Heima er bezt - 01.09.1963, Blaðsíða 5

•••
...
Séð yfir Bjarnarfjörð. Kaldrananes sézt hérna megin fjarðarins.
alltaf verið hreykinn yfir því að hafa skroppið í heim-
inn á lengsta degi ársins.
Eg var stutt kominn á legg, þegar foreldrar mínir
fluttu frá Bræðrabrekku og tóku til ábúðar aðra jörð
þar í grennd, sem heitir Krossárbakki. Þar dó faðir
minn, eftir langa sjúkdómslegu, harða veturinn 1882 og
móðir mín stóð ein uppi, bláfátæk, með tvo unga syni,
mig á 5. aldursári, en Kristján, síðar bónda á Þambár-
völlum í Bitru, á 3. ári. Þá var ekki um neitt annað að
ræða fyrir hana en að koma öðrum hvorum okkar ein-
hvers staðar fyrir, og af því að ég var eldri, féll það
að sjálfsögðu í mitt hlutskipti. Skilnaðurinn við móður
mína var sár — en um það þýddi ekki að fást.
Mér var fljótiega komið fyrir á Broddanesi til þeirra
Jóns Magnússonar og Guðbjargar Björnsdóttur konu
hans, en þau bjuggu á Broddanesi um hálfrar aldar skeið
og hafa orðið mjög kynsæl. Hjá þeim var ég í 14 næstu
ár á eftir.
Þau Jón og Guðbjörg á Broddanesi voru mikilhæfar
ágætismanneskjur og hin mestu rausnarhjón, en það
var mikið unnið þar eins og annars staðar. Jóni bónda
féll sjálfum aldrei verk úr hendi. Jafnvel þótt hann væri
blindur síðustu 28 æviár sín, þá vann hann eins og hver
annar og fékkst mest við smíðar. Hann var afreksmað-
ur til sálar og líkama, maðurinn sá, og svo trúrækinn
var hann, að hann sleppti helzt ekki úr kirkjuferð á
helgidögum, nema illfært væri veður. A vetrum fór
hann oft í góðu færi gangandi til kirkju, þótt blindur
væri. Að sjálfsögðu var hann leiddur, annað var óhugs-
andi.
Broddanes var menningarheimili, og þar var betri
bókakostur en almennt gerðist. Eins og annars staðar
var títt á þeim árum, var jafnan lesið á kvöldvökunum
á vetrum. Einn las en hinir unnu. Eftir að ég varð læs,
féll lesturinn í mitt hlutskipti. Stundum fannst mér
gaman að þessu, en gamanið fór út um þúfur, þegar al-
þingistíðindin komu og ég var látinn lesa þau spjald-
anna milli. Mér hundleiddust þessar langlokur, en vildi
Heima er bezt 301