Heima er bezt - 01.09.1962, Side 21

Rauðimelur ytri. Þar bjó Sel-Þórir.
uppi í brúnunum, tilbúnar að þjóta af stað, er við
nálguðumst þær. Við reyndum að komast upp fyrir
hópinn, en rétt þegar við vorum komnir upp á móts
við kindurnar, tóku þær aftur sprettinn og stukku enn
á brekkuna og stefndu upp á brúnir. Er ekki að orð-
lengja það að þarna þreyttum við kapphlaup við þessar
ljónstyggu fjallafálur fram og aftur um snarbrattar
skriðurnar í tvo til þrjá tíma. Stundum gátum við kró-
að hópinn, en misstum hann alltaf aftur. Svitinn bog-
aði af okkur, en kindurnar virtust ekkert mæðast. Þær
stukku í loftköstum fram hjá oklcur og voru loks
komnar efst upp í gfóðurlausan fjallstindinn. Við keif-
uðum á eftir þeim og vorum komnir að niðurlotum af
mæði. Loks sáum við þess merki, að geldkindumar
voru farnar að mæðast, og þá fór dilkærin heldur að
stillast, en hún hafði alltaf ráðið ferðinni. Við kom-
umst á snið við hópinn upp undir efstu brún, og tókst
loks að pína þær ofan í skriðurnar. Þá var leikurinn
unninn hjá okkur. Við fylgdum þeim fast eftir undan
hallanum og gáfum þeim enga hvíld. Að lokum létu
þær undan, er við höfðum látlaust hlaupið á eftir
þeim ofan úr efstu brúnum Geirhnúks niður í heima-
íand Ilafursstaða. Nú runnu þær rólega á undan okk-
ur eftir troðnum fjárgötum heim á tún á Hafursstöð-
um, en þangað voru hinir gangnamennirnir löngu
komnir með fjallasafnið. Rétt utan við túnið gafst
fyrsta ærin upp. Hún var fcit og stór eins og fulivax-
inn sauður, — stutthyrnd og homskellt. Hún drattaði
á undan okkur og tungan lafði út úr öðru munnvik-
inu. Við rákum kindurnar saman við safnið á túninu
og fórum svo í bæinn að fá okkur hressingu.
Var síðan dregið í sundur og heimafé eftirskilið, en
farið með hitt til réttar. Ég var stirður og lerkaður
eftir hlaupin og þótti nú gott að setjast á hestbak. —
Fjárhópurinn var ekki stór, sem til réttar var rekinn,
en vel mannað af rekstrarmönnum, þar sem flest allir
gangnamenn af Hafursstaðafjalli ráku til réttar.
Skammt var farið á leið til réttar, er ærin feita gafst
alveg upp. Var þá eklti um annað að gera en að skilja
hana eftir og láta hana bíða skilaréttar, sem þá var
líka nefnd þriðja rétt. Var lítil hætta á að hún legði
ein á háfjöllin næstu daga. Þegar leiðin að réttinni var
nærri hálfnuð, gafst lambið upp. Var það hrútlamb,
vænt og föngulegt. Einhver fullorðinn gangnamaður
tók það fyrir framan sig á hnakknefið og reiddi lambið
til réttar. Geldu ærnar tvær, sem eftir voru, dröttuðust
á eftir hópnum, en gáfu ekki alveg frá sér, en ekkert
sást á dilkánni, og var ekki trútt um að hún reyndi
að stökkva til baka, eftir að lambið var tekið upp, en
fljótt lét hún undan, er þeyst var á eftir henni og látið
smella í svipuólinni.
Við félagar fengum hól hjá hinum leitarmönnun-
um fyrir að hafa sigrað þessar fjallafálur, er sloppið
höfðu í fyrstu göngum.
Nú eru haustdagar fram undan. Hinn 23. september
er jafndægri á hausti. Frá þeim degi smástyttist svo
dagurinn, en nóttin lengist, allt þar til 21. desember,
Kolbeinsstaðir. Fagraskógarjjall lengst til hægri. Kolbeins-
staðafjall (Aslaugarhlið) til vinstri.
Heima er bezt 313