Heima er bezt - 01.07.1963, Side 27

„Jæja, er slcapið ekki gott, nú ertu þó laus við litla
skæluapann. — Ertu ekki fegin?“
„Nei, ég var ekki fegin. Ég var leið og kvaldist af
samvizkubiti.“
Ingimar hélt áfram að erta mig, þar til ég vísaði hon-
um á dyr. Hann fór út, en sendi mér hlæjandi fingur-
koss um leið.
„Láttu mig vita, þegar skapið hefur skánað,“ sagði
hann. Ég heyrði að hann fór ofan í stofu.
Eftir að hafa sofið stundarkorn, fór ég að hugsa um
kaffið. Svo greiddi ég mér vandlega og málaði varim-
ar, áður en ég sótti Ingimar. Hann sat í stól með fæt-
urna uppi á borði og talaði við mann, sem sat í sófan-
um.
Ég horfði undrandi á gestinn. A dauða mínum hefði
ég frekar átt von, en ekki þessum manni. — Þetta var
Hans!
„Sæl, ástin. Þú ert eins og þú hafir séð draug,“ sagði
hann hlæjandi og stóð upp. Svo gekk hann fast að mér
og kyssti mig á munninn, áður en ég gat nokkrum
vömum við komið.
Ég vissi varla, hvemig ég átti að haga mér gagnvart
Hans. Alltaf var það eins, þegar hann kom, þá vildi
hann, að allt hið liðna væri gleymt og grafið, og ekki
um það talað meir, að minnsta kosti allt, sem honum
kæmi illa að minnst væri á.
Loks hafði ég rænu á að segja, að kaffið væri til.
Hans hélt utan um mig fram í eldhúsið, þótt ég reyndi
að losa mig. Mér geðjaðist eklti að háðsglottinu á and-
liti Ingimars.
Þeir Hans og hann virtust vel kunnugir, spjölluðu
saman um fólk, sem ég ekki þekkti, aðallega kvenfólk,
sögðu tvíræðar sögur og hlógu mikið.
Loks stóð Hans upp og sagði, að bezt væri fyrir sig
að vera farinn, áður en sá gamli kæmi aftur. „Fyrir-
gefðu,“ sagði hann svo við mig. „Mér gengur svo illa
að muna, að ég á að tala virðulega um hann í þín eyru.“
Ég svaraði engu. Hans kallaði á mig á eintal og bað
mig að lána sér nokkur hundruð krónur, bara í fáeina
daga, hann hefði týnt vesldnu sínu með öllu sem í því
var.
Ég vildi svo gjarnan gera honum þennan greiða, en
ég átti harla litla peninga sjálf. „En þú veizt, hvar Björn
geymir peningana sína?“ sagði Hans.
Já, ég vissi það, en mér var um og ó að fara í skrif-
borðið hans. Þó varð það úr fyrir brábeiðni hans, að
ég gerði það.
„Ég skal borga þér svo fljótt, sem ég get, ástin mín,“
sagði Hans, og svo var hann þotinn.
Daginn eftir nagaði ég mig í handarbökin fyrir að
hafa ekki spurt Hans, hvar hann væri, og hvaða atvinnu
hann hefði, og svo eins að hafa ekki beðið hann um
eins og eina dós af töflum, en Ingimar vissi sennilega,
hvar Hans væri að finna.
Ég kom mér ekki að því að segja Birni frá komu
Hans, ætlaði að vita, hvort Ingimar nefndi það ekki, en
samt heyrði ég hann aldrei nefna Hans á nafn, svo ég
þagði, enda gat ég alltaf látið sem ég hefði ekki mun-
að eftir því, ef Björn kæmist að því, að Hans hefði
komið.
Það leið og beið, án þess ég frétti nokkuð af Hans,
og ekki fékk ég peningana aftur. Hver dagur leið í ótta
um það, að Björn tæki eftir, að þá vantaði og spyrði
mig, hvemig á því stæði. Það leið heldur ekki á löngu.
Ég kólnaði upp, þegar hann spurði mig eitt kvöldið,
hvort ég hefði tekið peninga úr skrifborðinu. Ég vissi,
að ekki var til neins að neita því og reyndi að vera
kæruleysisleg, þegar ég sagðist alveg hafa gleymt að
segja honum frá því. Ég hefði þurft að kaupa mér pils
og peysu, og enga peninga haft, en hann úti í sveit.
„Jæja, en segðu mér samt frá því, ef þú gerir þetta
aftur. Það getur komið sér illa, vanti háar upphæðir,
þegar ég þarf á þeim að halda.“
Ekki gat hann nú kallað sex hundruð krónur „háa
upphæð“. Að sumu leyti var gott, að ég skrökvaði
þessu. Nú gat ég sjálf átt peningana, þegar Hans skil-
aði þeim.
Páll sendi Birni skeyti og bað hann að finna sig hið
fyrsta. Björn var mjög kvíðafullur um að eitthvað al-
varlegra gengi að gamla manninum, en þeir höfðu hald-
ið. Hann bjó sig af stað í skyndi og lét Ingimar eftir
með sjúkrahúsið. Þar var enginn alvarlega veikur, sem
betur fór, enda efast ég um, að hann hefði þá farið.
„Ég vildi að ég hefði getað teldð þig með mér,“ sagði
Björn, þegar hann kvaddi mig. Hann dró andann ótt og
títt, og þegar hann vafði mig að sér, fann ég glöggt, að
hann hafði ákafan hjartslátt. En Anna var lasin og við
rúmið, svo ég varð að vera heima.
„Gleymdu engu!“ sagði hann um leið og hann lok-
aði bílhurðinni. Ég vissi að með þessu var hann ekki að
minna mig á verkin, sem ég átti að vinna, heldur allt
það, sem ég átti að láta ógert.
XII.
Það var þvingandi þögn við matborðið, þar sem við
Ingimar vorum bara tvö ein. Anna hafði enga löngun
f mat. Nú óskaði ég, að Pétur litli væri kominn, hvílík-
ur munur að hafa lítið babblandi barn til að rjúfa þessa
spennu, sem mér fannst liggja í loftinu.
„Takk fyrir matinn, ástin,“ sagði Ingimar um leið og
hann stóð upp. En hann fór ekld út heldur gekk til mín.
„Einn lítinn koss eins og til að innsigla vináttuna!“
Svo strauk hann niður báða handleggi mína, fast en þó
gælandi.
„Nei, engin fíflalæti,“ sagði ég hvefsin og ætlaði að
standa upp, en hann ýtti mér aftur niður í stólinn. And-
ardráttur hans lék um hálsinn á mér að aftan. Undar-
leg máttleysiskennd gagntók mig, en ég mátti ekki láta
undan. Hvíslandi orð hans bak við eyra mitt voru
þrungin þrá.
Ég elska þig og þarfnast þín, Sóley, litla rauðhærða
indæla blóm! — Gleymdu öllu liðnu, nú erum við frjáls,
hvað er rangt við það, sem við viljum bæði, og við
Heima er bezt 251