Heima er bezt - 01.10.1962, Síða 28

EIRÍKUR SIGURBERGSSON:
Eftir
EU
ÁTTUNDI HLUTI
En áður en Sveinki fékk tíma til að færa sönnur á
mál sitt, komu sannanirnar út í dyrnar, því þar birtist
sem sé Brynjólfur og séra Ingimundur í eigin persónu.
Það má segja þar við, að á dauða sínum áttu þeir
von, Gvendur og Steini, en ekki á þessu. Sá maður
var ekki til undir sólinni, sem Steini bar meiri virðingu
fyrir en einmitt séra Ingimundur. í bernsku hafði hon-
um fundizt presturinn allt að því æðri vera. Áttu þeir
heima langt hvor frá öðrum, og hafði Steini aldrei séð
prest öðru vísi en í kirkju, í fullum skrúða fyrir altari
eða í hempu gnæfandi í stólnum, nema árlega, er hann
kom að húsvitja. En þá settu þau pabbi Steina og
mamma upp svo mikinn hátíðasvip, að annað eins sást
aldrei þar á heimilinu, nema þegar verið var að lesa
húslestur. Auðvitað urðu þá öll börnin að sitja eins og
brúður, enda datt engum þeirra í hug að æmta né
skræmta, varla að hreyfa sig. Og svo þegar að því kom,
að Steini fór að læra kverið og ganga til spurninga,
stóð hann frammi fyrir séra Ingimundi með óttabland-
inni lotningu, svo að nærri lá, að það háði honum við
spurningarnar. Engu að síður hafði honum gengið all-
sæmilega með Ponta, þótt hann væri ekki talinn neinn
skemmtilestur. Hafði prestur farið lofsamlegum orðum
um Steina litla við foreldra hans og raðað honum við
altarið á mjög svo viðunanlegum stað, er hann fermd-
ist, að minnsta kosti, þegar tekið er tillit til þess, að
foreldrar hans römbuðu svona á sveitarbarminum, svo
engu mátti skeika með þau, að heimilið færi yfir um
og börnin boðin upp. En upp frá þessu fannst Steina,
að hann stæði alltaf í þakkarskuld við séra Ingimund,
enda alltaf kostað kapps um að koma prúðmannlega
fram í návist hans. Þess skal og getið, að Steina hafði
veitzt það auðvelt, með því að hann var hæglátur og
356 Heima er bezt
dagfarsgóður piltur. Engu að síður átti hann til að
reiðast illa, ef hann reiddist á annað borð.
Gvendur aftur á móti hafði haft nánari kynni af
séra Ingimundi, með því að hann hafði verið vinnu-
maður hjá honum fyrir nokkrum árum. Hafði Gvendi
líkað vel á Laugum og vafalaust orðið þar lengur en
raun varð á, ef annað hefði ekki valdið því, að hann
ákvað að flytja þaðan. Það var sem sé um þær mundir,
að Gvendur gekk á biðilsbuxum, sem aldrei skyldi ver-
ið hafa. Hafði skollinn skotið honum þeirri fyrru í
brjóst, að vinnukona, sem þar var á staðnum, myndi
henta honum prýðilega fyrir konu. Var hann svo sann-
færður um þetta, að hann sá þau í anda gefin saman
í kirkjunni á Laugum af sjálfum séra Ingimundi. Vinnu-
kona þessi var kölluð Manga. Var hún þá á sínum
sokkabandsárum, ung og kát og þótti lagleg. Var þetta
til að örfa Gvend í ákvörðun sinni. Sýndist honum
ekki betur, en að Manga væri honum ekki fráhverf. Þó
undraði Gvend það nokkuð, að Manga var þá helzt
uppveðruð við hann, er aðrir voru nálægt, en vildi
ekkert við hann tala og forðaði sér á burt, ef svo vildi
til, að þau urðu tvö ein. Um þetta hugsað Gvendur
löngum fram og aftur og fannst, að þessa hegðun
Möngu mætti skilja á tvo vegu. Og því miður varð
honum á að túlka hana sér í vil.
í þessu stappi hafði staðið í heilt ár, er nýr vinnu-
maður kom á prófastssetrið um krossmessuna. En
þannig stóð á því, að maður, sem lengi hafði verið
sauðamaður hjá prófasti, gifti sig og fór að búa eins og
gerist og gengur. Að sjálfsögðu hafði hann tilkynnt
presti þessa ætlun sína með venjulegum fyrirvara. Stóð
þá svo á þar í sókninni, að engin maður var á lausum
kili, svo að prófastur gerði sér lítið fyrir og skrifaði