Heima er bezt - 01.10.1962, Blaðsíða 24

mér að birta hér eitt vinsælasta ljóðið. Lagið þekkja
margir og kunna. Og hér kemur ljóðið:
Aður oft ég hef arkað þennan veg,
gerast gamalkunnir götusteinarnir og ég.
Loks mér ljós er nú
Ijúfust staðreynd sú:
þetta er gatan mín því hér býrð þú.
Eitthvað leiddi mig,
eitthvað seiddi mig.
Eru tré og fuglasöngur hvergi nema hér?
Er hér einhver dýrð
ei sem verður skýrð?
Hún er sú ein að hérna þú býrð.
f æðum ástarþrá brennur.
Ókunn sælukennd gagntekur mig.
Mitt hjartablóð hraðar rennur
við hugsun þá að brátt ég muni líta þig.
Allir stara á mig, engu skiptir það
af því ég vil hvergi vera nema á þessum stað.
Ég er nær þér nú,
nóg er gleðin sú.
Hér er gatan mín, hérna býrð þú.
Ása á Sólbakka og margir fleiri biðja um ljóðið,
„Mamma mírí1. Höfundur Ijóðsins er Jenni Jónsson, en
Alfreð Clausen hefur sungið það á hljómplötu.
Ég man það elsku mamma mín
hve mild var höndin þín.
Að koma upp í kjöltu þér
var kærust óskin mín,
þá söngst þú við mig lítið lag
þín ljúf var rödd og vær.
Ó, elsku góða mamma mín
þín minning er svo kær.
Ég sofnaði við sönginn þinn
í sælli aftanró
og varir kysstu vanga minn
það var mín hjartans fró.
Er vaknaði ég af værum blund
var þá nóttin fjær.
Ó, elsku góða mamma mín
þín minning er svo kær.
Og enn þá ómar röddin þín
svo rík í hjarta mér
er nóttin kemur dagur dvín
í draumi ég er hjá þér.
Þá syngur þú mitt litla lag
þín ljúf er rödd og vær.
Ó, elsku hjartans mamma mín
þín minning er svo kær.
Fleiri verða ljóðin ekki í þetta sinn.
Stefán Jónsson.
Þorkell á Bakka
Framhald a£ bls. 342.
„Kallaðu á manninn þinn,“ sagði Þorkell næsta
morgun, „ég þarf að tala við ykkur bæði.“
Þegar Hannes kom inn horfðust þeir í augu nokkrar
sekúndur án þess að segja nokkurt orð. Svo rétti Þor-
kell fram hönd sína. „Geturðu fyrirgefið mér, Hannes?“
spurði hann stillilega.
„Það er ég sem á að biðja þig um fyrirgefningu,
tengdafaðir. Ég tók Sigríði frá þér.“
„Ég sé svo vel nú, að það er æðri stjórn sem hefur
stýrt þessu öllu í höfn,“ sagði Þorkell. „Hann hefur
sýnt mér hver ég er, hégómlegur og drambsamur mað-
ur — reglulegur heimskingi. Hann hefur dæmt í máli
okkar.“
Það varð þögn. Sigríður tók hönd föður síns og
strauk henni um kinn sína.
„Hvernig stóð á að þið fóruð að láta drenginn heita
ÞorkeI?“ spurði hann.
„Sigríði hefur alltaf þótt svo vænt um þig,“ svaraði
Hannes. „Ég stakk upp á því að láta drenginn heita í
höfuðið á þér, til þess að gleðja hana.“
Það varð aftur löng þögn. Þorkell var auðsjáanlega
í mikilli geðshræringu, en reyndi að hafa stjórn á sér.
„Nú skil ég Gunnhildi,“ mælti hann lágri röddu.
„Hvernig færi fyrir okkur vesælum og syndugum
manneskjum, ef við ættum ekki frelsarann,“ það hef
ég svo oft heyrt hana segja — já ég var vissulega for-
tapaður, það sé ég nú.“
Sigríður og Hannes sátu lengi við rúm Þorkels. Öll
voru þau fátöluð, þau voru of hamingjusöm og hrærð
til þess að tala. Svo var komið inn með börnin, svo afi
fengi að sjá litlu systur, sem ekki var nema tveggja
mánaða gömul.
Næsta dag sagði læknirinn að Þorkell yrði að vera
um kyrrt þar á bænum 2—3 mánuði, fyrr væri hann
ekki ferðafær. Þá var ákveðið að senda mann norður
að sækja Gunnhildi, þeim taldist til að hún gæti verið
komin til þeirra viku fyrir jól.
„Hvað Gunnhildur verður hamingjusöm, þegar hún
veit hvernig Guð hefur heyrt bænir hennar og snúið
öllu til góðs,“ sagði Þorkell. „Það er slæmt að Anna
gamla og Siggi geta ekki komið líka.“
En það var ekki hægt, Anna gamla var orðin svo
hrum og Siggi sá um heimilið í fjarveru húsbóndans.
„Hannes,“ sagði Sigríður, „ég er svo glöð að ég á
ekki orð til að lýsa því. Eigum við ekki að syngja
sálminn: „Lofið vorn Drottinn?“
Þegar búið var að syngja sálminn, mælti Þorkell
hrærðri röddu:
„Ég get tekið undir með sálmaskáldinu sem segir:
,Til auðmýktar mitt hjarta hrær... .‘ Guði sé lof og
þökk, hann sýndi mér synd mína og leysti mig úr
viðjum hennar.“
Una Þ. Árnadóttir, Kálfsstöðum, Skagafirði, þýddi.
'352 Heima er bezt