Heima er bezt - 01.01.1964, Síða 29

Þegar til Breiðumýrar kemur, fáum við vist í her-
bergi í suðurenda baðstofunnar. Þar hefur fjölskylda
Kristjáns, þau hjónin og börn þeirra tvö sofið. Nú
flytja feðgarnir fram í miðbaðstofuna, en við Sigga fá-
um rúm þeirra til afnota. Þarna eigurn við góða dvöl
í ágætum húsakynnum og njótum hjartahlýju allrar
fjölskyldunnar.
Daginn eftir komu okkar í Breiðumýri byrjaði Sig-
urmundur læknir lækningatilraunir við mig, með nuddi
og rafmagni. Ekki gerði hann það sjálfur nerna fvrsta
daginn, heldur fékk til þess Einar Haraldsson á Einars-
stöðum, kenndi honum að fara með rafmagnsvélina og
handtökin við nuddið.
A Breiðumýri dvöldum við í sex vikur. Síðustu vik-
una lét læknirinn Siggu taka við lækningameðferðinni
á mér, svo að við þyrftum ekki að dvelja lengur að
heiman. Hann taldi nauðsynlegt að halda þessari með-
ferð áfram sem lengstan tíma, og gerði Sigga það fram
að slætti sumarið eftir. Lækningameðferð sú, sem ég
fékk á Breiðumýri, bar þann árangur, að ég var farinn
að geta setzt upp í rúminu og jafnvel setið stund og
stund á stól við rúmstokkinn, áður en ég fór þaðan.
Tómas kom og sótti okkur á laugardaginn fyrir
páska. Þá var ég svo hress, að ég þoldi, að Sigga væri
hjá mér á sleðanum.
Færi var ágætt, mikil ísalög í dalnurn, en harðfenni
á heiðinni. Tómas beitti tveimur hestum fyrir sleðann
og greiddist ferð okkar vel. Við fórum að Víðum um
kvöldið og gistum þar. A páskadag komum við heim
í Brettingsstaði. Mér var miklu léttara í huga á heim-
leiðinni en þegar ég fór niður í Reykjadalinn, því nú
fann ég, að nokkuð hafði á unnizt í bataátt, þótt hægt
færi.
FYRSTA SUMARIÐ í VÍÐASELI
Vorið 1915 líður, og ég er enn mjög ósjálfbjarga. Sigga
hjúkrar mér af einstakri alúð og umhyggju. Hún ber
mig á bakinu út í vorsólskinið, hvenær sem færi gefst,
að ég megi njóta vorloftsins og sólarvarmans.
Trú hennar á því, að mér rnuni batna, virðist á bjargi
reist. Hafi hún einhvern tíma efazt, dylur hún það svo
vel, að engan grunar.
Á útmánuðum festir hún auga á jarðnæði handa okk-
ur. Heiðarkotið Víðasel hefur losnað úr ábúð Baldvins
Jónatanssonar skálda, sem reisti þar byggð 1897. Anna,
kona hans, lézt að áliðnum vetri, og flosnaði þá karlinn
upp af kotinu. Víðasel er byggt úr landi Víða í Reykja-
dal, en þar í heiðinni eru æskuslóðir Siggu og henni
mjög kærar. Strax og kotið losnar úr ábúð, vekur hún
máls á því, að við leitum þar eftir jarðnæði og flytjum
í kotið með vordögunum. Ég tek dauflega á því máli,
finnst miklir örðugleikar á því fyrirtæki nú, þegar ég
er ósjálfbjarga sjúklingur. En bjartsýni Siggu og bjarg-
föst trú á bata minn ræður úrslitum. Hún lætur engan
bilbug á sér finna. Búskapur okkar mundi blessast, ef
við gætum fengið einhverja hjálp, á meðan mér væri
að batna. Á Brettingsstöðum getum við naumast dval-
ið áfram. Þar eru nú tuttugu manns í heimili, en húsa-
kynni mjög þröng. Enginn amast þó við okkur þar, og
ætíð var þar í sáttum setið þröngbýlið.
Það verður að ráði, að ég skrifa pabba og spyr hann,
hvort hann vilji koma okkur til hjálpar við búskapinn,
ef við ráðumst í að flytja að Víðaseli og reisa þar bú.
Ég fæ brátt svar frá pabba, og segist hann ntuni reyna
að hjálpa okkur, svo sem hann megi. Sigga mín verður
himinglöð við svar pabba og finnst sem nú leiki allt í
lyndi. Það er auðsótt mál að fá Selið til ábúðar og af-
gjaldslaust fyrstu árin. Við ákveðum búferli okkar
þangað. Húsin á kotinu á Baldvin Jónatansson, og þau
verðum við að kaupa. Kaupverð húsanna er 125.00 kr.,
og fylgir í kaupunum eldstó í baðstofunni.
Faðir minn kemur til okkar að Brettingsstöðum, þeg-
ar mánuður er liðinn af sumri, og gætir ánna fyrir okk-
ur um sauðburðinn, þess er mikil þörf, því Jón, sem hirt
hefur kindur mínar, frá því er ég veiktist, fer af bæ
eftir páskana.
Annan dag hvítasunnu fer sex manna flokkur fram
að Víðaseli til þess að vinna á túninu og stinga sauða-
taðið út úr fjárhúsunum, en það verður að þurrka til
eldsneytis. Áburður sá, sem fyrir hendi er, nægir ekki
nema á lítinn hluta af túninu, sem er þó ekki víðáttu-
mikið.
Rúmri viku eftir hvítasunnu búumst við til flutnings
að Víðaseli. Búslóð okkar er lögð í klyfjar og hafin á
klakka, og lestin heldur úr hlaði. Fyrstur fer pabbi
gangandi og teymir þrjá hesta undir klyfjum. Þar næst
gengur Sigga og rekur fjórar geitur. Þær eru allur
mjólkurpeningur okkar þetta sumar. Sigga talar við
geiturnar og lætur þær elta sig. Á eftir geitunum fylgir
mamrna ríðandi á folaldshryssu. Síðastur fer ég sitj-
andi á hesti, sem Tómas gengur með og hefur taum-
hald á, jafnframt þ\ú sem hann styður mig í hnakkn-
um.
Lestin sniglast suður og upp frá Brettingsstöðum. Sól
skín í heiði. Þægilegan ilm af kjarrgróðrinum meðfram
götutroðningnum ber mér að vitum. Ferðalagið er mér
í fyrstu þægileg og kærkomin tilbreyting eftir leguna
í vetur og inniveruna löngum á liðnu vori. Brátt sækir
þó þreytan á, máttvana fætur mínir sárna af setunni í
hnakknum, og á huga minn sækir óttinn um, að fyrir-
ætlun okkar sé vanhugsuð og hljóti að mistakast.
Áfram sígur lestin fet fyrir fet. Pabbi annast áburð-
arhestana og lagfærir klyfjarnar, ef þær haggast. Sigga
lokkar geiturnar á eftir sér, folaldið hleypur öðru
hverju út úr götunni, en leitar eftir spenum móður
sinnar, ef augnabliks töf verður á ferðinni. Tómas varp-
ar öðru hverju á mig spaugsyrðum, en ég gegni fáu.
Framundan teygist ásótt heiðarvíðáttan og hefur tek-
ið grænan lit í sólblíðu undanfarandi daga. Bláfjall og
Sellandafjall blána í fjarska.
Framhald. á bls. 39.
Heima er bezt 25