Heima er bezt - 01.05.1965, Blaðsíða 7

Kristján og Þuriður með börnum sinum.
átti með henni nokkur. Kristín ólst því upp á stóru
heimili með mörgum systkinum, sem dreifðust víða um
héraðið, og áttu þau því þessi Klambrarselshjón margt
nákomið fólk í nágrenninu.
Þau voru talin búa góðu búi. Jóhannes hafði aldrei
margt fé, en það var afnotagott. Alúð við sauðfé varð
ættarfylgja í Klambrarseli.
Jóhannes var vel metinn, og honum falin mörg trún-
aðarstörf. Hann var 30 ár í hreppsnefnd, jafnlengi fjall-
skilastj óri, refaveiðastjóri, gangnaforingi á Reykjaheiði
og réttarstjóri á Hraunsrétt. Hann var þar flestum
minnisstæður, þrekinn maður, meðalhár, alskeggjaður
og skeggprúður. Ókvikull virðuleiki, festa, réttdæmi og
sterk rödd gerði hann að ágætu yfirvaldi á þessari
stærstu samkomu héraðsins. Bakkus konungur keppti
þar stundum við hann um völdin, en hann bar jafnan
lægri hlut.
Jóhannes og Kristín eignuðust 5 börn, en aðeins tveir
synir lifðu til fullorðinsára, Kristján, fæddur 29. nóv-
ember 1892, og Haraldur, fæddur 1. september 1898.
Jóhannes andaðist eftir langvarandi veikindi 29. des-
ember 1916. Hann var þá 66 ára og hafði verið við bú
í rúm 30 ár. Synir hans bjuggu saman með móður sinni,
en hún andaðist 17. maí 1919. Þá skiptu þeir jörðinni
og ákváðu að búa þar báðir.
Kristján giftist á konudaginn 1920 Þuríði Þorbergs-
dóttur frá Litlulaugum í Reykjadal.
Á stríðsárunum fyrri hækkaði mjög verð búsafurða,
en framkvæmdir urðu lítt mögulegar vegna vöruskorts.
Hæst var verðið haustið 1919. Margir hugðu þá til
bygginga og annarra framkvæmda. Klambrarselsbræð-
ur ákváðu að byggja úr timbri tvíbýlishús. Byggingar-
efni var keypt um veturinn, með hámarksverði stríðs-
ins, flutt heim og geymt í fjárhúsi.
Þuríður var alin upp í þéttbýlum og hlýlegum dal.
Autt var að mestu, þegar hún fór að heiman, en jafn-
fenni, þegar kom upp fyrir brúnir Hvammsheiðar. Um
vorið var frambærinn í Klambrarseli rifinn og tekið að
grafa fyrir kjallara nýja hússins. Á vallarhól voru fjórir
aðkomnir smiðir að höggva til húsgrindina. Baðstofan
stóð ein eftir bæjarhúsa, lítil og þröng. Þar varð unga
húsfreyjan að elda á olíuvél handa heimilisfólki, smið-
um og verkamönnum.
Vorið 1920 varð afdrifaríkt flestum bændum, eitt-
hvert harðasta vor aldarinnar. Þá lærðu bændur í fyrsta
sinn að bjarga frá felli með gjöf erlends fóðurbætis.
Lambahöld urðu almennt slæm um vorið, innleggið
rýrt um haustið, en menn héldu bústofni sínum. — Fóð-
urbætirinn var með hámarksverði stríðsáranna, en sum-
arið 1920 kom hið mikla allsherjarverðfall. Afurðir um
haustið voru eigi nema hálfvirði móts við haustið áður.
Bændur lentu almennt í háum skuldum miðað við
verðlag. Árið 1924 var krónan hækkuð með valdboði
og þar með skuldirnar. Síðan kom kreppan eftir 1930,
sem varaði raunar til 1938. Þessi 18 ár voru erfið öllum
bændum.
í Klambrarseli voru ekki skuldir fyrir fóðurbæti. Þar
Heima er bezt ] 67