Heima er bezt - 01.09.1963, Blaðsíða 31

heini þessa nótt en ekki Sveinn.
Morguninn eftir var Agnar dálítið leiður yfir að
hafa farið svona að ráði sínu. Það var ekki laust við að
hann skammaðist sín. Hann kveið hálfpartinn fyrir að
horfa í róleg og trygglyndisleg augu vinar síns.
„Ég labba heim til Sveins og tala við hann og þá verð-
ur allt gott,“ hugsaði hann meðan hann klæddi sig.
Hann fór inn í eldhúsið til móður sinnar og fékk sér
kökur og mjólk; síðan gekk hann út. Hann hélt í átt-
ina að heimili Sveins og barði að dyrum.
Móðir Sveins opnaði.
„Er Sveinn heima?“ hafði Agnar spurt glaðlega.
„Nei,“ svaraði konan kuldalega.
„Hvar er hann?“ hafði hann spurt.
„Hann er farinn úr bænum,“ svaraði konan hvasst.
„Úr bænum! Og hvert?“
„Ég býst við að hann kæri sig lítið um að þú fáir
vitneskju um það. Hann hefur loksins séð hvað einlæg-
ur vinur þú ert,“ sagði móðir Sveins og lokaði dyrun-
um við nefið á Agnari.
Hann mundi greinilega hvað honum hafði brugðið
við þessi tíðindi. Hann hafði ranglað upp að gömlu
Skólavörðunni og setzt. Þar höfðu þeir Sveinn setið
saman svo marga stund og rætt um framtíðina. Þeir
höfðu ólíkar skóðanir, en alltaf höfðu viðræður þeirra
verið vinsamlegar. Og þá, þegar Sveinn var farinn, fann
Agnar að hann hafði hraldð frá sér bezta vininn, sem
hann átti, og þarna uppi við gömlu Skólavörðuna hafði
hann ásett sér að finna Svein og biðja hann fyrirgefn-
ingar. En framkvæmdir í þessa átt drógust og nýir fé-
laga komu í stað Sveins og nýjar vinkonur svæfðu svið-
ann og söknuðinn eftir Svein í brjósti hans. Og að síð-
ustu fór hann að líta á málið með allt öðrum augum.
Smátt og smátt tókst honum að þagga röddina innra
með sér, sem ásakaði hann fyrir framkomuna gagnvart
Sveini. Hann sagði við sjálfan sig að Sveinn væri veik-
lundað fífl, og Elín — hún var indæl þetta kvöld; bara
verst, að hún hafði farið heim í sína átthaga skömmu
eftir dansleikinn, svo að þau höfðu ekki hitzt aftur. Það
var bezt að hugsa ekki um þau meir; gleyma þeim bara
— og það hafði honum nærri því tekizt. En svo kom
bréfið — rúmu ári eftir að Sveinn. fór. Hvað hann
mundi þetta greinilega! Hann kom heim úr skólanum
og var að borða; móðir hans hafði sezt andspænis hon-
um og sagt dálítið varfærnislega:
„Það kom bréf til þín áðan, góði minn.“
„Nú!“ hafði hann anzað kæruleysislega.
„Ég lagði það inn á borðið í herberginu þínu,“ sagði
hún.
„Jæja, ég Ies það, þegar ég er búiim að borða. Það
liggur víst eltki mikið á; það er varla svo merkilegt.11
Þegar máltíðinni var lokið, fór hann inn í herbergið
sitt. Þarna lá bréfið. Hann mundi hvað honum brá, er
hann sá rithöndina. Hann þekkti hana vel, þessa ein-
kennilegu skrift. Stafirnir hölluðust allir fram á við
eins og maður, sem hefur rekið tærnar í og er við það
að detta. Þannig skrifaði aðeins einn maður sem hann
þekkti. Það var Sveinn. Hann hafði flýtt sér að rífa upp
bréfið. Hann mundi það orð fyrir orð.
„Kæri Agnar.
Aðeins örfá orð til að láta þig vita að ég er þér ekki
reiður og hef fullkomlega fyrirgefið þér framkomu
þína síðast.
Ég vel þennan dag til að skrifa þér þessar línur af
því, að það er mesti hamingjudagur lífs míns fram að
þessu — giftingardagurinn minn. Konan mín elskuleg
er Elín Sigurbjörnsdóttir, sú hin sama er var með okk-
ur á dansleiknum forðum.
Við hittumst af tilviljun og sættumst. Ég hef verið
nú um tíma heima hjá foreldrum hennar og tek hér
við búi í vor. Ég sé í anda fyrirlitningarbrosið á vör-
um þínurn, Agnar — sveitakarl! hugsarðu. En mér er
alveg sama. Ég veit að ég hef fundið það, sem allir leita
að og þrá — hamingjuna.
Og að lokum vil ég gefa þér eitt ráð í trausti þess,
að í þér sé eitthvað af manndómi og samvizku, — með
öðrum orðum, að þú hafir eitthvað fleira og meira til
að bera en snoppufrítt andlit og spengilegan skrokk:
Gættu að þér, Agnar! Troddu ekki hugsunarlaust á
tilfinningum annarra. Gakktu ekki lengur veg þinn
glaður og reifur meðan þú stráir sársauka og vansælu
í götur samferðamanna þinna, því að einhvern tíma
kemur að því að þú hittir þann, sem eldd fyrirgefur en
gefur þér högg, sem svíður undan, eins og svo marga
hefur sviðið vegna þín.
Megi þér auðnast að verða hamingjusamur, fornvin-
ur minn, — en þó eldd á kostnað annarra.
Sveinn Hallgrímsson.“
Já, þau höfðu jarmað sig saman aftur, Sveinn og Elín.
Hann hafði þá ekki þurft að hafa mikið samvizkubit
út af ævintýrinu á dansleiknum forðum. Og Sveinn far-
inn að prédika um sárindi og högg og þess háttar; synd,
að hann skyldi ekki verða prestur! Þannig hafði hann
hugsað eftir lestur bréfsins. Engin iðrun, engin gleði
yfir að piltur og stúlka, sem hann hafði aðskilið, fundu
hvort annað á ný!
Agnar herti gönguna, rekinn af æstum tilfinningum
sínum.
Ólánsræfill — ólánsræfill! heyrði hann sagt innra með
sér. Já, sköpin höfðu rétt að honum margt og mikið:
glæsimennsku, nautnir og fjölda af yfirborðsvinum, en
hvers virði var það? Nú var hann á flótta, friðlaus og
einn. Örlaganornirnar höfðu snúið við blaðinu. „Það
er sama hvað hratt þú flýrð, Agnar, þú gengur aldrei
af þér fortíðina; afglöp þín fylgja þér eins og skugg-
inn þinn,“ tautuðu þær og hlógu illgirnislega.
„Guð minn góður! Er ég að verða brjálaður,“ hugs-
aði Agnar. Hann stanzaði og leit í kringum sig. Hann
var staddur á veginum fyrir neðan Borg.
Hann horfði heim á prestssetrið. „Friður, friður!“
sagði hann við sjálfan sig. Hann horfði á gömlu kirkj-
una, hvítgráa, feyskna timburkirkju með rauðu þaki,
Heima er bezt 327