Heima er bezt - 01.04.1967, Side 26

í mörgum bréfum hefur verið beðið um ljóð, sem
heitir: Bara fara heim. Höfundur ijóðsins er Guðmund-
ur Sigurðsson, en Ijóð [retta var sungið í gamanleikn-
um „Kleppur — hraðferð“.
BARA FARA HEIM
Þegar maður situr mæddur heima á kvöldin
og mannlífið á ekki nokkurn glans,
þá „bísa simtir kallsins tryllitceki“
og tæta rúntinn, þar til kemur „sjans11.
En sé þar engin „sexyu fjörug skvísa,
með svakalegan barm og til í „geimu,
þá er bara, bara að fara bara, bara á milli bara,
eða bara, bara fara í næsta „geimu,
eða bara, bara fara, fara heim.
Þegar eiginkonan er ekki fyrir hendi,
er eðlilegt að koma sér í „djamu,
er maður kemur hálfur heim af sjónum,
og hefur lestað farm í Amsterdam.
Því yfirvöldin okkur stundum taka
ekki reglulega höndum tveim. —
Þá er bara o. s. frv.
Þegar öllum okkar leiðum virðist lokað
og lent í réttvísinnar gapastokk,
þeir „businessu-menn sér viðreisn eiga vísa,
sem veðjað hafa á þann rétta flokk.
En hafi menn af hraðferðinni tapað,
er heldur ekki neitt, sem bjargar þeim.
Þá er bara o. s. frv.
Fleiri ljóð birtast ekki í þetta sinn.
Stefán Jónsson, Skeiðarvogi 135.
eim
Lag: „Syng þú, löðrandi lá“ —.
Eftir Rannveigu Sigfúsdóttur frá Skjögrastöðum.
Heima, — heima var bezt
hlíðar-brekku undir,
þar var fegurðin flest
— fossarnir kváðu mest.
Þar var leiðin ei löng
Ijósálfa heim að sækja;
blítt þeir sungu mér söng
suðandi lækjar- við þröng.
Heima, heima eg dvel
hugans beztu stundir.
Útlæg tímann eg tel
— trúi ég enda vel,
ef að andi minn má
eftir að fold mig hylur,
ljóst hann láti sig sjá
leikstöðvum bernskunnar á.
Skjögrastaðir eru all-langt inn og upp frá Hallorms-
stað (í núverandi Valla-hreppi) — nú löngu í eyði, eft-
ir að bærinn brann.
Guðmundur Þorsteinsson frd Lundi.
Robbi og undravélin 13
Robbi klifrar nú niður úr trénu
eins hratt og honum er frekast
unnt og sveiflar sér loks af
neðstu grein þess niður í jörð
með dynk miklum, og verður
þá litið upp aftur við mikinn
vængjaþyt og sér þá hóp fugla
fljúga fagnandi umhverfis sig.
„Við viljum þakka þér,“ kvakar
fyrirliði þeirra. „Þú ert sannar-
lega hugrakkur og duglegur
bangsi!" Robbi varpar snöggri
kveðju á fuglana og hleypur til
bílsins síns litla, um leið og
hrússi þeytist framhjá. „Þarna
fer hann!“ hvæsir hann og stekk-
ur upp í bílstjórasætið. „Núna
verð ég að kapphlaupa við
hann!“ Litli bíllinn þeytist af
stað ofan dálítinn brekkuslakka.
Og er hann hefir aukið skrið-
inn enn betur, sér Robbi hrússa
hrökklast áfram rétt framan við
bílinn. „Skyldi ég geta náð í
hann núna!“ hlakkar í bangsa
litla, og hann þrýstir í skyndi á
lyftistöngina. Hjálmurinn sprett-
ur upp, og í sama vetfangi rekst
hrússi á steinnybbu og hrekkur
frá henni rétt inn undir hjálm-
inum. Lyftistöngin hristist þá
ákaft, en Robbi þorir ekki að
slaka á taki sinu. „Nú verð ég
einmitt að góma hann!“ segir
hann við sjálfan sig. „Slíkt tæki-
færi gefst aldrei framar.
138 Heima. er bezt