Heima er bezt - 01.04.1978, Blaðsíða 27

Þættinum hefur borist kærkomin sending frá „Akur-
nesingi“ og er það ekki í fyrsta sinni sem hann sýnir slíka
vinsemd sem auðvitað er þökkuð af alhug. Meðal þeirra
ljóða sem þessi velvildarmaður sendi er eitt um hina vin-
sælu bamakvikmyndastjörnu Shirley Temple sem ég man
mjög vel eftir frá fyrstu bíódögum þegar aðgangurinn
kostaði 25 aura. Þessir aurar voru þó talsverðir peningar í
þá daga og stundum alls ekki auðvelt að krækja sér í þá ef
mann langaði á barnasýningu. Textinn er eftir Snæbjörn
Einarsson en lagið mun vera írskt þjóðlag.
SHIRLEY VALSINN
Þetta brosmilda barn, þessi blessaða vör
hefur birt okkur æskunnar vor.
Gegnum hávaða og þys berast yndisleg orð,
sem óma við hvert okkar spor.
Þessi sviphreina brá veitir síunga þrá
eftir sumri og heillandi veig,
og þann bikar sem lífsgleðin ber oss að vörum
við bergjum í einum teig.
Hún átti brúðu og bangsa
og bað við þeirra sæng,
og frá þeim aldrei flaug hún
á frægðarinnar væng.
En stærri vonir vakna.
Þið vitið hvernig fór.
Og barnsins sumir sakna,
því Shirley er orðin stór.
Meðal þeirra texta sem „Akurnesingur“ sendi er einn
sem ég kannast ekki við og „sérfræðingar“ mínir raunar
ekki heldur. Samt sem áður mun ég birta hann, því ef til
vill vekur hann upp gamlar og góðar minningar hjá ein-
hverjum lesanda.
FANGASÖNGURINN
þegar rökkvar við finnumst sem forðum
og fylgjumst um kunnugan stig.
Þar sem ástir og ævintýr hjala,
en þó aðeins um þig eða mig.
Margoft gengum við götuna leyndu
í góðviðri um miðnæturstund.
Tókum undir með líðandi lindum
sem liðast um döggvota grund.
Og í heiðmánans hálfbjarta ríki
þar hvíslar um ástir og dyggð.
Og í kossanna ljúfsælli leiðslu
felst loforð um eilífa tryggð.
Þegar rökkvar við finnumst sem forðum,
þegar foldin er náttbjarma skreytt.
Og þú hvíslar því aftur og aftur
hvað ástin fær hjartanu veitt.
Yfir höfin vill hugur minn sveima
og heim til þín ljúfasta mær.
Nú er sárast að sjá þig ei lengur,
af söknuði hjarta mitt slær.
Þó að hafdjúpið meini okkur munað,
þú mannst samt þinn elskandi vin.
Og ég veit að þú vendir heim aftur,
þegar vorblærinn andar á hlyn.
Þorsteinn Gíslason skáld og ritstjóri gerði marga fallega
vísuna um vorkomuna. Enn einu sinni langar mig til þess
að birta eitt af vorkvæðum hans. Mér segir svo hugur um
að söngvísir geti sungið það undir laginu Fífilbrekka,
gróin grund. Þó kann að vera til sérstakt lag við þetta ljóð,
en ekki þekki ég það.
VOR
Sunnanvindur sumarhlýr,
sól og vor um allan dalinn!
Heilsar tindum himinn nýr,
huldan, sem í fossi býr,
gígjustreng af gleði knýr;
grænkar meðan hlustar balinn.
Sunnanvindur sumarhlýr,
sól og vor um allan dalinn!
Af sér hnjúkur hrímið þvær,
horfir upp í bláa salinn.
Neðar brekkan grænkar, grær,
gulli sól í voginn slær.
Fönnin grætur, fossinn hlær,
fyllir kvæðum allan dalinn.
Af sér hnjúkur hrímið þvær,
horfir upp í bláa salinn.
Yfir veg þinn, vorið nýtt,
vaxa blóm í hverju spori.
Allt sem fraus er aftur þítt,
allt sem kól er vermt og hlýtt.
Allt hið gamla 'er aftur nýtt,
yngt og prýtt af sól og vori.
Yfir veg þinn, vorið hlýtt,
vaxa blóm í hverju spori.
Himinhvelfing breið og blá,
blásin út af sunnanvindi!
Vonir mínar vængi fá.
Víða hvelfing, stór og há!
Upp um fjöll og út um sjá
æskan hlær á báru og tindi.
Himinhvelfing breið og blá,
blásin út af sunnanvindi!
Að lokum verður svo birt svæði eftir Jakob V. Hafstein
sem sameinar það tvennt að vera vorkvæði og ástarkvæði,
Heima erbezt 135