Heima er bezt - 01.08.1965, Síða 34

finnst honum að aldrei hafi verið borið á borð fyrir
hann af meiri smekkvísi en að þessu sinni, og svo ætlar
unga bústýran auðsjáanlega að drekka kaffið honum
til samlætis, því hún hefir lagt á borð fyrir tvo, og það
verður til þess að fullkomna þetta allt.
Brátt situr hann við albúið veizluborð, og Nanna
hellir ilmandi kaffi í bollann hans, en lætur hin bolla-
pörin óhreyfð.
— Gerðu svo vel, segir hún hæverkslega, snýr síðan
á brott og ætlar að ganga fram úr borðstofunni. Snorri
leggur frá sér blaðið, byrjar ekki strax á kaffinu, heldur
lítur hann á Nönnu og spyr örlítið vonsvikinn:
— Á ég að sitja einn við þetta glæsilega veizluborð?
Nanna nemur staðar og lítur á úrið sitt:
— Pabbi þinn er vanur að mæta stundvíslega hérna
heima í miðdegiskaffið, segir hún.
— Ég var að vona að þetta kaffiborð ætti að vera
fyrir okkur tvö, þangað til pabbi kæmi heim. Ætlar þú
ekki að drekka mér til samlætis?
Þróttmikil rödd hans er ofin undurþýðum, nærri því
biðjandi hreim. En áður en Nanna hefir fengið ráðrúm
til að svara, er gengið rösklega um húsið, og Magnús
hæstaréttarlögmaður kemur inn í borðstofuna til þeirra.
Hann heilsar syni sínum og fagnar honum innilega og
setzt síðan til borðs með honum.
Nanna hellir þegar kaffi í bolla lögmannsins, býður
þeim feðgum að gera svo vel og hraðar sér síðan fram
í eldhúsið, og er fegin því, að svona skyldi fara. Hún
hefði líkleea sem háttvís húsmóðir orðið að drekka kaffi
með unga flugstjóranum að beiðni hans, hefði Magnús
lögmaður ekld komið svona stundvíslega heim. En það
var ágætt að losna við það í þetta sinn að setjast ein
til borðs með Snorra. Hún er enn ekld búin að jafna
sig til fulls eftir fallið ofan stigann beint í faðm flug-
stjórans. Sá atburður hefir skilið eitthvað eftir í undir-
djúpi vitundar hennar, sem gerir hana örlítið feimna
og allt að því óstyrka í návist Snorra, en hún ætlar að
vera algerlega búin að sigrast á þessu, þegar hann komi
heim næst, og hún telur að það muni reynast auðvelt.
Feðgarnir njóta kaffisins ríkulega og ræða glaðlega
saman á meðan. Segir lögmaður syni sínum frá því
helzta, sem gerzt hefir síðan hann fór að heiman, og
Snorri segir föður sínum einnig frá því markverðasta í
för sinni erlendis. Og að lokum segir Snorri brosandi:
— Þú virðist hafa verið heppinn með bústýruvalið í
forföllum mömmu. Hvaðan er þessi unga stúlka?
— Hún er héðan úr borginni. Ég var búinn að hafa
töluvert fyrir því að reyna að fá mér bústýru, en ár-
angurslaust, svo að ég tók að lokum þann kost að aug-
lýsa í Morgunblaðinu, og þessi stúlka gaf sig þá strax
fram. Mér féll stúlkan mjög vel í geð og réð hana þegar
hingað til mín, og þar hefi ég sannarlega verið heppinn,
hún er fyrirmyndar heimilisstýra og ágæt stúlka.
— Já, ég sé að hér er mikill myndarbragur á öllu eins
og áður var.
Magnús brosir:
306 Heima er bezt
— Það er eins og hún hagi verkum sínum á mjög
svipaðan hátt og móðir þín gerði, þó að þær hafi víst
aldrei sézt.
— Nei, hún segist aldrei hafa séð mömmu. Hve göm-
ul er hún annars?
— Hún er góð átján ára húsmóðir, það má með sanni
segja.
— Já, víst er um það.
Feðgarnir hafa nú lokið við að drekka kaffið og rísa
upp frá borðum. Þeir ætla að aka í skyndi til sjúkra-
hússins og dvelja þar hjá frú Klöru, það sem eftir er
heimsóknartímans, en hann er þegar byrjaður. Þeir
ganga fyrst fram í eldhúsið á leið sinni út, en þar er
Nanna fyrir.
— Þökk fyrir kaffið, segir Magnús lögmaður og
kinkar kolli glaðlega til Nönnu, en hraðar sér síðan
fram í forstofu, þar sem frakki hans og hattur eru
geymdir, en Snorri nemur staðar hjá Nönnu og réttir
henni höndina:
— Ég þakka þér kærlega fyrir móttökurnar, segir
hann og lítur beint í augu hennar.
— Verði þér að góðu, segir hún Iágt og lítur þegar
undan heitu augnaráði hans, en það hefir á einu andar-
taki brennt sig inn í sál hennar og vakið yndisfagran
roða á vanga hennar.
— Ég kem víst ekki hingað heim aftur, áður en ég
flýg út að þessu sinni. En ég lít hér við í næstu ferð,
og ég vona að það verði mjög bráðlega. Hann þrýstir
hönd hennar þétt í heitri og mjúkri hönd sinni og leit-
ar að skilnaði augna hennar, en hún forðast að líta á
hann og horfir niður fyrir sig, en hann les þá roðann
á björtu andliti hennar, því honum getur hún ekki
leynt, og rósirnar á rauðum ávölum vöngum hennar eru
rúnir þess leyndardóms, sem hún sjálf er sér enn ekki
meðvitandi, en flugstjórinn ungi geymir frá þessari
stundu.
— Vertu sæl, Nanna, segir hann djúpri, þýðri röddu.
— Vertu sæll, svarar hún hæverkslega og dregur að
sér höndina.
Kveðju þeirra er lokið. Snorri gengur hvatlega fram
úr eldhúsinu og fylgist með föður sínum út úr húsinu.
En eins og ósjálfrátt er Nanna allt í einu komin að eld-
húsglugganum, og augu hennar fylgja flugstjóranum,
þar sem hann gengur að bifreið föður síns og setzt inn
í hana. Hann er líkastur riddara í fallegu ævintýri. —
Hvenær skyldi hann koma hingað aftur?
Magnús lögmaður ræsir bifreiðina í skyndi, og feðg-
arnir aka á brott. Nanna snýr frá eldhússglugganum og
tekur ötul til starfa að nýju. En nú ómar nýr strengur
djúpt í brjósti hennar. —
Þegar heimsóknartímanum á sjúkrahúsinu er loldð,
aka þeir feðgar að bókabúðinni, þar sem Erla vinnur,
en Snorra langar aðeins til að sjá systur sína, sem hon-
um þykir mjög vænt um, en nú er tími hans orðinn
mjög naumur að þessu sinni.
Magnús situr kyrr í bíl sínum og bíður, meðan Snorri