Heima er bezt - 01.11.1971, Síða 29

allar sveitungar, öldruðu konurnar svipaðar á ald-
ur, en eldhússtúlkan það ung, að afi hennar hefði
verið á líkum aldri og þær, en hann var einmitt úr
sömu sveitinni — já, faðir móðurinnar.
„Hann situr þarna enn og glápir, karlgreyið,“
segir önnur, þegar hún kemur auga á gamla mann-
inn á bekknum.
„Og hann hefur víst einkarétt á þessum bekk,
blessaður karlinn, eða hann telur sig víst hafa
hann,“ svarar hin. Þeim finnst víst að þær hafi yngst
við morgunhressinguna, svo að þær geti talað um
hann sem karl, þó að hann sé líklega ekki nema í
mesta lagi fáeinum árum eldri en þær.
„Honum er það víst ekki of gott,“ segir sú fyrri.
„Mín vegna má hann klessa sér á þennan bekk
eins oft og lengi eins og hann vill,“ svarar hin. Þær
ganga þögular eftir ganginum, því að ekki var vert
að láta gamla manninn heyra mikið umtal um sig.
Nokkrir fleiri skutu fram athugasemdum um
setu gamla mannsins. En það var alltaf í svo lágum
hljóðum, að orðaskil liefðu ekki greinzt til hans.
En hann var raunar alls ekki að hlusta eftir neinu
pískri.
Ung stúlka hefir undanfarna daga verið ein
þeirra, sem oft hafa farið um ganginn. Gamli mað-
urinn fylgir henni fast eftir með augunum í hvert
skipti, sem hún gengur fram hjá honum. Hún er
rjóð í kinnum, dálítið kringluleit, ljóshærð, bros-
drættir sýnast alltaf viðbúnir að mynda bros í
munnvikjunum. Hún er tæplega í meðallagi há,
hnellin.
Nú kemur hún eftir ganginum á sínum létta
hraða. Gamli maðurinn réttir úr sér.
„Fyrirgefðu, góða. Ertu að flýta þér mikið? Máttu
ekki vera að því að svara nokkrum spurningum?“
segir gamli maðurinn sterkum, en fremur hásum
rómi.
„Ég er ekki svo mikið að flýta mér,“ svarar unga
stúlkan, nemur staðar og brosir.
„Nafn mitt er Erlendur Háberg. Ég er nýkominn
hingað í FRIÐHEIM. — Þú munt vera starfsstúlka
hér?“
„Já, ég er nú að reyna það,“ svarar hún hýrlega.
„Ætlarðu að vera hér lengi?“
„Ég ætla mér að minnsta kosti að vera út þetta
ár.“
„Fyrirgefðu, að ég skuli tefja þig svona. Ég hefi
veitt því athygli, að þú ert ekki hérna að vinna
eftir klukkan 4 á daginn. Hvenær áttu frí í dag?“
„Ég á að vera laus um klukkan 4, en ég vinn oft
lengur, en þá er ég annarsstaðar í húsinu. Ég verð
víst laus í dag klukkan 4.“
„Þá er það ein spurning enn: Geturðu litið inn
á herbergið til mín eftir vinnutímann? Það er her-
bergi nr. 37.“
Það kom svolítið hik á hana. Léttur roði steig í
kinnar hennar. En svo svaraði hún:
„Jú, ég get það.“ Hún dró ofurlítið seiminn.
„Það er nefnilega þannig mál með vexti, að mig
langar til þess að segja við þig nokkur orð í ein-
rúmi. Þá skaltu fá skýringu á þessu einkennilega
framferði mínu við þig, sem ég bið þig mikillega
að fyrirgefa. En ég vona, að þú sjáir það á mér, að
ég er ekki neinn hrekkjalómur. Nú skal ég ekki
tefja þig lengur. Ég þakka þér kærlega fyrir þolin-
mæðina, góða mín.“ Gamli maðurinn brosti. Það
var fyrsta brosið, sem áhorfendurnir á elliheimil-
inu höfðu séð birtast á andliti hans.
„O, það er nú ekki svo mikið að þakka. Það var
alveg sjálfsagt," svaraði hún og mætti brosi hans
með geislabrosi, sem þakti andlit hennar, þegar
hún gekk frá honum.
„Hann getur talað við stelpu, þó að hann yrði
ekki á okkur, reynt og roskið fólk,“ var hvíslað í
einum herbergisdyrunum við ganginn.
Gamli maðurinn reis hægt á fætur og gekk greið-
um skrefum til herbergis síns og hvarf raulandi inn
um dyrnar.
3. kafli.
„Ég þarfnast vinar“.
Klukkan er rétt rúmlega 4 síðdegis þennan dag,
þegar unga stúlkan gengur hröðum skrefum til
'herbergis nr. 37. Hún ber létt á hurðina.
Gamli maðurinn rís upp af legubekk og segir:
„Kom inn.“
Dyrnar opnast hægt. Unga stúlkan brosir sínu
fallega hýrubrosi og gengur inn. Hún lokar á eftir
sér.
Gamli maðurinn lítur á armbandsúrið sitt, um
leið og hann segir hlýlega:
„Gerðu svo vel. Stundvís ertu.“
„Ég reyni það.“
Gamli maðurinn gengur á móti henni, tekur í
hönd hennar og býður hana velkomna. Svo býður
hann henni sæti á legubekknum, en sest sjálfur á
stól við lítið skrifborð.
„Já, vertu velkomin, segi ég aftur. En áður en ég
ræði meira við þig, langar mig til þess að vita nán-
ari deili á þér, til dæmis hvað þú heitir, hvaðan þú
Heima er bezt 409