Heima er bezt - 01.08.1965, Blaðsíða 6

Arnarnes.
föng til brúðkaupsveizlu sinnar, en hann hugðist kvæn-
ast í annað sinn Maríu Sigmundsdóttur frá Hrauni.
Guðjón var á fyrsta ári er foreldrar hans drukknuðu.
síðan ólst hann upp hjá Vigdísi föðursystur sinni og
manni hennar, Kristjáni Jónssyni í Alviðru. Fóstru sína
missti hann fimm ára gamall og fósturföður sinn 10
ára, en eftir það dvaldi hann hjá Jóni syni þeirra og
Guðrúnu konu hans, systur Guðnýjar.
Guðjón fór frá Gerðhömrum, sem er næsti bær inn-
an við Arnarnes, haustið 1914, en þar bjuggu þau þá
Jón og Guðrún.
Hélt hann til Reykjavíkur og hugði á vélstjóranám.
Áður höfðu tveir bræður hans stundað vélstjóranám í
Noregi og voru lengi vélstjórar á norskum skipum, og
er annar þeirra lifandi enn.
Ekki voru fararefnin fyrirferðarmikil og komust eig-
ur hans fyrir í einu kofforti, auk ígangsklæða. En hann
átti það í ríkum mæli, sem íslenzkum sveitapiltum hefir
drýgst hjálpað áfram, óbilandi kjark og vilja til að
vinna vel og trúmennsku í starfi.
Guðjón lauk vélstjóraprófi 1921. Fór hann sem vél-
stjóri á gamla Hermóð, er hann var keyptur 1924 og
var á honum þar til nýi Hermóður var keyptur 1947.
Var hann óslitið fyrsti vélstjóri á vitaskipunum, þar til
hann hætti í október 1958 vegna aldurs. Hann fór þó
til að leysa af annan vélstjóra í Hermóði og fórst með
skipinu 18. febrúar 1959.
Þau hjónin höfðu dvalið í sumarfríum á Arnarnesi
frá 1952, og endurbætt bæjarhúsin með það fyrir aug-
um að flytja þangað, er Guðjón hætti störfum, og eiga
þar rólega daga. En Guðný hafði þá eignazt 2/3 hluta
jarðarinnar.
Guðný og Guðjón eignuðust fjögur börn: stúlku-
barn, sem fæddist andvana, sonur þeirra, Steingrímur,
dó tveggja ára. Tveir synir lifa: Gunnar vélsmiður í
Reykjavík og Guðmundur Gilsson tónlistarskólastjóri
og organleikari á Selfossi. Eru þeir báðir kvæntir og
eiga börn.
Guðný mun hafa látið þau orð falla, skömmu eftir
drukknun manns síns: „Þá er nú búskapardraumurinn
búinn.“ Og sannarlega hefðu flestar ekkjur í hennar
sporum setið áfram í eigin húsi í Reykjavík og skipt
tíma sínum milli skyldmenna og vina og hugðarefna
sinna, því Guðný tók virkan þátt í margs konar félags-
starfsemi meðan hún dvaldi í Reykjavík. „En röm er
sú taug, er rekka dregur, föðurtúna til“, kvað Ovidius
í útlegð austur við Svartahaf. Mig grunar að Guðnýju
hafi öðrum þræði fundizt hún í útlegð í borginni, en
heima á Arnarnesi og styðst ég þar við hennar eigin
orð í bundnu og óbundnu máli, eins og síðar mun að
vikið.
Guðný var komin að Arnarnesi tveim mánuðum eftir
slysið og hefur dvalið þar síðan, sumar og vetur og
ein, nema tíma og tíma er börn, bamabörn hennar og
vinir hafa dvalið hjá henni í sumarfríi, sem gestir.
Ekki hefur Guðný verið iðjulaus þessi fimm ár á
Arnarnesi. Síma fékk hún lagðan frá næsta bæ, gegn
loforði urn fimm ára búsetu. Það loforð er uppfyllt
nú.
Vegur var mddur út að túnhliði, að nokkru fyrir
eigið fé. Steinbrú var byggð á ána í sambandi við veg-
inn. Túnið hefur hún girt fjárheldri girðingu. Vem-
legan hluta af túninu hefur hún sléttað og grjótnumið,
svo að véltækt er, og fær meir en nóg hey handa kúm
sínum. Kýr hefur hún 1—2 auk ungviðis, og nokkur
hænsn, en enga kind.
Þá lét hún endurbyggja gamalt útibúr, sem innan-
gengt er í úr bænum, og gerði það að fjósi og hey-
hlöðu, sem dugar að nokkra fyrir kýrnar, svo hún
þarf ekki út eftir heyi, þegar verst era veður.
Vatn leiddi hún í bæ og fjós, og varð að grafa fyrir
hluta leiðslunnar með handverkfærum og gerði hún
278 Heima er bezt