Heima er bezt - 01.09.1962, Side 25

mikla peninga. Það vissi hún, en hún átti ósnerta pen-
ingana frá Sigurði Hansen.
Þetta varð þó aldrei meira en hugsunin ein. Innst
inni fann hún, að slíkt myndi hún aldrei geta gert.
Þetta var líka barnið hans. Kannske yrði það drengur,
stór og fallegur eins og faðirinn.
Hvað myndi Kalli gera, ef hann vissi þetta? En nú
væri hann giftur, og úr þeim viðjum myndi hann
aldrei komast.
Ingunn var farin að tala um, hvað Ásta væri tekin
til augnanna og föl. Hún æti að vita, að maturinn lenti
oftast í vaskinum aftur, svo ekki var furða, þótt hún
legði af.
Loks eftir margar vökunætur tók hún ákvörðun sína.
Það var morguninn, sem póstkortið kom frá Sólveigu
og Karlsen:
„Erum mjög hamingjusöm, hlökkum til að koma
heim! Sólveig og Kalli.“
Það var hönd Sólveigar á spjaldinu. „Svo nú er Kalli
farinn að láta hana skrifa fyrir sig til mín,“ sagði Ing-
unn. „Ég hélt að hann myndi nú gera það sjálfur.“
„Ég verð að vera farin héðan, áður en þau koma,“
hugsaði Ásta. Hún leitaði í „Morgunblaðinu“, hvort
hvergi væri auglýst eftir stúlku í sveit, og einn morg-
uninn sá hún það, sem hún hafði vonazt eftir.
„Stúlku vantar í vetrarvist á fámennt sveitaheimili.
Má hafa með sér barn. Upplýsingar í síma....“
Ásta fór og hringdi í símanúmerið. Þetta var vestur
á fjörðum, í sama hrepp og Dúlla var úr.
Hún tók ákvörðun strax og réð sig til vetrarvistar
að Múla í Mjóafirði vestra.
Hún ákvað að fara strax daginn eftir með áætlunar-
ferðinni vestur. Hún sagði því upp á saumastofunni og
fékk kaupið sitt. Ingunn var vön að fara til gamallar
konu á fimmtudagskvöldum, og þá yrði hún að ganga
frá farangri sínum.
Bíllinn átti að fara klukkan 7. Ásta vissi ekki, hvernig
hún ætti að komast á stöðina með barnið og farangur-
inn, án þes að Ingunn vaknaði. Loks fór hún og talaði
við Sv.ein.
Hann bað hana blessaða að hætta við þetta. Hún
gæti ekki gert Inguni þetta, eins og henni þætti vænt
um þær báðar og mætti ekki af nöfnu sinni sjá.
Ásta tók engum sönsum. Hún sagði, að einu sinni
hefði hann boðizt til að gera sér hvern þann greiða,
sem hún bæði sig um. Nú mætti hann ekki bregðast
sér.
Sveinn lét loks undan. Hann sagðist samt skyldi
blása svo hátt, þegar hann kæmi, að Ingunn vaknaði.
En þegar hann sá, hve Ásta tók sér nærri þetta spaug
hans, ákvað hann að hjálpa henni og þegja.
Hálf sjö var hann kominn að húsinu. Ásta opnaði
strax, og hann bar töskurnar hennar út í bílinn. Það
var kuldaveður, norðanátt og spáð snjókomu seinni
partinn.
Ingunn litla steinsvaf, vafin innan í sængina sína, og
nafna hennar hefði ekki hugmynd um neitt. Hún var
svo vön að sofa, þó umgangur væri, enda fór Ásta svo
hljóðlega sem hún gat.
Sveinn hjálpaði henni inn í áætlunarbílinn og beið,
unz lagt var af stað. Mest af öllu langaði hann til að
fara beint heim til Ingunnar og vekja hana, en svo
hugsaði hann sér, að hann skyldi reyna að fá upplýs-
ingar í farmiðasölunni um hvert Ásta hefði ætlað.
Stúlkan þar vissi ekki neitt. Ásta hafði ekki látið
skrá nafn sitt, Sveinn var því jafnnær eftir sem áður.
Ingunn fann bréfið frá Ástu, þegar hún gekk fram
í eldhúsið utn morguninn. Hún trúði ekki sínum eigin
augum. Þeta gat Ásta ekki gert henni. Og þótt bréfið
væri fullt af fyrirgefningarbænum, var Ingunn reið.
Því gerði hún þetta? Og það einmitt nú, þegar Kalli
var farinn frá henni. Hún hlaut að hafa einhverja sér-
staka ástæðu til þess að fara.
„Ég skal skrifa fljótt, elsku Ingunn mín,“ hafði Ásta
skrifað. „Ég veit að í svona litlu landi er ekki hægt að
fela sig, sé manns á annað borð leitað. En Ingunn mín,
lofaðu mér að hverfa í friði. Ég hef mínar ástæður til
þess.“
„Hverjar eru þær ástæður?“ hugsaði Ingunn. Hún
gekk um húsið eins og í leiðslu allan daginn og vissi
ekki, hvað hún ætti af sér að gera. Þarna stóð stóri
bangsinn hennar Ingu litlu fyrir aftan rúmið hennar,
og lítill sokkur lá á rúminu.
Ingunn settist niður og grét. Þetta var eitthvað það
þungbærasta, sem hún hafði orðið að reyna á ævinni.
Tveim dögum síðar kom bréf frá Karlsen. Hann var
á heimleið. Ekki minntist hann einu orði á Sólveigu,
en sagðist telja dagana, þar til hann fengi að sjá þær
allar þrjár.
Um leið og Karlsen hafði farið um borð 1 utanlands-
förina, stakk ung stúlka bréfi í hönd hans.
„Lestu það strax!“ sagði hún og var um leið horfin
í mannþröngina.
Karlsen fannst hann kannast við stúlkuna, en kom
henni ekki fyrir sig. Bréfinu stakk hann í vasa sinn.
Það var fyrst, er hann klæddi sig um morguninn, að
hann mundi eftir bréfinu. Það var hripað með blýanti
á umbúðapappír, svohljóðandi:
„Allt svindl, ekkert slys eða bam, láttu hana svna
þér örin, en gifztu henni ekki!“ — Engin undirskrift.
Fyrst í stað skildi Karlsen ekkert í þessu bréfi. Þetta
gat átt við Sólveigu, en hún var nú í margra mílna
fjarlægð, svo að engin hætta var á, að hann giftist
henni fyrst um sinn, að minnsta kosti.
Hann gekk hugsi fram í borðsalinn, og hvað sá
hann þar! Sólveig sat þar á stól með plásturinn á enn-
inu, handlegginn í fatla og heilmiklar umbúðir um
fótinn.
Karlsen starði á hana, eins og hann hefði séð draug.
„Halló, vinur!“ kallaði Sólveig, þegar hún sá hann
í dyrunum. Hann gekk til hennar, og það var hvorki
undirgefni né iðrun í svip hans að sjá.
Hann stóð kyrr við borðið, en settist ekki.
Heima er bezt 317