Heima er bezt - 01.04.1975, Blaðsíða 29

og ylur streyma um sig alla við þær hugleiðingar, og hún
hugsar sér að reyna að borga honum með ekki lakari
minningum frá æskuárunum. Hann, sem alltaf var henni
svo góður, eins og besti bróðir. Ætíð var skjól og skjöldur
hennar, ef eitthvað var á hana hallað. En nú er hann ekki
lengur lítill drengur, heldur fullþroska maður, sem fer
sínar leiðir, eftir því sem hugur hans býður. En hún veit
svo lítið nú orðið, hvort hugur hans er ennþá við sveitina
og landið. En það er einmitt það, sem hún óskar. Henni
finnst þó bréfið benda til þess, og í þeim anda ætlar hún
að skrifa honum.
Hann segist ætla að koma í sveitina með vorinu og
vita, hvort hann finni ekki gömlu kunningjana. Ef til vill
verði þeir allir famir. Kannski bíður einhver. Já, ég skal
bíða, hugsar Sigga. Hann skal að minnsta kosti hitta einn
af gömlu kunningjunum, þegar hann kemur.
Ut frá þessum hugleiðingum sofnar Sigga, og hana
dreymir Hermann. Hún sér hann ásamt mörgu fólki, og
henni finnst hann vera á leið til sín. En hann nálgast ekki,
svo að hún ætlar að koma til hans. En alltaf lengist á
milli þeirra, og þó reynir hún að olnboga sig áfram í
mannfjöldanum. Hún sér, að hann bendir sér að koma, og
finnur, að hún berst með fólkstraumnum. En hvernig sem
hún reynir að brjótast áfram, fjarlægist hún, og það er
eins og allt gliðni eða klofni í sundur. Hún réttir út hönd-
ina og kallar, en við það vaknar hún. Hún er öll í einu
svitabaði, og henni líður illa. Henni finnst, að þessi draum-
ur boði ekki gott. En hún reynir að hrinda þessu úr huga
sér, hún er svo kjarkmikil og ákveðin. Þetta er bara af
því, að hún var að hugsa um Hermann og hann er svona
langt í burtu. Auðvitað getur hún ekki náð í hann nema
með bréfi. Bara, að hann fái það þá.
Smám saman róast Sigga, og hún fer að hugsa um
mömmu sína. Hún veit, að hún hefur átt erfitt, þegar hún
var ung. Oft hefur hana langað til að spyrja hana út í það,
en ætíð hefur mamma hennar færst undan því að segja
henni nokkuð frá fyrri ævi sinni. Hún hefur ætíð leitt
talið að því, að guð hafi hjálpað sér í öllum erfiðleikum
og hún hafi alltaf sett traust sitt á hann, það hafi aldrei
brugðist. Það ætti Sigga líka að gera. Þá fengi hún þrek
og styrk til að mæta öllu andstreymi í lífinu. Sigga er nú
orðin róleg og getur hugsað skýrt. Hún biður guð að veita
sér styrk til að mæta hverju því, sem að höndum ber,
með ró og stillingu.
JÓLAFRÍIÐ
Nokkrum dögum seinna setur Sigríður bréf til Hermanns
í póst. Hún er saklaus og einlæg í því bréfi og minnir
Hermann á ýmis smáatvik frá því þau voru börn. Hún
veit og vonar, að þau séu vinir.
Hrólfur er á förum til Reykjavíkur. Hann er að ganga
frá pósti með föður sínum. Hann rekst á eitt bréf, sem
vekur eftirtekt hans. Það er til Hermanns Jónssonar í
Noregi. Hann grunar strax, að það sé frá Sigríði Hjálmars-
dóttur á Stóra-Felli. Nú er honum ljóst, að þarna er ástæð-
an fyrir því, að Sigríður vill ekki líta við honum. Hann
brosir kuldaglotti og segir við sjálfan sig:
„Við skulum sjá, hvor sigrar í þessu einvígi.“
Hann tekur bréfið og fer með það inn í herbergi sitt.
Þar leysir hann upp límið á umslaginu og les innihaldið.
Jú, það er eins og hann grunaði, þessu verður hann að
breyta, svo að dugi.
Senn líður að jólum. Skólafólkið hlakkar til að koma
heim og vera heima um jólin í ástríki og hlýju foreldra
og vina. Jón og Guðný ætla ekki heim. Þau hafa fundið
hamingjuna í höfuðborginni og biðja bara að heilsa. Páll
og Helga eru að leggja af stað. Þau eru undrandi yfir því,
að Jón og Guðný vilja ekki fara með. Þau hafa lítið haft
af þeim að segja yfir þennan tíma, en þó heyrt, að þau
hafi lifað nokkuð hátt, eins og kallað er, og ekki sparað
peningana. Gísli biður fyrir kveðju til Jóns bróður síns
og annarra kunningja.
Jólin nálgast og allir búa sig undir þau, en með ýmsu
móti. Flestir hugsa um að gleðja vini og vandamenn, svo
að friður og gleði megi ríkja í hugum allra. Jólin eru hátíð
gleði og friðar. Frú Rósa hefur æft mikið jólasöngva með
unga fólkinu í sveitinni. Hefur Sigríður oftast stjórnað,
eftir að hún kom heim. Er hún orðin að ýmsu leyti fremri
Rósu, því að hún hefur lagt kapp á að læra allt, sem hún
hefur getað kennt henni. Ekki hefur hún hætt að koma á
hestbak, og oft hefur hún fengið Brúnku Svanlaugar til
að skemmta sér á. Fáir hafa komið henni á bak nema Jón
bóndi og hún.
Alltaf á Sigga von á bréfi frá Noregi. Nú er jólapóstur-
inn kominn og ennþá fær hún ekkert. Hún er hálfundr-
andi. Gísli hefur skrifað Jóni bróður sínum og sagt hon-
um, að Hermann ljúki prófi í vor og komi þá heim. Hann
biðji alltaf fyrir kveðju til allra á Stóra-Felli. Guðrún
hefur tekið eftir því, að Sigga dóttir hennar er nokkuð
bráðlát að athuga póstinn, þegar hann kemur. Hún sér, að
hún verður fyrir vonbrigðum, þegar ekkert bréf er til
hennar. En Sigga jafnar sig fljótt, og enginn sér á henni,
að hún sé vonsvikin. Hún er glöð og kát og hrókur alls
fagnaðar á öllum skemmtunum unga fólksins í sveitinni.
Nú hafa þau systkini Páll og Helga í félagi við Siggu
undirbúið skemmtun, sem halda á milli jóla og nýjárs að
Hofi. Til skemmtunar á að vera ræða, upplestur, söngur
og dans. Það er margt um manninn á Hofi þetta kvöld.
Unga fólkið hefur fjölmennt og margt af eldra fólki líka.
Margt er spjallað á skemmtuninni bæði af ungum og
gömlum, og öllum ber saman um það, að Sigríður sé glæsi-
legasta stúlkan.
„Hann verður ekki svikinn, sem fær hana fyrir konu,“
segir Salbjörg á Lækjamóti við vinkonu sína af næsta bæ.
„Bara að hún verði ekki svo stór upp á sig, að hún
neiti öllum,“ svarar grannkonan. „Heyrt hef ég, að Hrólf-
ur líti hýru auga til hennar, en hún vilji ekkert með hann
hafa. Þó er Hrólfur mesta glæsimenni og bráðgreindur,
og svo allt ríkidæmið. Það mundu flestar stúlkur gleypa
við þvílíku mannsefni.“
„Heyrt hef ég nú, að Hrólfur sé ærið drykkfelldur og
ekki neitt göfugmenni, þegar öllu er á botninn hvolft, að
minnsta kosti ekki, þegar hann er drukkinn. Það hefur
Jónas minn orðið var við,“ segir Salbjörg. „En honum
finnst mikið til sín og leyfir sér víst flest. Ekki vildi ég
vita Siggu mína í hans höndum, mér þykir alltaf svo vænt
um hana.“
„Það er nú bara af því, að hún hjálpaði Jónasi þínum
til að ná í eitthvað af Stóra-Fellsauðnum. Ég hef heyrt, að
hún hafi verið þar milliliður.“
„Hann er nú ekki búinn að fá mikið af honum ennþá,“
segir Salbjörg með nokkrum þunga, því að hún finnur
Heima er bezt 141