Heima er bezt - 01.02.1962, Blaðsíða 17

Safnið rekið til réttarinnar. Til vinstri sér heim að Undirfelli,en Vatnsdalsrétt er kennd við bœinn, og er i Undirfellslandi..
gott til að hraða för sinni suður yfir Vatnsdalsfjall dag-
inn eftir með ekki meiri rekstur.
Gott atlæti en vont veður.
Nóttina eftir Auðkúlurétt var gist í Stóradal, einu
mesta höfðingsbýli í Húnaþingi á þeim dögum og áttu
þeir félagar þar góða nótt. Þegar þeir vöknuðu morg-
uninn eftir var komið geypiveður af norðri með slyddu-
hríð. Ekki létu Vatnsdælir veður aftra sér, en áður en
þeir lögðu af stað sagði Guðmundur í gamni við Ingvar
litla að ekki myndi hann lifandi komast úr þvílíku veðri
jafn lítill og óreyndur sem hann væri. Ingvar var hinn
kotrosknasti og kvaðst seinna mundu deyja en Guð-
mundur.
Af stað var haldið með birtingu um morguninn og
farið sem leið lá yfir þveran Svínadal í stefnu á Vatns-
dalsfjall. Síðasti bær áður en lagt var á fjallið voru
Hrafnabjörg. Þar var áð og góðar veitingar þegnar.
Blaut föt þeirra Vatnsdæla voru þurrkuð meðan staðið
var við og vildi þá það óhapp til að vettlingar Ingvars
litla komust of nálægt glóðinni og brunnu. Ekki var
við það komandi annað en bæta piltinum tjónið með
svellþykkum og hlýjum ullarvettlingum og varð hann
allshugar feginn, einkum þegar líða tólc á daginn.
Hressir og kátir lögðu þeir Guðmundur og Ingvar
litli á fjallið og ráku tryppin þrjú, sem þeir höfðu
dregið daginn áður í Auðkúlurétt.
Veður herðir.
Var undan veðri að sækja en veðurhæðin gífurleg
og úrkoma og dimmviðri að sama skapi. I byggð hafði
verið slydduhríð, á mörkum krapa og snjós, en strax
þegar hækka tók í fjallið breyttist úrkoman í snjó og
voru báðir mennirnir þá holdvotir orðnir.
Veður herti því hærra sem dró í fjallið, snjónum
kyngdi niður og naumast sá handa sinna skil þótt um
hábjartan daginn væri. Uppi á fjallinu náði veðurhæðin
hámarki, en landið flatt, hvergi skjóls að leita og erfitt
að ákveða hvert halda skyldi.
Villir vegar.
Þannig leið langur tími og ekki komust mennirnir
suður af Vatnsdalsfjalli. Varð Guðmundi þá ljóst að
hann myndi villtur vegar og hefði lent fullvestarlega á
fjallinu. Þóttist hann þekkja að hann myndi vera kom-
inn norður í svokallaðan Sauðadal, sem er óbyggður
heiðardalur milli Vatnsdals og Svínadals.
Þegar Guðmundur hafði áttað sig vildi hann enn
halda á sömu braut og áður, enda þá skammt suður af
fjallsbrúninni niður í Vatnsdal. Var nú snúið við og
tryppin rekin upp á háfjallið aftur.
Þegar þangað kom hafði veðurofsinn náð hámarki
svo vart var stætt, enda dimmviðrið svo mikið að ekki
sá handaskil. Treystist Guðmundur þá ekki að halda
suður af fjallinu, enda hættur þar miklar ef farið er út
Heima er bezt 53