Heima er bezt - 01.07.1963, Page 29

Hildur Inga:
FYRSTI HLUTI:
Oft hefi ég velt því fyrir mér hvort ég ætti að skrifa
söguna um Jórunni á Heiði, já stundum hefi ég verið
sezt við skrifborðið tilbúin að byrja — en þá komu efa-
semdirnar. Var það rétt að draga þessa gömlu rykföllnu
sögu fram úr myrkri liðins tíma út í dagsljósið? Er það
rétt að grafa upp aftur það, sem foksandur gleymsk-
unnar hefur að miklu leyti hulið? Þau tvö, sem voru
aðalpersónumar í þessum harmleik, hafa nú sofið lengi
undir grónum leiðum í kirkjugarðinum á Borg. Er ekki
rétt að leyfa þeim að sofa í friði?
Það er annars undarlegt, hvað þessir atburðir, mér
óviðkomandi að öllu leyti, geta verið áleitnir við mig.
Þeir blátt áfram sækja að mér, ef ég mætti orða það
svo. Það er sama hvar ég er, þeir koma og hertaka hug
minn. Umvafið töfmm þess, sem gerðist fyrir löngu,
stíga þeir fram úr rökkurslæðum genginna ára og unna
mér ekki friðar.
Og nú hef ég ráðið við mig hvað gera skuli — ég er
þegar sezt við skrifborðið, hef tekið pennan mér í
hönd, og með einlægri von um, að ég særi hvorki lif-
endur né látna, byrja ég að skrifa.
I. HAUST.
Það er yndislegur haustdagur árið 18.. Lóurnar hafa
hópað sig og em flognar suður yfir hafið, fjallatind-
arnir orðnir örlítið hæruskotnir og túnin tekin að gulna.
Ennþá er þó í loftinu ilmur frá liðnu sumri en söngvar
þess þagnaðir að mesm.
Á Heiði, efsta bænum í Hamradal, hefur verið mik-
ið um að vera undanfarna daga, þó að heyönnum sé
fyrir nokkra lokið. Dag eftir dag hefur bökunarilm-
inn Iagt út um opinn eldhúsgluggann, og þegar þessum
mikla bakstri var lokið upphófst mikil hreingeming.
SEINT
FYRNAST
ÁSTIR
Ný framhaldssaga
Bærinn var þveginn hátt og lágt, hvergi mátti sjást
blettur né ryk. Og nú einmitt í dag er þessari stórhrein-
gerningu lokið. Það mátti heldur ekki seinna vera, því
að á morgun mun verða gestkvæmt á Heiði. Þá er
merkisdagur í lífi fólksins þar — brúðkaupsdagur Jór-
unnar, dóttur hjónanna Erlendar Einarssonar og Hall-
dóru Torfadóttur, er búið hafa á Heiði um 30 ára skeið.
Jórunn Erlendsdóttir á Heiði, eða Hamradalsrósin
eins og hún venjulega var kölluð, var einkabarn og
augasteinn foreldra sinna. Við hana höfðu þau bundið
sínar fegursm vonir. Þegar sól færi að lækka á lofti á
ævidegi þeirra hjóna, átti hún að taka við búinu á Heiði.
Hjá henni ætluðu þau að eiga rólegt og áhyggjulaust
ævikvöld, á þessum kæra stað, og þar átti hún að loka
augum þeirra við hinn síðasta háttatíma.
Það urðu þeim því dálítil vonbrigði er hún kunngerði
trúlofun sína og Agnars Ólafssonar verzlunarstjóra í
Hamarsfirði. Hann myndi aldrei gerast bóndi á Heiði,
en hamingja bamsins þeirra var þeim fyrir öllu svo að
þau sætm sig við orðinn hlut, og undir niðri vom þau
dálítið hreykin yfir að dóttir þeirra hafði unnið sigur
í hinni þögulu en harðvítugu baráttu, er staðið hafði
um þennan glæsilega og menntaða mann allt frá því að
hann kom í Hamarsfjörð.
Það var á allra vitorði að ungu blómarósimar í Ham-
arsfirði og sveitinni þar í kring höfðu rennt hým auga
til Agnars Ólafssonar og gert það sem í þeirra valdi
stóð til að hreppa hnossið, en hörðust og tvísýnust
hafði samt baráttan verið milli Jómnnar á Heiði og
Sólveigar dótmr Kristjáns kaupmanns í Hamarsfirði —
illmálgar mngur höfðu á tímabili kastað því á milli sín
að hann væri trúlofaður þeim báðum, en þessi slúður-
saga fékk algert rothögg á afmælisdegi Jórunnar 24.
júlí, er þau Agnar opinbemðu trúlofun sína. Þar með
vissu allir að Hamradalsrósin hafði sigrað.
Heima er bezt 253