Heima er bezt - 01.07.1965, Síða 13

Nú er næst frá því að segja að Sigurður, sonur þeirra
hjóna, veikist. Þótti þegar í upphafi auðsætt að hann
hefði tekið sóttina skæðu.
Foreldrarnir voru mjög uggandi um líf barns síns
og ræddu um hvort engin ráð myndu finnast, svo sigr-
azt yrði á sóttinni.
Þórdís kvaðst þekkja mörg lífgrös og læknisdóma,
en engin svo máttug að sigra mætti þessa sótt.
Sagði hún bónda sínum að sér sýndist ráðlegast að
leita í hulduheima, þar ætti hún vini góða.
Og sama kvöld hélt hún að álfhólnum og settist þar.
Eigi hafði hún lengi setið er kona gekk út úr hóln-
um. Sú kona var björt mjög yfirlitum og fegurri en
mennskar konur.
Huldukonan heilsaði Þórdísi blíðlega og minntist við
hana með fögrum orðum, en mælti svo: „Þórdís mín.
Einhver vandi mun þér hafa borið að höndum, er þú
leitar til mín. Mælti ég svo forðum, er þú bjargaðir
lífi barnsins míns og mínu, að þá skyldir þú leita mín,
ef þú lentir í vanda nokkrum og þá helzt ef líf lægi
við. Seg þú mér nú vandlega frá því er þér liggur á
hjarta.“
Þórdís sagði nú huldukonunni frá sjúkleika barns
síns og lýsti sjúkdómnum eins glögglega og hún mátti.
Huldukonan sat hljóð er Þórdís hafði lokið máli sínu,
en mælti svo:
„Víst kann ég ráð við mörgum meinum mannanna,
en eigi er á mínu valdi að ráða bót á þessum sjúkleika.
Nú sé ég það eitt til ráða að leita til vina minna, blóm-
álfanna. Þeir eru fjölvitrir mjög og úr þeirra heimi er
flesta læknisdóma að hafa.“
Alfkonan rétti Þórdísi höndina og ganga þær upp í
blágresishvamminn. Og í hvamminum sátu blómálfar
í hverju blómi og buðu þær stöllur velkomnar með
brosum sínum.
Huldukonan ávarpaði biómálfana og bað þá sitja heila
á helgum stað.
Þvínæst sagði hún þeim frá hinum válega sjúkdómi
og bað þá hjálpar.
Er hún hafði lokið máli sínu steig virðulegur blóm-
álfur fram úr einu blágresisblóminu og mælti:
„Systur mínar, vel skil ég vanda ykkar og kunna mun
ég ráð við þessum sjúkdómi. Mun ég fá ykkur í hend-
ur læknisdóm einn. Er hann gerður af þrem hlutum.
Einn er frá moldinni kominn. Annar úr ríki steinanna
og hinn þriðji frá geislum sólarinnar. Gefið hinum
unga sveini lífdrykk þennan og mun honum þá batna.“
Þær stöllur þökkuðu blómálfinum forkunnar vel en
svo mælti Þórdís:
„Hverju fæ ég launað, blómálfurinn góði, velgjörð-
ir þínar?“
Blómálfurinn svaraði: „Það vildi ég helzt að þú tæk-
ir að þér fátækt barn og annaðist, sem þitt eigið. Verð-
ur það oft til gæfu, þá göfugt heit er efnt.“
Þórdís fór nú heim með lífdrykkinn, gaf syni sín-
um og varð hann heill.
Næst er að segja frá því, að þau hjónin efndu heitið
við blómálfinn með því að taka til fósturs munaðar-
lausan dreng er Helgi hét. Var hann á líku reki og
Sigurður sonur þeirra.
Þótti mörgum misráðið að þau hjón tækju þennan
dreng til sín, því hann þótti með afbrigðum ódæll og
mesti pörupiltur.
Fyrst í stað reyndist Helgi hrekkjóttur og erfiður
viðfangs. En hjónin mundu heitið við blómálfinn og
sýndu honum alltaf sömu atlot, sem væri hann þeirra
eigið barn. Því fór svo að lokum að hann varð þeim
eftirlátur og auðsveipur í öllu.
Mjög urðu þeir Sigurður og Helgi samrýmdir og
fylgdust að í leik og starfi. Því voru þeir jafnan nefndir
fóstbræðurnir.
Þeir fóstbræður uxu upp og urðu vaskir menn, en
Hallur og Þórdís gerðust ellimóð og söfnuðust því
næst til feðra sinna. En áður þau önduðust höfðu þau
skipt öllum eigum sínum í tvo jafna hluta. Hlaut Sig-
urður annan en Helgi hinn og gerðust þeir báðir góðir
bændur.
Nú bar svo við fyrrihluta vetrar, áður en fé var tek-
ið í hús, að aftaka veður gerði með snjókomu og frosti.
Áður höfðu veður verið góð og veðraskiptin voru
svo snögg að fáir gátu komið fé í hús áður ófært var
orðið. Þó tókst Helga að finna flest af sínu fé og reka
í hús.
En er hann hafði svo gjört lagði hann tafarlaust af
stað til að vita um hvernig ástatt væri á heimili Sigurðar.
Skammt var að fara, því Sigurður bjó á næsta bæ,
en þó gekk fénaður þeirra lítið eða ekki saman.
Þegar Helgi kom á bæ Sigurðar frétti hann hjá hús-
freyju að Sigurður væri löngu farinn að sækja fé sitt.
Bað hann hana að vera rólega, en Iagði svo af stað að
leita fóstbróður síns.
Bylurinn var svo svartur, að lítið sást hvar farið var.
Sumir menn virðast þeirri gáfu gæddir að geta varla
villzt. Svo var um Helga.
Lengi nætur leitaði hann Sigurðar. Loks heyrði hann
hundgá og gekk á hljóðið. Fann hann þar hund Sig-
urðar. Stóð rakkinn hjá húsbónda sínum og gelti í
bylinn. Sigurður var mjög þjakaður. Hafði hann dottið
og meitt sig illa og gat ekki hreyft sig úr stað.
Llelgi tók nú Sigurð á herðar sér og bar hann heim.
Þótti það mikið afrek, því langt var að fara og veður
með ódæmum vont.
í þessu veðri missti Sigurður flest af sínu fé. Hafði
það hrakið undan veðrinu, lent í á, er þar rann, og
drukknað.
Sigurður lá lengi, en hresstist svo og varð nokkurn
veginn jafngóður.
Næsta vor gaf Helgi Sigurði helminginn af sínu fé.
Þannig reyndust þeir fóstbræður jafnan hvor öðrum
og er sögu þeirra lokið.
Spunakonan heldur spunanum áfram. Rokkurinn suð-
ar. Senn er sólsetur.
Heima er bezt 249