Heima er bezt - 01.07.1962, Blaðsíða 22

SJÖUNDI HLUTI
Næst þegar Karlsen kom í land, hafði hann allt á
hornum sér. Sólveig hafði leikið illa á hann. Hún hafði
flogið til Akureyrar og tekið sér far með skipinu suð-
ur aftur. Nú var ekki hugsað um röddina.
Hún hafði egnt fyrir kokkinn og Ponna, og þeir bit-
ið á eins og gráðugir þorskar. Eftir það var hægur vand-
inn að hafa upp úr þeim það lítið, sem þeir vissu um
Ástu.
Á Lágeyri hélt hún í land með fyrsta bátnum og
kom ekki fram fyrr en með þeim síðasta, troðfull af
fréttum. Nú vissi hún allt um Ástu, og þau í kaup-
mannshúsinu vissu líka sitt af hverju um hana, frá því
hún fór frá þeim, sumt satt, og annað bjó Sólveig til.
Nú fannst henni hún hafa öll ráð Ástu í hendi sér, og
var viss um að hafa sigur að lokum.
Litla frænka fékk gjöfina, sem frændi hafði lofað
henni. Það var stóri bangsinn, sem sýndur hafði verið í
bamarúminu í húsgagnavcrzluninni á Akureyri. Dýr
hafði hann verið, því að ekki hafði átt að sclja hann,
en Karlsen hafði ekki hætt, fyrr en hann hafði fengið
hann. Bangsinn var miklu stærri en telpan og mesta
gersemi.
Svo var litla Ingunn skírð. í hvítum, síðum kjól
brosti hún í fangi ömmunnar, sem hélt á henni. Ásta
horfði á þær nöfnurnar með innilegri ástúð.
Svo var veizla á eftir, og beztu kunningjar þeirra
mættir. Telpunni var gefið margt fallegt, en engin
gjöfin vakti þó eins mikla aðdáun og bangsinn frá
frænda. Karlsen var þögull og ólíkur sjálfum sér.
Sólveig sagðist þurfa að segja honum dáh'tið, sem
líklega kæmi honum ekki á óvart. Hann renndi grun í,
hvað það myndi vera, en vonaði þó að það væri ekki
rétt. Hann bölvaði sjálfum sér fyrir asnaskapinn að
hafa látið hana tæla sig heim með sér. Rcyndar var hon-
um óskiljanlcgt, hvcrnig hann hefði orðið svo fullur
af örfáum staupum, að hann myndi ekki nokkurn skap-
aðan hlut. Frá því um miðnætti og þangað til hann
hafði vaknað við hlið hennar á dívaninum heima hjá
henni, var algerleg eyða. En það var komið sem komið
var, og hann yrði að taka því. Ekki sagði hún honum
samt, að húrt ætti von á barni, en gaf það ótvírætt í
skyn, hvenær sem henni gafst færi á því.
Ekki var hún lengi að koma sögu Ástu á kreik. Samt
lét hún það ekki fylgja, að það væri kaupmannssonur-
inn, sem ætti telpuna, það var alltof gott.
Ásta varð vör við hvísl og pískur vinnufélaga sinna,
en lét sér fátt um finnast. Heima hjá nöfnunum átti
hún öruggt skjól.
Nú leið að þeim tíma, er Karlsen fengi sumarleyfi
sitt. Ingunn hafði leigt sumarbústað á fallegum stað
skammt frá bænum. Þar gætu þau verið öll saman og
haft Ingu litlu með sér. Hún var nú farin að brosa og
hjala. Asta var innilega sæl yfir að eiga hana, og á
Ingunni var að heyra, að ekki hefði nokkurt barn
skemmtilegra eða fallegra í þennan heim fæðzt. Hreyk-
in og ánægð ók hún telpunni út á hverjum degi.
Sólveig lét ekki sjá sig fyrr en daginn sem Karlsen
kom aftur. Þá var hún sú fyrsta sem hann sá, er skip-
ið lagðist að Hafnarbakkanum. Hún var í ljósum,
flegnum sumarkjól, háhæluðum skóm, og rautt hárið
glóði nýlagt eins og gull í sólskininu. Hún var glæsi-
leg, því varð ekki neitað. Hún minnti helzt á stórt
skrautblóm, sem breiðir úr sér, svo allir geti dáðst að
fegurð þess.
Ásta fékk kökk í hálsinn, þegar hún sá Sólveigu
hlaupa á móti Karlsen mcð framréttar hendur og leggja
síðan armana um háls honum, og rauðar varir hennar
teygja sig upp til hans.
„Þau cru líklcga að hugsa um að taka saman aftur,“
242 Heima er bezt