Heima er bezt - 01.09.1962, Qupperneq 31

dimma af nótt, getur maður ekki að því gert, að mað-
ur hrekkur ónotalega við til dæmis, ef allt í einu kem-
ur snarpur frostbrestur í kvöldkyrðinni. Maður þarf
ekki að vera nein veimiltíta fyrir það. Einhvern veginn
getur maður ekki á sér setið að líta um öxl. En ef mað-
ur gerði það, þá....
Steini reið Stjarna, Gvendur Rauð. Þeir teymdu sinn
hestinn hvor, eins og um morguninn, Gvendur Bleik,
Steini Brún. Svo bar við að líkið hafði verið látið á
sleðann, sem Bleikur dró. Höfðu þeir félagar riðið sam-
síða til að byrja með, en er frá leið hafði Gvendur
dregizt aftur úr, því að Stjarni vildi hraða sér heim
og erfitt að halda við hann. Var nú orðið alldimmt og
farið að þykkna í lofti en tunglið ekki komið upp. Var
manni annan veg innanbrjósts en í morgun. Vildi hug-
urinn lítt staðnæmast við fegurð, ró og frið.
Þegar þeir voru komnir langleiðina heim var svo
komið, að Steini var kominn ískyggilega langt á undan.
Gvendi leizt ekkert á þetta. Aftur og aftur var hann
kominn á fremsta hlunn með að kalla, jafnvel búinn
að opna munninn, en stillti sig á síðustu stundu. Hann
var í hálfgerðum vandræðum. Ef hann kallaði á Steina,
kynni svo að fara, að það yrði lagt misjafnlega út.
Ekki langaði hann til, að honum yrði svarað um kjark-
leysi og hræðslu. Hann var nefnilega enginn kjarkleys-
ingi að öllum jafnaði. Á hinn bóginn voru öll líkindi
til, að Steini væri hræddur, og meira en lítið hræddur.
Af einhverju flýtti hann sér. Og það var alveg óþarfi,
að láta hann komast upp með það að fara langt á und-
an, þeir höfðu nú einu sinni farið saman á fjöruna og
áttu að fylgjast að. Það var langbezt að kalla á hann.
Og Gvendur kallaði:
„Steini!“
En Steini heyrði ekki, enda hafði Gvendur ekki ka!l-
að hátt. Aftur á móti var hann sannfærður um, að
Steini hefði heyrt, en léti sem hann heyrði ekki. Hann
kallaði aftur, en allt fór á sömu leið. Steini anzaði ekki.
Nú var Gvendi hætt að standa á sama. Sýndist honum
ekki betur en að Steini væri kominn svo langt á undan,
að hann gæti misst sjónar á honum þá og þá. Vildi nú
Gvendur greiðka sporið og fór að berja fótastokkinn
í miklum ákafa, svo að Rauður herrti á sér snögglega,
en Bleikur, sem ekki átti von á þessu, kippti og það svo
rækilega, að Gvendur missti tauminn. Var þá sem lam-
ið væri í bakið á Gvendi. Skipti það engum togum
nema hann skellir undir nára eins fast og hann getur
og þeysist af stað, en skilur Bleik eftir. Reið hann nú
í einum spretti og herti á Rauð sem mest hann mátti.
Linnti hann ekki sprettinum, en þaut framhjá Steina,
með því að hann var ekki eins langt undan og Gvendi
hafði sýnzt í dimmunni. Gat hann ekki stoppað Rauð
eins fljótt og hann vildi, þar eð sá rauði var á fleygi-
ferð. En um leið og hann þaut fram hjá, hneggjaði
Stjarni. Og í sömu andránni hóf hann sig á loft og
hentist af stað á eftir Rauð. Lá við að Steini félli aftur
yfir sig af baki, því hann átti sér einskis ills von. Reif
nú Stjarni af honum tauminn og náði skjótt í Rauð
og komst fram hjá honum og linnti ekki sprettinum
fyrr en hann kom heim í hlað. Réði Steini ekkert við
hann, hvernig sem hann stritaðist við að halda við
hann. Var þetta eitt af þeim köstum, sem Stjarni gat
tekið, þegar hann komst í æsing og kapp var í honum.
Kenndu menn um miður góðri tamningu hjá Brynjólfi
sem fyrr um getur.
Gvendur aftur á móti var farinn að hægja á sér,
þegar Steini geystist fram úr honum. Var það hug-
myndin hjá Gvendi að nema staðar og snúa við til
móts við Steina. Verður honum nú meir en lítið hverft
við, er Steini kemur í loftinu og flýgur fram hjá, eins
og ég veit ekki hvað sé á eftir honum. Var nú sem lam-
ið væri annað högg í herðarnar á Gvendi. í ofboði
skellti hann undir nára og barði fótastokkinn eins og
hann ætti lífið að leysa. Komst hann heim í hlað á hæl-
unum á Steina....
Það ætlaði að verða stórviðburðaríkur dagur. Heima
á Bökkunum hafði að vísu ekkert markvert borið til
tíðinda fram undir ljósaskipti. Brynjólfur hafði unnið
af kappi við gegningar og þau hjálpuðu honum bæði,
Gunna og Sveinki. Höfðu þau tekið að sér að hirða
lömbin og útigangshrossin, svo að Brynjólfur þurfti
ekki annað en að hirða ærnar og sauðina og gefa á
stallana hjá gjafarhestunum.
Um kvöldið, er Brynjólfur var að fara inn og tekið
var að dimma, ruku hundarnir upp með andfælum og
hlupu vestur hlaðið, geltandi. Nam þá Brynjólfur stað-
ar og hlustaði. Heyrði hann, að einhverjir voru að
koma. Þetta gátu ekki verið þeir Steini og Gvendur,
því að þeirra var von úr annarri átt. Var þetta ferða-
fólk að komast heim að bænum, og þóttist nú Brynjólf-
ur geta áttað sig á, hverjir komnir voru. Brá hann sér
sem snöggvast inn í bæjardyrnar til þess að gera Kríst-
ínu aðvart, því hún var í búri. Flýtti hann sér því næst
út aftur til þess að taka á móti komumönnum, og Krist-
ín á eftir honum. Stóð það heima, að þeir voru að fara
af baki, ferðamennirnir, er þau hjónin komu út.
Aldrei hafði jafn tiginn gest borið að garði á Bökk-
unum. Hér semsé kominn séra Ingimundur Þorkelsson
og kona hans, maddama Ragnhildur, systir Kristínar.
Varð nú uppi fótur og fit, sem nærri má geta. Kom
Guðrún brátt á vettvang. Var allt 'sett á fleygiferð,
kveikt á kertum í stofunni og þar tekið til í fljótheit-
um eins vel og unnt var, athuguð matföng, soðin eða
súr, mjöl tekið fram, deig hnoðað, flatkökur bakaðar
og kleinur, litið eftir rúmfötum o. s. frv., o. s. frv.
Höfðu þær nöfnur nóg að gera. Var Sveinka sagt að
spretta af hestunum og fara með þá inn í hesthús þeirra
gjafarhestanna. Hafði Brynjólfur verið svo framsýnn,
er hann byggði það, að hafa það í stærra lagi, svo að
hann gæti stungið þangað inn einum eða tveimur hest-
um ef að á lægi, án þess að þrengja um of að sínum
eigin hestum. Að því búnu átti Sveinki að láta reiðtýg-
in inn í skemmu og vera svo á höttunum, er fjörumenn
kæmu til að gera þeim aðvart og láta þá vita um pró-
Heima er bezt 323