndís
gamla inn í hús til sonar síns og talaði um, að Ásdísi
langaði til að láta skíra drenginn, en það væri svo kalt
í kirkjunni að ekki væri hægt að fara með hann þang-
að. En hérna inni í húsinu væri hlýtt og gott að skíra
hann.
„Það liggur víst ekkert á að klessa á hann nafninu,“
svaraði hann.
„Það er alltaf óviðkunnanlegt að hafa börn lengi
óskírð,“ sagði hún, „og svo langar hana til að hafa
dálitla veizlu.“
„Hverjum skyldi hún ætla að bjóða í þá veizlu. Ná-
grönnunum, sem ekki virða hana viðlits. Það er þá bezt
fyrir hana að halda þá veizlu annars staðar en í mín-
282 Heima er bezt