Heima er bezt - 01.10.1962, Blaðsíða 26

„Nú fer að fjölga hér á Múla,“ sagði hann broshýr
við Ástríði.
„Og gæti fjölgað hér enn meir, ef þú giftir þig,“
svaraði hún.
Þá tók Bjössi minn stærsta skrefið, sem hann hafði
stigið á ævinni:
„Meinarðu mig og þig? “ spurði hann og var nú
kominn alveg til hennar.
„Hvað ég meini....“ byrjaði hún, en Bjössi minn
skellti þá hrömmunum utan um hana, og þar með var
sigurinn unninn.
Seinna meir sagði hann Ástu frá, hvernig þetta hefði
gengið til:
„Eg tók utan um hana, og þá var bara eins og hún
yrði máttlaus, svo kyssti hún mig, og ég kyssti hana,
og þar með vorum við trúlofuð. Hefði ég vitað að
þetta væri svona auðvelt, hefði ég verið löngu búinn
að taka utan um einhverja.“
„En þá hefðirðu ekki fengið Ástríði,“ sagði Ásta.
„Nei, það er satt,“ sagði Bjössi minn. „Þetta hafa
verið forlög.“ Hann skellti kossi á kinnina á Ástu.
„Kyssi ég ekki bara vel núorðið? Ég er búinn að
læra mikið. Ástríður segir, að ég sé að verðá ágætur.“
„Ég get ekki dæmt um það, Bjössi minn, hve mikið
þér hefur farið fram, þú hefur aldrei kysst mig fyrr,“
svaraði Ásta brosandi.
„Að hugsa sér, þú ert búin að vera hér heilan vetur,
og ég hef aldrei kysst þig fyrr, annar eins kvennamað-
ur og ég er þó orðinn!“ sagði Bjössi minn og réð sér
varla fyrir kæti. Hann gaf Ingu litlu og Litlakút sína
ána hvoru. Ásta fékk tvær, sína frá hvoru þeirra hjóna-
efnanna, sagði hann.
Ástríður var Ástu mjög góð og vildi endilega, að
hún léti skíra litla drenginn, um leið og þau giftu sig,
en það átti nú ekki að draga lengi.
„Næsta vor verður aftur skírt hér í Múla,“ hvíslaði
Bjössi minn að Ástu. „í það minnsta vona ég það.“
Ásta vonaði það líka. —
Ástríður sagði einu sinni við Ástu, eftir að hafa virt
drenginn fyrir sér:
„Ekki á Friðgeir hann.“
„Nei,“ svaraði Ásta hljóðlega. „Ert þú ekkert
hneyksluð á mér?“
„Nei,“ svaraði Ástríður. „Þakkaðu bara guði fyrir,
hve þau eru frísk og efnileg. Þú átt þá einhvern til að
halla þér að í ellinni, ef þú giftir þig ekki, og svo er
það óbeinlínis þessum karlmanni að þakka, að ég get
nú bráðum talizt húsfreyja hér. Ekki sæti það á mér
að hneykslast á tilveru hans.“--------
Ásta gladdist við að sjá, hve drengurinn líktist föð-
ur sínum. Hún kallaði hann Kalla allt frá fæðingu. —
Bara að hún hefði mátt senda Ingunni skeyti, en það
þorði hún ekki. Það var bezt hún ætti drenginn ein.
XIII.
Örlagagátan leyst.
Dúlla var nýbúin að fá bréf frá systur sinni, sem átti
heima í sömu sveit og Múli var, þó langt væri á milli
bæjanna. Hún færði systur sinni þær fréttir, að Bjössi
minn í Múla ætlaði að fara að gifta sig þessari Ástu,
eða hvað hún hét, ráðskonunni, sem hann hefði feng-
ið, hún væri einhvers staðar austan af fjörðum.
Einnig lét hún þess getið, að fjölgað hefði í Múla,
því nú væri nýfætt bam þar, og annað ársgamalt, og
líklega yrði Bjössi minn að stækka bæinn, ef eitt barn
bættist við á ári, eins og búast mætti við, þegar Bjössi
minn loks færi á kreik. Hún gleymdi að geta þess, að
það væri ekki konuefni Bjössa, sem börnin ætti.
Hlæjandi sagði Dúlla þeim í bílnum frá Bjössa mín-
um, meðan þau óku heim til Ingunnar. Sveinn varð,
hugsi. Gat þetta ekki átt við Ástu? Hún hafði einmitt
haldið í vesturátt, og lengi var hann búinn að gruna
ástæðuna fyrir brottför hennar.
Þau fóru öll inn til Ingunnar, sem var föl og óróleg.
Sveinn bað Dúllu að lofa Ingunni að lesa bréfið.
„Hún, hún, það er hún, ég er alveg viss um það,“
sagði Ingunn æst. „Eitthvað verður að gera.“
Þau töluðu öll hvert í kapp við annað. Bjössi minn
og Ásta að verða hjón! Dúlla var stórhneyksluð.
En Ingunn sagði, að ekki væri nema von, að blessað
barnið gripi til einhverra örþrifaráða. Hún væri varla
annað en barn sjálf og ætti nú tvö ungbörn og vissi
auðvitað ekki annað, en að Kalli væri giftur. Hún vissi
ekkert um lygasögur Sólveigar.
„Karlsen?“ át Dúlla upp eftir henni.
„Já, hver heldurðu að eigi barnið.“ Ingunn var gröm
yfir skilningsleysi stúlkunnar.
„Við verðum að ná sambandi við Kalla strax,“ sagði
Sveinn, „og senda Ástu skeyti um, að hún megi ekki
gifta sig,“ sagði Ingunn.
Nú voru send skeyti í allar áttir. Sveinn átti að senda
Ástu skeyti að hún mætti ekki gifta sig, hann var svo
æstur, að hann setti sitt nafn undir, en ekki Ingunnar,
eins og hann hafði þó ætlað að gera. Ásta skildi hvorki
upp né niður. Var Sveinn að verða eitthvað skrítinn?
Loks hafðist upp á Karlsen og hann boðaður heim
strax. Loks kom svar frá honum, þar sem sagði, að hann
kæmi með flugvél seint um kvöldið eða nóttina. Hann
hélt að eitthvað hefði komið fyrir, því Sveinn orðaði
skeytið og setti sitt nafn undir.
Honum létti því mjög, er hann sá móður sína á vell-
inum, þegar flugvélin lenti laust eftir klukkan 5 sunnu-
dagsmorguninn.
„Þú segir honum ekki neitt, Sveinn,“ sagði Ingunn.
„Láttu mig tala við hann.“
í örfáum orðum sagði hún honum frá bréfinu, sem
Dúlla hefði fengið, og nú væri komið fram undir morg-
unn giftingardagsins. Ekki minntist hún á barnið.
Nasavængir Karlsens titruðu, og kjálkavöðvarnir
urðu harðir. Hann horfði í vestur hálfluktum augum.
Svo snaraðist hann inn í bílinn.
_354 Heima er bezt