Heima er bezt - 01.10.1962, Síða 31

Þótti mönnum, sem nóg væri fyrir af svo góðu. Liðu
svo tímar fram.
Tæpu ári síðar kom svo Manga sjálf, auðvitað með
annan króga í eftirdragi, annan Pál. Hafði hún verið
send á sína sveit, með því að menn töldu sig geta kom-
izt af án hennar í Reykjavík. Palli aftur á móti var
týndur. Var ekki nema um tvennt að ræða, annað
hvort hafði hann orðið bergnuminn, eða flúið land á
einhverri duggunni, og þó hvort tveggja jafn ósenni-
legt. Hann hafði týnzt eitt haustið, er hann var að
koma úr kaupavinnu norðan úr landi. Hafði síðast
spurzt til hans fyrir vestan, á æskustöðvum hans.
Svo fór um sjóferð þá. Manga komin aftur. Gvend-
ur minntist orða prófasts í kirkjugarðinum forðum.
Það var önnur Manga, sem kom en sú, sem fór.
Allar þessar minningar höfðu skotið upp kollinum í
huga Gvendar um leið og prófastur kom út í bæjar-
dyrnar á Bökkunum. Þeim varð því báðum félögum
fremur óhægt um mál. Þó gátu þeir stunið upp:
„Gott kvöld.“
„Hvaða ansvítans hávaði er í ukkur?“ sagði Bryn-
jólfur. „Hvað gengur á? Af hverju farið þið ekki af
baki?“
Og enn vafðist þeim tunga um tönn. Sveinki stóð
beint fyrir framan stofugluggann og skein ljósið úr
stofunni framan í hann. En er þeir Gvendur og Steini
svöruðu ekki strax, gaut Sveinki augunum ýmist á þá
eða Brynjólf og sagði:
„Ég held þeir séu ekki almennilega komnir enn þá.“
Nú var Steini búinn að ná sér það, að hann gat bros-
að. Varð hann að viðurkenna, að nokkuð var til í því,
sem strákur sagði.
„Sleðarnir eru hérna skammt fyrir sunnan,“ sagði
hann. „Gvendi fannst víst ég vera kominn of langt á
undan og hleypti Rauð til þess að ná í mig. En við
það fældist Stjarni, svo ég réð ekkert við hann og
hljóp hann með mig hingað heim.“
„Hvar er Bleikur og Brúnn?“ spurði húsbóndinn.
„Fyrir sleðunum,“ svaraði Steini.
„Þið verðið að fara strax og ná í þá. F.r ekki Stjarni
orðinn stilltur aftur?“
„Það held ég,“ sagði Steini og sneri Stjarna við og
lagði af stað út í myrkrið í hægðum sínum. Gvendur
fylgdi fast á eftir. En um leið og þeir riðu úr hlaði,
sagði Brynjólfur:
„Funduð þið nokkuð rekið?“
„Ýmislegt,“ sagði Steini og hélt áfram.
„Hvað til dæmis?“ kallaði Brynjólfur.
„Dauðan mann,“ kallaði Gvendur.
„Hvað segirðu?“
Nú nam Steini staðar og sneri sér við í hnakknum.
„Já,“ sagði hann. „Við fundum sjórekið lík. Við erum
með það á öðrum sleðanum. Hvar ættum við að láta
það til morguns?“
Brynjólfur þagði andartak, en sagði svo:
„Sækið sleðana snöggvast, við athugum það, þegar
þið komið aftur.“
Þær voru komnar út í dyrnar líka, systurnar. Höfðu
þær komið á hælum bænda sinna.
„Eru þeir með lík?“ hvíslaði Kristín að manni sín-
um, er þau gengu inn í bæjardyrnar.
„Svo segja þeir,“ svaraði Brynjólfur.
Þau fóru inn í hjónahúsið aftur. Þegar þangað kom,
sá Brynjólfur, að Kristín var náföl. Honum varð bylt
við og sagði: „Er þér illt, Kristín?“
Kristín hristi höfuðið.
„Jú, það er ósköp að sjá þig, systir mín,“ sagði
Ragnhildur, „þér hlýtur að vera illt.“
„Bara svolítið flökurt,“ sagði Kristín, og hallaði sér
upp að systur sinni.
„Ég ætla að biðja hana Guðrúnu að koma með vatn,“
sagði Brynjólfur og hraðaði sér fram og kallaði á Guð-
rúnu.
Guðrún hafði verið inni í eldhúsi að steikja kleinur
og var allt annað en hrifin af að hlaupa frá pottinum
hálffullum af sjóðandi feiti. Kom hún fram í eldhús-
dyrnar og spurði hvatskeytlega, hvað um væri að vera.
Brynjólfur sagði sem var, að Kristínu væri illt, hún
þyrfti að fá vatn. Þreif nú Guðrún kleinupottinn of-
an, því satt að segja trúði hún ekki Gunnu fyrir hon-
um. Var Guðrún fljót í ferðum. Gaf hún Kristínu að
dreypa á vatninu og neri hana síðan um enni og hvirfil
með rennvotri hendinni. Hresstist Kristín brátt við
þessa læknisaðgerð. Sneri hún sér að manni sínum og
sagði í lágum hljóðum:
„Hvar ætlarðu að láta það?“
„Hvar ætlar hann að láta hvað?“ spurði Guðrún.
„Líkið, sem þeir eru með,“ hvíslaði Kristín.
„Hvað? Eru þeir með lík?“
„Já,“ sagði Brynjólfur. „Það verður látið inn fyrir
skemmudymar í nótt.“
„Svo verður bezt að fara með það strax í fyrramál-
ið upp í kirkju,“ sagði séra Ingimundur.
Og það var gert. Steini fór með það í bíti um morg-
uninn á sleða og hafði Sveinka með sér. Átti hann því
næst að koma við hjá Jóni ríka á Skarði. Þótti rétt að
láta hann vita, að lík hefði fundizt austan við fjöru-
markið og ekki ólíklegt, að fleira því líkt kynni að
leynast á Gljúfurnesfjöru. Þótti prófasti satt að segja
hin mesta nauðsyn, að farið yrði á næstu fjömr og
gengið úr skugga um, hvort þar væri nokkuð úr skipi
því, er augljóst þótti að farizt hefði þarna út af sönd-
unurn. Var það einkum með tilliti til skipshafnarinnar,
því ekki var ólíklegt, að fleirum hefði skolað á land
en þessum eina....
Þegar þeir Steini og Sveinki komu að Skarði, var
Jón sjálfur úti staddur. Mættu þeir honum á hlaðinu,
þar sem hann kom kjagandi á leið í smiðju. Hafði hann
setið þar við smíðar, en orðið að bregða sér frá. Ætl-
aði hann nú að halda smíðunum áfram og var asi á
honum því hann óttaðist, að tekið væri að kulna í glóð-
unum. Leit hann sem snöggvast til komumanna og tók
lítt kveðju þeirra. Hraðaði hann sér áfram. Steini sneri
Heima er bezt 359