Heima er bezt - 01.06.1964, Blaðsíða 7

úr miklu að spila. A'lér finnst skrítið að menn skuli nú
tala um háa vexti. Hvað þá? — Þá voru vextirnir 6%
og lambsverðið 7—8 krónur. Einhverra bragða varð ég
að Ieita, svo ég tók upp á ýmsu. Tvö haust rak ég allt
sláturfé mitt suður til Reykjavíkur. Þetta var auðvitað
stór áhætta, að vera 9—11 daga á ferð að haustlagi, og
eiga allra veðra von, en upp úr þessu hafði ég 2—3 kr.
á kind. Svo fór ég að fylgja erlendum ferðamönnum.
Fór ég tvær slíkar meiriháttar ferðir. Fyrri ferðina fór
ég frá Húsafelli norður á Stórasand, yfir Kjöl og svo
suður um Hreppa. Ég gæti nú sagt ýmislegt úr þeirri
ferð. Þegar við fórum um Hreppana var sunnudagur,
hittum við því margt fólk á leið til kirkju að Hruna,
urðum við nokkra stund samferða einum hópnum. Þeir
þarna í Hreppunum eru ákaflega miklir kynbótamenn.
Meðal hrossanna, sem ég hafði, var ljómandi fallegur
graðhestur, og ekki höfðum við lengi orðið fólkinu
þarna samferða, þegar bóndi einn, sem þarna var í
hópnum, víkur sér að mér, og spyr, hvort ég vilji ekki
lána sér folann handa merinni sinni. Jú, ég segi að það
sé sjálfsagt. Hann fer svo á bakvið melholt með mer-
ina og folann. Eftir góða stund kemur hann aftur, skil-
ar hestinum og ríður áfram til kirkjunnar.
Við héldum svo áfram ferðinni, fórum upp hjá Galta-
læk og tjölduðum við Leirubakka um nóttina. Daginn
Guðjón á Marðarnúpi á hestbaki.
Marðarnúpur í Vatnsdal.
eftir var svo gengið á Heklutind. Þaðan finnst mér ein
dásamlegasta útsýn, sem mér hefur fyrir augu borið.
„Þú stóðst á tindi Heklu hám og horfðir yfir landið
fríða“. Ég hef oft orðið þess var, að komi maður á
staði, sem Jónas hefur ort um, að þá er eins og hann
sjálfur sé þar nálægur og hvísli ljóðunum í eyra, t. d.
þegar maður fer um Arnarvatnshæðir. Jónas Hall-
grímsson hefur áreiðanlega verið skáld, sem kunni að
stilla hörpu sína til samræmis við raddir náttúrunnar.
Jæja — í þessum erlenda ferðamannahópi, var bráð-
myndarleg brezk lávarðsdóttir. Mér gekk nú svona
sæmilega að skilja hana. Og þarna í glampandi sólskini,
undir heiðbláum himni með ómælisvídd útsýnis til allra
átta dönsuðum við og sungum. Hún söng þjóðsöng
Breta. Ég söng „Stefán Sveinsson sigla vildi“. — Þetta
var nú allt ágætt. Að lokinni ferð fór ég svo norður.
Árið eftir fæ ég svo upphringingu norðan úr Eyja-
firði. Þá var kominn þar sami maðurinn, sem var leið-
angursstjóri hið fyrra sumar, og biður hann mig nú
fara með sér 18 daga ferð um óbyggðir Islands. Ég var
þessum leiðum öllum ókunnugur, en var þó nógu vit-
laus til þess að taka þetta að mér. Þegar ég kom aust-
ur, hafði ég samband við Tryggva í Víðikeri, Hann
var fjallagarpur mikill. Ekki leizt honum þessi ferð
gæfuleg, og taldi á því mikinn vafa, að ég mundi koma
lifandi aftur. Það fór þó svo, að enda þótt oft væri teflt
í tvísýnu, kom ég þó lifandi til byggða aftur, ásamt
þeim, sem með mér voru. Sérstaklega urðu jökulvötn-
in mér erfið, þar þekkti ég engin vöð, nema þau, sem
um getur í Ferðabók Þorvaldar Thoroddsen, en eins og
allir vita, eru þessi vötn sífelldum breytingum háð. Man
ég það, að þegar við komum að Jökulsá, þá leizt mér
hún óræstileg, enda heitt í veðri og komið fram á dag.
Heima er bezt 211