Heima er bezt - 01.07.1963, Síða 26

segja Önnu, að ég færi út kveldið áður? Hún hafði þó
ekki verið háttuð. En það hafði verið allt í lagi með
Pétur litla, þegar ég kom heim. Þá höfðu þeir sofið
vært báðir tveir, Bjöm og hann.
Björn opnaði skúffu og tók náttfötin hans Péturs
upp ásamt hrúgu af eldspýtum, bæði heilum og hálf-
brunnum, og nagaðan eldspýtustokk. Hann breiddi úr
treyj unni. Það var stórt brunagat á henni.
Eg greip andann á lofti og stamaði:
„Hvernig stendur á þessu?“
„Þegar ég kom heim í nótt, lá hann á grúfu til fóta,
allur útgrátinn. Það að hann datt, hefur orðið til þess
að slokknaði í treyjunni hans, eða á annan hátt skil ég
ekki, hvemig það hefur getað orðið, þó það sé ótrú-
leg skýring.“
Björn talaði hægt og stirt, eins og hann ætti erfitt
með að koma orðunum út úr sér.
Ég reyndi ekki að afsaka mig með einu orði, slíkt
hefði verið vonlaust. Eldspýtumar hlutu að hafa legið
á borðinu. Ég mundi nú, að Ingimar var einmitt að
reykja, þegar hann sat inni hjá mér, meðan ég háttaði
Pétur litla og svæfði hann. Þær höfðu svo freistað snáð-
ans, þegar hann vaknaði.
Ef hann hefði nú kveikt í og brannið inni, meðan ég
var að dansa!
„Ég er ekki á móti því, að þú skemmtir þér, Sóley,
en það verða að vera takmörk fyrir, hvað þú leyfir þér,
gáðu að því, að gluggamir hafa augu.“
„Liggur þú á gægjum! Ég hélt, að það væri ekki
virðingu þinni samboðið,“ sagði ég og reyndi að vera
háðsleg og láta ekki heyrast, hve skjálfrödduð ég var.
„Það hafa fleiri hús glugga en þetta, gáðu að því. Mér
er ekki sama um, hvað þú tekur þér fyrir hendur. Þú
ert þó konan mín, þó þú í seinni tíð virðist hafa gleymt
því æði oft. Ég get að minnsta kosti ekki með góðu
móti látið þig stofna lífi þessa litla bams í voða með
kæruleysi þínu. — Ég hélt að þú hefðir ekki gleymt
ævintýri ykkar Hans svo fljótt! Sóley, í guðs bænum,
gáðu að því, hvað þú gerir. Ingimar er engin alvara
með fagurgala sínum. Þú ert honum aðeins dægrastytt-
ing. Hann er trúlofaður og á barn fyrir sunnan, og þú
ert sjálf gift kona. Gleymdu því ekki, vina mín!“
„Ég hefi ekkert gert af mér, Bjöm, þú mátt ekki vera
svona reiður! Þú vissir, hvernig ég var og vildir mig
samt,“ kjökraði ég og gekk til hans.
„Og vil þig enn, ástin mín, ef þú bara vildir fara að
verða ofurlítið fullorðin. — Svo er annað, kannastu
nokkuð við þetta?“
Hann dró upp úr vasa sínum dósina, sem ég geymdi
róandi töflurnar mínar í.
„Hvar fékkstu þetta?“
Ég eldroðnaði og tók dósina.
„Eg á hana ekki,“ flýtti ég mér að segja.
„Hætm nú þessu, segðu mér nú satt. Hvar hefur þú
fengið þessar töflur? Veizm hvað þetta er?
„Þetta era bara róandi töflur, sem ég tek, þegar ég
er slæm í taugunum."
„Nei, þetta em ekki róandi töflur, þú hlýtur þó að
vita, hvað það er, sem þú telrnr inn, og hvar fékkstu
þær?“
„Skiptir það nokkru máli?“
„Já, það veit hamingjan! Haldir þú áfram að róa þig
með þvílíkum meðulum, verðurðu innan smndar eitur-
lyfja neytandi. Hefurðu gert þér það ljóst?“
„En ég verð að fá þær, Björn, annars líður mér svo
illa.“
„Ertu búin að nota þær lengi?“ spurði hann og lét
mig setjast hjá sér á rúmið. „Segðu mér satt, ég skal
gera allt, sem ég get til að hjálpa þér.“
„Við byrjuðum á þessu fyrir um þrem árum.“
„Þið hver?“
Ef ég segði honum, hver það væri, þá væri útilokað,
að ég næði í meir. Það yrði mér um megn. Eiturlyfja-
neytandi ætlaði ég ekki að verða, og var ekld heldur,
en þessar litlu töflur gerðu mér lífið svo ótrúlega miklu
léttara. Ég átti ofurhtlar birgðir enn, þeim ætlaði ég
ekki að segja Bimi frá.
„Bara við krakkarnir í skólanum,11 svaraði ég.
„Hver útvegaði ykkur þær?“
„Einhver strákurinn, held ég.“
„Gaf hann ykkur þær eða seldi?“
„Seldi auðvitað, þær era dálítið dýrar.“
„Jæja, ég vona að þú reynir ekki að ná í þær fram-
ar. Láttu mig vita, þegar þér finnst þú þurfa þeirra með,
mundu það!“
Ég lofaði því fúslega. Ég var aldrei spör á loforðin.
Annað mál var, hvernig gengi með efndirnar.
„Ó, Björn, segðu engum frá þessu með Pétur,“ hvísl-
aði ég undir vanga hans. „Ég gæti ekki afborið, að fólk
talaði um það.“
„Heldurðu að mér yrði það léttbærara?“ spurði hann
og leit framan í mig, „ef fólk talaði um, að konunni
minni væri ekki trúandi fyrir barni nokkrar vikur.“
Ég tíndi saman föt Péturs litla og setti niður í töskn.
Ég ætlaði ekki að fara með hann sjálf, heldur bjóða
Önnu að fara. Ég gæti ekki með góðri samvizku horft
framan í móður hans.
Anna þáði fegins hugar að fara með Birni og skila
snáðanum.
Þegar þau vora farin, ranglaði ég upp á loft og henti
mér upp í rúm. Bara ég hefði nú átt eins gott með að
kveðja litla fóstursoninn minn, og ég reyndi að láta
sýnast. í raun og vera hafði ég alltaf haldið, að hann
yrði kyrr hjá okkur.
Hefði Ingimar aldrei komið, myndi ég hafa hugsað
betur um hann, og hann enn verið kyrr. Ég fékk mér
töflu og leið strax betur. Ég var að telja, hve margar
ég ætti eftir, þegar Ingimar kom inn. Hann settist um-
svifalaust hjá mér, greip glasið, athugaði innihaldið
glottandi og fékk mér síðan tvær töflur.
„Ekki vissi ég, að þú ættir svona lagað, sjálf blessuð
læknisfrúin,“ sagði hann og tók utan um mig.
Ég sneri mig af honum, en hann blístraði bara nokkra
tóna kæraleysislega og sagði:
250 Heima er bezt