Heima er bezt - 01.02.1962, Blaðsíða 28

mátti hún ekki láta eftir sér að eyða neinu af þeim
litlu fjármunum sem hún átti. Nóg þörf yrði fyrir þá
seinna.
Full lotningar horfði hún á kirkjuna uppi á hæðinni
og gekk síðan upp allar tröppurnar. Þær voru yfir
hundrað, eða það néit hún að minnsta kosti. Hún gafst
upp við að telja þær. Hún var einmana og hugsaði, að
bezt væri að fara um borð aftur. Hún færði dótið sitt
úr klefa stýrimannsins yfir í klefa nr. 3, sem henni var
fyrst ætlaður. Síðan bjó hún um rekkju velgerðarmanns
síns og lagaði allt til eftir beztu getu.
„Ertu búin að flytja frá mér?“ spurði Karlsen, þeg-
ar hann kom inn í klefann. „Það er annars alveg rétt
af þér. Þó ég vildi gjarnan hafa þig lengur hjá mér,
verð ég líka að hugsa um mannorð þitt,“ sagði hann
brosandi. — „En ertu með á dansleik fram í svtit í
kvöld?“
„Ég veit eldd,“ svaraði hún dræmt.
„Engin andmæli tekin til greina,“ greip hann fram í.
„Þú verður til eftir hálftíma, við verðum fimm saman,
þernan verður líka með, svo þú verður ekki eini kven-
maðurinn í hópnum.“
Asta var á báðum áttum, en Karlsen var svo ákveð-
inn, að hún lét hann ráða.
Gömul jómfrú var komin í klefann til Astu. Hún
ætlaði austur á firði og þótti öruggara að fara strax
um borð, þótt skipið færi ekki fyrr en daginn eftir. Nú
horfði hún hneyksluð á Ástu, sem reyndi að búa sig
eftir föngum. Fíárið á henni var fallegt, svo gullið og
þykkt. Hún burstaði það lengi og vel. í kvöld vildi hún
líta vel út. Fötin hennar voru hvorki falleg né mikil að
vöxtum. Bláa sunnudagspilsið hennar og hvíta peysan
urðu að duga, hún átti ekkert betra.
Karlsen leit á hana spyrjandi augum, þegar hann kom
að sækja hana.
„Hvað er þetta, ég ætlaði ekki að þckkja þig! Þú ert
ljómandi sæt í þessu, Ásta!“
Hún fann að hann var ekki að hæðast að henni og
gladdist við lofið.
„Flýttu þér, bíllinn bíður,“ sagði hann, tók í hönd
hennar og leiddi hana upp á bryggjuna, en þar beið
bíllinn þeirra. Karlsen opnaði framhurð bílsins, en þar
sat einn hásetinn og bauð Ástu stimamjúkur að gera
svo vel að setjast inn, en Karlsen var ekki á því.
„Farðu aftur í, Páll, og sjáðu mína dömu í friði,“
sagði hann ákveðinn.
Aftur í var fyrsti vélstjóri og þernan, og þangað
varð Páll að fara. Ekki var hann þó ánægður, sem von
var, þar sem ekkert pláss var þar fyrir dömu, sem hann
mætti hafa út af fyrir sig, hinir þættust hafa meiri rétt
til kvennanna.
Ástu leizt ekki á blikuna. Páll var auðheyrilega orð-
inn þó nokkuð hátt uppi, og flaskan gekk fram og aftur
milli þeirra aftur í.
„Má ekki bjóða ykkur einn lítinn?“ spurði Páll og
rétti flöskuna fram í.
Karlsen tók við henni, en áður en Ásta vissi af, hafði
hún gripið utan um hönd hans og hvíslað með ótta í
rómnum: „Nei, ekld Karlsen!“
Hann brosti og lagði handlegginn um axlir hennar
og hvíslaði lágt: „Það er satt, flaskan er óþörf, þegar
falleg stúlka er með.“
Hún roðnaði án þess að vita hvers vegna, en bað þess
í hljóði, að hann drykki ekki.
Fjöldi af bílum var kominn á samkomustaðinn, og
alls staðar var fólk á ferð milli þeirra.
Ásta dauðkveið fyrir að fara inn og sá eftir að hafa
farið, en sterkar hendur Karlsens vernduðu hana í
troðningunum, og loks komust þau inn í danssalinn eftir
að hafa komið utanyfirfötum sínum í geymslu.
Það var veifað til þeirra frá borði í einu homi salar-
ins. Þar var einn félagi Karlsens með dömu og hafði
tekið frá sæti handa þeim.
Hljómsveitin gerði hlé á spilamennskunni, og fólkið
ruddist að borðunum með hlátram og hávaða. Ásta
horfði forvitnum augum í kringum sig. Þarna var ekki
nokkur sála sem hún þekkti.
Brátt hófst dansinn aftur af fullu fjöri. Hávaðinn
var eins og í fugabjargi eða fjárrétt um haust. Tóbaks-
reykurinn lá eins og ský yfir salnum. Öl- og gos-
drykkjaflöskur á hverju borði, en undir þeim mörgum
stóðu eða lágu umbúðir af einhverju sterkara, enda
virtust menn ekkert feimnir við að blanda sér í glas
undir borðinu, áhrifin voru líka farin að segja til sín.
„Eigum við að dansa?“ spurði Karlsen og stóð upp.
Ásta brosti. Af dansi fékk hún aldrei nóg.
Hann lagði arminn utan um grannt mitti hennar, og
brátt hurfu þau í ólgandi dans-iðuna. Hún var svo létt
og liðug, að hann gat ekki stillt sig um að segja undr-
andi:
„Þú dansar svo vel, Ásta, að það mætti ætla, að þú
hefðir ekki annað gert alla þína ævi.“
„Mér þyldr agalega gaman að dansa,“ svaraði hún,
„ég er víst fædd með þeim ósköpum, því ekki hef ég
farið á marga dansleiki og hef því ekki mikla æfingu.“
Hún varð örari og ræðnari á dansgólfinu, og Karlsen
fékk svör við flestum sínum spurningum.
„Ertu þreytt?“ spurði hann allt í einu.
Ásta vissi ekld hverju hún ætti að svara. Hún var
ekkert þreytt og langaði til að dansa miklu meira, en
máske vildi hann hætta.
Karlsen sá að hún hikaði og sagði:
„Þú mátt ekki misskilja mig, ég vil ekki hætta strax,
ég var að spyrja hvað þú vildir. Maður getur ekki
dansað við dömu hálfa nóttina án þess að vita, hvort
hún vill það eða ekki.
Ásta hló. Ég gæti dansað alla nóttina án þess að verða
þreytt, en ég ætlast ekld til, að þú dansir alltaf við
mig.“
„Þetta hljómar nú ofurlítið tvírætt,“ sagði hann.
„Ég átti við, að þig langaði máske til að dansa við
einhverja aðra,“ flýtti hún sér að scgja. „Ef þér leiðist,
skaltu bara hætta og setjast.“
Framhald.
64 Heima er bezt