Heima er bezt - 01.03.1965, Blaðsíða 17

sem öll eru á lífi þegar þetta er ritað og hið mesta
efnisfólk. Kunnust þeirra eru þeir Jóhann Svarfdæling-
ur (eins og hann hefur lengi sjálfur nefnt sig), hefur
lengi dvalizt Vestanhafs, og síra Trausti prófastur á
Djúpavogi.
Verður nú vikið að ferð Péturs í þessum minnisstæða
hríðarbyl:
Hann mun hafa farið ofan á Dalvík, líklega laust fyr-
ir hádegi. Lauk hann erindi sínu í skyndi og hélt síð-
an heim á leið. Mun þá hafa verið farið að hvessa og
komið vonzkuveður, þótt síðar um daginn yrði þó enn
verra, eins og þeim mun sjálfsagt minnisstætt, sem þess-
um byl kynntust að ráði. Hér er rétt að geta þess, að
Pétur var að kunnugra manna sögn harðduglegur mað-
ur og sérstaklega ratvís.
Pétur hélt sem leið liggur eftir veginum áleiðis heim,
og þó að byiurinn væri svartur, sá hann móta fyrir
veginum öðru hvoru. Þannig gekk, þar til hann var
kominn fram undir Jarðbrúarhæð, en það er lágvaxin
; mýraralda eða var á þessum árum, en hefur nú verið
þurrkuð og breytt í iðgrænan töðuvöil. Þessi lágvaxna
hæð er skammt út og upp frá bænum Jarðbrú, sem á
þessum árum var torfbær eins og svo víða annars stað-
ar, og liggur þjóðvegurinn þarna um. Bæði utan og
sunnan við hæðina setur ætíð niður allmikinn snjó þeg-
ar nokkur snjókoma er að ráði, eins og var iðulega á
þessum árum. Við það hvarf vegurinn auðvitað á all-
löngum kafla.
Þegar þar var komið ferð Péturs sem áður er lýst,
hvarf allur vegvísir. Hann hélt þó öruggur áfram, enda
kunnugur á þessum slóðum og eftir stutta stund var
hann staddur á beðsléttu rétt ofan við Jarðbrúarbað-
stofuna. Ýmsir hefðu nú vafalaust leitað í húsaskjól á
þessum bæ og freistað þess, að bíða tækifæris ef ske
kynni að rofaði til öðru hvoru, því að þarna er stutt á
milli bæja. En Pétri mun sennilega ekki hafa komið
slíkt í hug. Hann vissi að konan og börnin væntu hans
heim og hann kominn það nærri heimili sínu, að varla
voru nema nokkur skref að kalla eftir. Þó að leiðin milli
þessara bæja væri örstutt, var yfir ofurlítinn slakka
eða lægð að fara, sem ætíð fylltist af snjó. Pétur taldi
því öruggara að freista þess að ná fjárhúsunum á Jarð-
brú, en þau voru þá efst á túninu og næstum beint upp
af bænum, en að kalla svo til bein lína frá húsunum
að Brekkukotsbænum og auðvitað undan veðrinu í
_þessu tilfelli. Eftir að hann hafði gengið nokkra stund
í áttina að fyrrnefndum fjárhúsum án þess að verða
þeirra var, sneri hann við og reyndi að setja vel á sig
veðurstöðuna, og hélt síðan í áttina niður að Jarð-
brú aftur. Þetta tókst ótrúlega vel, því eftir stutta stund
var hann staddur á sömu slóðum og hann hafði fyrr
komið á rétt ofan við baðstofuna á Jarðbrú.
Að minnsta kosti einu sinni eða jafnvel tvisvar enn
gerði Pétur tilraun til að ná fjárhúsunum án þess að
það tækist.
Og nú er hann enn staddur heima á Jarðbrúarslétt-
unni, sem hann fyrst kom á. Nú má geta sér þess til
að hann hafi hugsað sér að leita húsaskjóls á þessum
bæ, sem hann var nú staddur hjá og t. d. bíða og vita
hvort ekki rofaði til. En um þetta augnablik mun Pét-
ur hafa verið fáorður. Hitt gátu þeir vitað, sem vel
þekktu þennan dugnaðarmann að hugurinn stefndi
heim til konu og barna, sem væntu hans á hverri stundu.
Þess vegna var sú ákvörðun tekin í skyndi að freista
þess að ná heim beina leið og eftir nokkra stund var
hann staddur við bæjardyr síns heimilis. Hér þarf ekki
mörg orð um heimkomuna að hafa, aðeins getum við
tekið undir með skáldinu og sagt:
„Aldrei siklingur neinn hefur sinni í höll
hfað sælli né fegurri stund.“
Nokkru síðar þennan vetur, þegar frétzt hafði um
dirfsku og dugnað þessara framangreindu manna í fyrr-
nefndum hríðarbyl, var nokkuð um þetta talað og hve
litlu hefði munað að ekki hlytist slys af. Einkum vítti
Jón bóndi Hallgrímsson á Jarðbrú nefnda menn fyrir
þessa glannalegu dirfsku, eins og hann orðaði það. Ingi-
mar fyrir að snúa ekki við heim að Urðum er bylur-
inn skall á og þó einkum Pétur í Brekkukoti fyrir að
leita ekki skjóls á Jarðbrú, er það upplýstist að hann
hafði hvað eftir annað komið á sléttuna rétt ofan við
baðstofuvegginn. Man ég vel að Jón Hallgrímsson
sagði við Pétur, efnislega á þessa leið:
Þó að konan og börnin hefðu orðið hrædd eða kvíð-
in er þú komst ekki heim um kveldið, hve lítið atriði er
það hjá því, ef þau hefðu misst þig.
^©-^^©'^#«s-©'*^©'i-^©'HW-©'^'í-©'^ít^©'>-«W'©'HW-©'HK-
* ±
I
f
*
©
X
N
©
©
I
I
I
I
DAVÍÐ STEFÁNSSON
Davið Stefánsson dáinn
það dimmir við Eyjafjörð,
langur dagur er liðinn,
lof og þakkargjörð
fyllir vor hjörtu, vér hugsum
heim á Galmarsströnd,
þar sem hann átti sér ættar-
óðal og draumalönd.
Dáinn, en ljóðin hans lifa,
lífið sigrar hvert vor,
kvæðin hans eru kveðin
við Kaldbak, Gróttu og Skor.
c-
<'
f
f
f
-,;'c
±
f
f
f
f
©
±
-V
©
l
|
f
f
Ósló, 2. marz 1964.
A. G. E.
I
*
©
^©-h;:-^ ©'H^©-híh^©-h^©'? C-r ©-->-*■«:. ©'KH-3'S-C-í-©'S-C-'í-®'í--c
<r
I
f
!
Heima er bezt 97