Heima er bezt - 01.03.1969, Síða 37

Þeirri óvelkomnu hugsun skaut upp í huga Hel-
enu, hvort hann hefði einhverntíma áður, jafnvel
oftar en einu sinni, verið með stúlku á þennan hátt.
Henni fannst það andstyggilegt, ef ívar byggi yfir
slíkri reynslu, samt vildi hún fá að vita vissu sína,
þótt svo að hún yrði sársaukafull.
Hún þokaði ívari frá sér og spurði á meðan hún
hafði kjark tdl:
„Ég á við, gagnvart öðrum stúlkum, hvort þú haf-
ir.... “
Einhvernveginn gat hún ekki komið sér til að
Ijúka við setninguna, en þess gerðist heldur ekki
þörf. ívar skildi hana fullkomlega og hann fann
fagnaðarbylgju færast um sig, vegna þess, að hann
þurfti ekki að líta undan þessum dökku, spyrjandi
augum. Hann hafði á tilfinningunni, að svar hans
væri henni ómetanlega mikils virði. Hann dró djúpt
að sér andann og svaraði: „Nei, það hef ég aldrei.“
Hann sá augu hennar, þessi dásamlegustu augu,
sem hann þekkti, fyllast af tárum, en vissi að það
voru gleðitár.
Hún vafði báðum handleggjunum um háls hans
og nú var röðin komin að henni að hvísla:
„Elskan mín, mér þykir svo vænt um þig-“
Hann vafði hana að sér og sagði ofurlágt við eyra
hennar: „Ég var að bíða eftir þér, ástin mín.“
Það var nær því albjört sumarnótt, full af djúpri
kyrrð. Með léttum andvaranum barst daufur ilmur
af nýslegnu grasi. Fuglarnir dottuðu, kýrnar hvíldu
makindalega á meltunni, jórtruðu við og við og
fengu sér blund þess á milli. Smárinn lagði saman
blöð sín, blómin drjúptu höfði, það var dögg á gras-
inu. Öll náttúran svaf og beið í þögulli kyrrð eftir
komandi degi og nýrri sólarupprás. I vestri teygði
kvöldroðinn sig upp á himinhvolfið, eins og dumb-
rautt tjald.
En inni í stofunni á Bugðulæk vöfðu tvö ung-
menni sig hvort að öðru, í ljúfsárri sælu, eftir að
hafa í fyrsta sinni teygað bikar ástarinnar í botn.
Einhversstaðar út í náttúrunni kvakaði lóa, síðan
varð allt undursamlega kyrrt á ný.
Fyrstu dagarnir, sem þau dvöldu á Bugðulæk urðu
Ivari anzi erfiðir, þar sem hann hafði ekki komið í
heyvinnu, að heitið gæti, svo árum skipti.
Fyrsta daginn reyndi hann að keppast við Gunn-
ar, en þeir voru báðir að hlaða upp göltum, en sá
fljótlega að það var vonlaust verk. Á meðan galtarn-
ir þutu upp kringum Gunnar, var ívar að dútla við
einn. Þá sneri hann sér að Páli, en sá sér til skelfing-
ar, að það var lítið betra. Palli virtist ekki einu sinni
hafa neitt fyrir þessu. Hann hlóð upp hverjum galt-
anum á fætur öðrum og gaf sér meira að segja tíma
til að blása öðru hvoru. Við og við henti hann frá
sér heykvíslinni, hljóp að dráttarvélinni og ýtti hey-
inu saman í stórar hrúgur.
„Hann er sextán ára en ég er tuttugu og fjögra,“
áminnti ívar sjálfan sig, „Ég hlýt að vera meir en
lítið aumur, að standa ekki í honum.“
„Það er ekkert að marka svona fyrsta daginn,“
sagði afi hans, eins og hann læsi hugsanir hans.
„Þú ættir ekki að hamast svona, þá verðurðu
ómögulegur á morgun.“
Helena sagði eitthvað svipað, en ívar tók lítið
mark á þeim.
„Þau eru að reyna að hughreysta mig,“ hugsaði
hann gramur, „en þau vita ofurvel að ég ætti að
standa sextán ára strák snúning.“
Þegar þessi dagur tók loksins enda, lagði ívar frá
sér heykvíslina, með engum blessunaróskum henni
til handa. Hendur hans voru með stórar dreifblöðr-
ur eftir þann ágæta grip og hann leit hana því frem-
ur óhýru auga.
„Afi segir, að þú sért ótrúlega duglegur,“ sagði
barnsrödd að baki hans. fvar snéri sér við og horfði
inn í blá, opinská augu Sverris frænda síns. Það lyft-
ist dálítið brúnin á ívari við þessar upplýsingar
drengsins. „En ég hefði nú samt átt að standa í
Palla,“ hugsaði hann hálf óánægður með sjálfan sig.
„Ég kom með skyrtuna þína,“ sagði Sverrir.
„Þakka þér fyrir, þú ert alveg Ijómandi drengur,“
sagði fvar og klappaði á ljósan koll drengsins.
Sverrir horfði á þennan hávaxna frænda sinn
klæða sig í skyrtuna. Eftir smávegis hik spurði hann:
„Hvað þýðir að vera að mannast?“
„Ja, við getum sagt að þú hafir verið vondur
strákur í gær en góður strákur í dag og þá ertu sem
sé að mannast.“
Sverrir var hugsi á svipinn og beit í einn fingur
sinn, ef vera kynni, að hann fengi einhvern vísdóm
út úr því.
„Pabbi segir, að þú sért að mannast. Varstu þá
vondur strákur í gær?“
ívari var skemmt. Hann þurfti varla að vera svona
óánægður með sjálfan sig, fyrst Gunnar og afi hans
hrósuðu honum, bæði í bak og fyrir.
Heima er bezt 105