Heima er bezt - 01.10.1962, Blaðsíða 35

109. Ég geng ofan eftir til Mikka. Eftir
hverju skyldi hann vera að leita þarna?
Varla gæti felustaðurinn verið þarna.
Ekki er það sennilegt. Ég ætla nú samt
að athuga þetta nánara, fyrst hann er
að þessu krafsi.
110. En með hverju á ég að grafa? Ég
hef hvorki haka né skóflu. En ég hef á-
gætan slíðruhníf, og nú smíða ég mér
traustan haka úr brotinni trjágrein og
ætla svo að grafa og pæla með honum
þarna inn á milli steinanna.
111. Von mín glæðist nú á ný. Kannske
ég finni nú fjársjóðinn hér! Og nú fer
ég að grafa af kappi. Þetta gengur nú
fremur seint, en sæmilega þó. Og allt í
einu rekst ég þarna á dálítinn tréhlera,
sem. ...
112. Ég keppist við gröftinn, og innan
skamms hef ég sópað frá rnold og möl,
svo allur hlerinn og umbúnaður hans
kemur í ljós. Og nú brýt ég upp hlerann
skjálfandi af eftirvæntingu.
113. Hann er traustur og opnast stirð-
lega á ryðguðum hjörunum. Fyrir innan
er dimmur skúti. Ég kveiki á vasaljósinu
mínu og sé þá þarna fyrir innan lítinn
trékassa eða skrín.
114. Ég hef hjartslátt. Hér er ekkert
vafamál! Hér eru peningarnir í skrín-
inu! Ég næ í kassann. Fyrir utan heldur
Mikki áfram krafsi sínu! Ég ætla að gá
að því, hverju það sætir.
115. Ég má ekki vera að velta þessu
fyrir mér, því allt í einu sperrir Mikki
eyrun og stekkur upp með miklu gelti
og hleypur síðan gjammandi upp á hól-
inn. — Eru einhverjir að koma?

116. Ég verð að reyna að fela mig! Að
minnsta kosti verð ég að fela kassann.
Ég sé nú tvo menn koma gangandi upp
hólinn hinum megin, og ég flýti mér
á bak við steinahrúgu skammt undan.
117. Mennirnir hafa auðvitað orðið
mín varir. En það gerir ekkert til. Aðal-
atriðið er það, að þeir finni ekki kass-
ann! Ég hleyp eins hratt og ég get. Og
nú kalla mennirnir á eftir mér....