Heima er bezt - 01.08.1965, Síða 7

það sjálf. Bæinn hefur hún mikið endurbætt, en hann
var orðinn hrörlegur.
Dráttarvél keypti hún strax í byrjun búskaparins,
með tilheyrandi heyvinnutækjum og nokkrum jarð-
vinnsluverkfærum, sem hún notar sér til hjálpar við
jarðvinnslu og heyöflun. En nágrannarnir hjálpa henni
með vélsláttinn.
Ævinlega á hún heyfyrningar, að sið feðra sinna, þó
að mest af túninu, sem ósléttað er, sé árlega í sinu.
Ég spurði Guðnýju, hvað það væri, sem ylli því að
hún dveldi hér.
„Ég hef alltaf verið náttúrubarn, æskuminningarnar
og náttúrufegurðin hér heldur mér fastast. Svo finnst
mér það svo mikil hvíld frá skarkala borgarinnar, að
fá að dvelja hér í faðmi náttúrunnar.“
„Sækir aldrei að þér einmanakennd? “
„Aldrei hvarflað að mér að leiðast hér eða fyllast
einmanakennd, enda hollur sá, er hlífir.“
„Hér verð ég meðan heilsa og kraftar leyfa. Það hef
ég hugsað mér. Erfiðast er að tengja verkfærin við
dráttarvélina.“
„Finnst þér ekki illt að missa nágrannana?“ (næsti
bær, Gerðhamrar, var yfirgefinn í haust).
„Við skulum sleppa því. Nú kemur Skúli (þ. e. póst-
urinn) einu sinni í viku.“
„Þið hafið víst haft símasamband daglega, nágrann-
arnir? “
„Jú, oftast. Komið hefur þó fyrir, að ekki hefur
náðst samband, og þá hefur ekkert verið fengizt um
það.“
Síðan nágrannarnir á Gerðhömrum fóru, hefur hún
símasamband daglega við heimili í Núpsbyggðinni.
Þegar stormurinn æðir og byljirnir þjóta um fjalls-
eggjarnar, sem oft vill verða á Arnarnesi, og brimið
hamast á klettunum við túnfótinn, svo að brimgnýrinn
og stormhvinurinn berst inn í bæinn, þá myndi flestum
venjulegum manneskjum vera nóg boðið og sakna þeirr-
ar huggunar, sem mönnum er jafnan mönnum að, en
þá grípur einsetukonan gjarnan í hljóðfærið og syngur
með og flytur þannig huga sinn og vitund inn á ódáins-
lönd sólskins og vors og sumars, þegar blómin anga og
lyngið á Arnarnesborgunum blánar af berjum og Ijúfur
fjallablærinn andar framan dalinn og ber með sér heit-
an ilm af víði og öðru góðgresi framan úr Smjörhlíð,
en æðarfuglinn úar í logninu við fjöruborðið, og allt
um láð og lög andar að mannsbarninu þeim friði, sem
engin orð fá lýst. Þá er sannarlega gott og fagurt á
Arnarnesi, en aldrei verður það betur skilið eða metið,
en þegar mitt í ógnum vetrarins, að framkalla minn-
ingarnar undir áhrifum söngs og hljóðfæraleiks. —
Að endingu fylgir hér ljóð, sem Guðný kallar stef,
og lýsir það hinni merku einsetukonu betur en langt
mál annarra.
Ættarjörðin Arnarnes
allra sinna barna saknar.
Guðný Gilsclóttir og Guðjón Sigurðsson.
í þess sögu er ég les,
oft má sjá að móti blés.
En það lægði og oft til hlés
unaðshvíld í sálum vaknar.
Ættarjörðin Arnarnes
allra sinna barna saknar.
I æsku minni unni ég þér,
í ellinni þér sízt ég gleymi.
Vorin góðu veittu mér
veigar beztu á jörðu hér.
Þroskann bezta þú fékkst mér
þann er fæst í þessum heimi.
I æsku minni unni ég þér
í ellinni þér sízt ég gleymi.
Alóðir mín og rnóðir þín
og móðir hennar börn sín fræddu,
um Ijósið bezta í lífi er skín,
um lífsins orð er heim til þín
leiða í dýrð, þá lífið dvín,
lífsins guð, ó, sárin græddu.
Móðir mín og móðir þín
og móðir hennar börn sín fræddu.
Á veturnóttum 1964.
Heima er bezt 279