Heima er bezt - 01.09.1963, Side 30

Hildur Inga:
ÞRIÐJI HLUTI:
Þá hafði Agnari fundizt þetta laukrétt og ekkert við
það að athuga, en nú hvarflaði að honum sú hugsun
að ef til vill hefði ást móður hans og taumlaust eftirlæti
lagt grundvöllinn að mistökunum í lífi hans. Óviljandi
hafði móðir hans stuðlað að því að gera hann, sem var
sólargeisli lífs hennar, að skuggavaldi í lífi annarra.
„Elsku manna mín! Aldrei má ég ásaka þig — þig,
sem fórnaðir öllu mín vegna. Nei, aidrei — aldrei! Það
er svo oft, að þegar einhver á aðeins eitt til að elska og
lifa fyrir, mistekst að fara með dýrgripinn á réttan
hátt.“
Móðir hans hafði ekki séð neinar veilur eða brota-
lamir í skapgerð hans. Þar af leiðandi gat hún ekki vand-
að um við hann; þvert á móti hafði hrós hennar og
hreykni verkað sem olía á eld sjálfsdýrkunarinnar í
brjósti hans; eflt þá hugmynd hans að honum væri ekk-
ert of gott og fyrirgæfist allt.
En móðir hans var ekki ein um að sá ógæfufræjum
í sál hans. í skóla og meðal leikfélaga sinna var hann
dáður, og er hann eltist var það einkum kvenþjóðin er
kepptist um hylli hans, og hvernig sem hann lék skóla-
systkini sín og vini, fyrirgáfu þau honum. Bros og nokk-
ur falleg orð — og svo var allt gott á ný!
Já, þannig hafði þetta gengið.
Agnar gekk að glugganum og lagði ennið að rúð-
unni. Það svalaði að finna kalda rúðuna við brennheitt
ennið. Mollan og kyrrðin inni var óbærileg; bezt að
fara út og draga að sér hreint loft. Elonum fannst hann
ætla að kafna; fannst herbergið þrengja að sér eins og
fangelsi. Hann gekk út, kvöldloftið rakt og tært hafði
friðandi áhrif á æst skap hans. Án þess að hugsa um
hvert hann fór gekk hann eftir veginum upp úr firðin-
um. Hann fór hægt og hélt áfram að rifja upp liðin ár.
Þetta var eins og reikningsski], nokkurs konar upp-
SEINT
FYRNAST
ÁSTIR
Ný framhaldssaga
gjör, — og Agnari duldist ekki að útkoman myndi ekki
fögur.
Agnar sparkaði í steinvölu svo að hún þeyttist lang-
ar leiðir.
„Þetta er allt andstyggilegt — já skammarlegt,“ taut-
aði hann. En skammarlegast af öllu var framkoma hans
við Jórunni, og því var hefndin nú komin yfir hami,
sigurgangan stöðvuð.
Þetta hafði Sveinn líka sagt í bréfinu. Svein, bezta
vininn sem hann hafði eignazt, hann hafði hann líka
sært og svikið. Hann mundi greinilega dansleikinn, þeg-
ar þeir sáust seinast. Þeir voru þá báðir tuttugu og eins
árs og höfðu verið óaðskiljanlegir vinir frá því að þeir
hittust fyrst í barnaskóla. Sveinn hafði alltaf sætt sig
við að standa í skugganum. Hann var hvergi nærri eins
glæsilegur og Agnar, en bæði gáfaður og sérlega góður
piltur. Hann hafði trúað Agnari fyrir því að daman
hans á dansleiknum yrði frænka hans, Elín að nafni, þá
nýkomin utan af landi. Og það leyndi sér ekki, að
Sveinn var mjög hrifinn af þessari ungu frænku sinni,
enda hafði Agnar veitt því eftirtekt, að Sveinn hafði
ekki haft eins mikinn tíma til að vera með honum síð-
ustu dagana fyrir dansleikinn og áður, og hafði hann
borið ýmsu við, en hann hafði aldrei minnzt á þessa
frænku sína við Agnar fyrr en daginn fyrir dansleik-
inn. Ef til vill hefur verið í honum einhver geigur við
vin sinn, þennan „Don Juan“ sem var það svo auðvelt
að heilla kvenfólkið.
Agnari duldist ekki að Elín var afar-lagleg stúlka.
Hann sá einnig, að Sveinn var alvarlega ástfanginn af
henni.
Það var ekki fyrr en ballið var hálfnað, að Agnar
bauð Elínu í dans, en eftir það skildu þau ekki þar til
er dansinum lauk. Og það var Agnar, sem fylgdi henni
326 Heima er bezt