Heima er bezt - 01.02.1962, Blaðsíða 26

frúnni hafði hún tætt í svo smáar agnir, að það yrði
seinlegt að átta sig á, að þetta hefðu eitt sinn verið pen-
ingar. Það yrði gaman að sjá frúna reyna að raða þess-
um sneplum saman og líma þá, en það væri hún viss
með að reyna.
Stúlkan rak upp lágan hlátur, þar sem hún gekk eftir
sullaðri götunni í grárri morgunskímunni, en nú tóku
eftirköstin við. Hún skalf eins og hrísla, og kökkurinn
fyrir brjóstinu ætlaði að kæfa hana. Tárin tóku að leita
á, hvernig sem hún reyndi að sporna á móti. Og þegar
niður á bryggjuna kom, var lítið eftir af hetjunni. Þá
var hún aðeins einmana ráðvillt stúlka, sem engan átti
að og ekkert vissi, hvert halda skyldi.
Hún gekk inn í pakkhúsið og settist á töskuna sína,
þar var þó skjól fyrir næðingnum. Skipið var að koma
inn á leguna, og brátt heyrðist skröltið, er akkerið rann
í sjóinn. Hún þurrkaði sér aftur um augun, gröm sjálfri
sér fyrir aumingjaskapinn, en réð ekki við það.
Gísli gamli í Unuhúsi leit nokkrum sinnum spyrj-
andi til hennar, og loks kom hann og lagði hönd sína á
öxl hennar. — „Asta mín, ert þú að fara með skipinu?“
spurði hann.
„Já,“ stundi hún upp.
Hrjúf hönd hans strauk um vanga hennar.
„Jæja, þú verður þá að koma, því þetta er seinasti
báturinn sem fer fram.“
Svo tók hann pokann hennar og gekk af stað. Hún
rölti á eftir með töskuna og hugsaði með sér, að einn
maður í heiminum væri þó góður.
Það var ekki hátt risið á þeim Gísla gamla og henni,
er þau gengu fram bryggjuna. Hann staulaðist áfram,
boginn í baki og krepptur í hnjám, órakaður og lubba-
legur gamall karl í slitnum og bættum fötum. Hún
stirð og köld, gráföl í framan af kuldanum og útgrátin.
Gísli gamli tók þétt í hönd hennar og tautaði: „Guð
blessi þig, barnið mitt, mundu að lífið er fagurt og
gott, þrátt fyrir allt. Það birta öll él upp um síðir,
Asta mín.“
Hann virtist skilja, að þetta væru tímamót í lífi henn-
ar. Hlýlegt handtak hans yljaði henni inn að hjarta-
rótum. Hún hafði aðeins getað stunið upp: „Vertu sæll,
Gísli,“ svo lágt, að 'hún var alls ekki viss um, að hann
hefði heyrt það.
„Ég vildi að ég gæti gert eitthvað fyrir hann,“ hugs-
aði hún, en minntist þess þá, hversu lítils hún var megn-
ug, eins og nú stóð á.
Stúlkan sofnaði aftur og vaknaði ekki fyrr, en Karl-
sen snaraðist inn úr dyrunum, hress og kátur.
„Halló, ljúfan, nú er matur á boðstólum. Hvað má
bjóð^ þér?“
„Ekkert, ekki neitt,“ svaraði hún mjóróma. Það var
aðeins með herkjum, að hún hafði betur í fangbrögð-
unum við sjóveikina.
„Hvaða bull er nú þetta, auðvitað borðar þú, annars
verðurðu veik af hungri.“
Hann fór burt og kom að vörmu spori aftur með
mjólk og brauð á bakka.
„Þetta verðurðu að borða, telpa mín, annars læt ég
Ponna mata þig.“
Hún leit á hann. „Hver er nú það?“
Karlsen hló. „Þú færð áreiðanlega að sjá hann, áður
en ferðin er á enda. Ég er annars anzi hræddur um, að
þeim líði ekki rétt vel, matsveinunum, að vita ekki fyr-
ir hvern ég er að sækja mat.“
Um kvöldið lá stúlkan enn í rekkju, en hafði þó
hresstst svo, að hún hafði farið fram úr og þvegið sér
og greitt, en ekki treysti hún sér þó á fætur og var
þeirri stundu fegnust, er hún skreið aftur upp í rekkj-
una. Það var eins og að komast á ákvörðunarstað eftir
erfiða þrekraun.
Karlsen kom með kvöldmatinn á bakka, en sagði að
á morgun yrði hún að fara á fætur og borða frammi í
sal eins og hitt fólkið.
Hún dauðkveið fyrir þessu. Hér í rekkjunni leið
henni vel, og þó hún vissi, að það væri aðeins um stutt-
an tíma að ræða, að hún gæti legið þar, þá veigraði hún
sér við að hugsa lengra fram í tímann. Framtíðina
hræddist hún.
Um kvöldið kom Karlsen inn, fór úr jakkanum og
tók af sér húfuna. Hún virti hann fyrir sér í laumi. —
Hann var hár, en frekar grannur, með brúnt hár og
grá augu, sem gátu logað af glettni, en einnig verið
blíð og dreymandi. Ákveðinn munn svipur og sterk-
leg hakan gáfu til kynna, að hann væri fastur fyrir og
traustur. Það var eitthvað aðlaðandi við alla hans fram-
komu, og persónuleiki hans á þann veg, að flestir kusu
sér hann að vini. Enda var hann vinsæll meðal skips-
félaga sinna, nema þá helzt hjá kokknum, sem grunaði
hann um að vera forsprakkann að mörgum strákapör-
um, sem framin voru á hans vettvangi.
„Jæja, hetjan litla. Hvernig væri nú að þú segðir til
nafns þíns, svo ég þyrfti ekki að hugsa mér þig fram-
vegis sem ,stúlkuna‘ og ekkert annað,“ sagði Karlsen
glaðlega.
„Ég heiti Ásta Bjarnadóttir,“ svaraði hún lágt.
„Og hvað ertu gömul?“
„Seytján ára,“ svaraði hún enn lægra en áður.
Hann stóð upp og krosslagði handleggina á rekkju-
stokknum og horfði rannsakandi á stúlkuna.
„Hvert ætlar þú svo að fara?“
Hún lokaði augunum, hristi höfuðið og svaraði svo
eftir litla stund:
„Bara eitthvað, þar sem ég get fengið vinnu strax.“
„Og hvar er svo þetta eitthvað? Ég minnist þess ekki
að hafa komið á þann stað.“
Hún opnaði augun og horfði á hann.
„Þú þarft ekki að gera grín að mér, ég veit ekki enn,
hvert ég ætla, það er alveg satt.“
„Fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að særa þig,“ svaraði
hann. „En þú verður að segja mér eitthvað um sjálfa
þig, ef ég á að geta hjálpað þér.“
■62 Heima er bezt