Heima er bezt - 01.07.1964, Page 36

298. Er ókunni maðurinn að elta mig?
Eg er ekki viss um það. Til þess að kom-
ast að því herði ég gönguna. Eg hleyp
við fót. Maðurinn á eftir mér herðir
einnig gönguna.
299. Þetta fer að verða óskemmtilegt.
Ég verð að reyna að laumast burtu frá
þessum dularfulla náunga. Hérna er
gerði. Ég hleyp fyrir horn. Tek tilhlaup
og hendist yfir gerðið.
300. Ég hlunkaðist niður á jörðina hin-
um megin við gerðið. Hvert er ég nú
kominn? Jú, nú sé ég það: inn á verk-
smiðjusvæði. Hundgjamm kveður við.
Varðhundur! Hvað á nú til bragðs að
taka?
301. Stór varðhundur kemur stökkv-
andi. Nú verður að hafa hraðann á. Já,
þarna er stigi. Ég hleyp þangað og klifra
upp í skyndi. Það mátti ekki tæpara
standa!
302. Hundurinn tryllist og geltir ofsa-
lega. Gæti ég nú bara komizt aftur yfir
gerðið! Ég er kominn upp á byggingar-
grind og stikla nú gætilega á milli tran-
anna.
304. Ég reyni að stefna í áttina yfir að
gerðinu. En allt í einu verð ég sem steini
lostinn af hræðslu: Dularfulli náunginn
sem elti mig áðan, stingur hér upp koll-
inum og hefur gát á mér!
305. Ég sný við og reyni að fjarlægjast
gerðið. En ég er of fljótur á mér. Mér
skrikar fótur og steypist út af. Ég fálma
með höndunum út í loftið eftir taki.
303. Hundurinn hefur nána gát á öll-
um hreyfingum mínum og gefur greini-
lega til kynna með grimmdarlegu
gjammi, að hér sé ég harla óvelkominn
gestur. — Bara að ég kæmist nú aftur yf-
ir að gerðinu.
306. Ég veit ekki, hvemig ég næ taki,
en ég næ að minnsta kosti góðu taki og
föstu! Ég hangi stundarkorn á slökum
örmum. Skyldi bannsettur varðhundur-
inn geta náð í mig?