Heima er bezt - 01.09.1990, Síða 33

sögur, og kenndi honum dálítið í íslenzku. Hann var mað-
ur vel að sér um flesta hluti, svo hann átti fáa sína líka,
á sínum aldri. hann var 22 ára.
Kaupmaður og kona hans höfðu mjög gaman af sögum
fornmanna, og oft sat ég hjá þeim og sagði þeim frá ýmsu,
þegar við fórum snemma úr búð á kvöldin. Þá sátu allir
á bekkjum í kokkhúsinu, og þar var oft hlegið dátt. Bóndi
nokkur þar í næsta húsi, bað mig að koma til sín öllum
þeim stundum, sem ég gæti, og kom ég þar oft. Einu
sinni sem oftar kom ég þar og hitti svo á. að þar var
þá komin kvenmaður, sem ég hafði ei fyrr séð, en bóndi
sagði mér, að faðir hennar kynni kvæði, sem kallað væri
Grettiskvæði, og mörg önnur, og væri mikill fræðimaður,
og sagði að hann byggi þar skammt frá þorpinu, og héti
Tómas-Pétur, en mig langaði til að heyra þetta færeyska
Grettiskvæði. Ég fór að tala við stúlku þessa, þó mér
þætti hún brúnaþung, og bað hana bera kveðju mína til
föðurins og segja honum, að mig langi til að heyra
Grettiskvæði. Nokkru seinna hitti ég þennan mann í
dansi, því mér var sagt frá honum, hann bauð mér heim
til sín, og ég kom til hans nokkru síðar. Maður þessi var
einhver hinn gestrisnasti, er ég hef fyrir hitt. Hann átti
3 sonu og 2 dætur. Hjá honum skrifaði ég upp allt Grettis-
kvæði og nokkur kvæði nam ég af honum.
Tíminn rann áfram, án þess ég tæki eftir var hann
bráðum kominn á enda, og tími kominn til að fara að
halda út og fiska. Kapteinninn var kominn að semja um
að fá fólk þaðan úr þorpinu, líka þóttist hann ganga að
mér vísum. Kaupmaður sagði sér þætti vænt um, ef ég
vildi gjöra það fyrir sig að vera á skipinu þetta næstkom-
andi sumar, en ekki sagðist hann vilja þrengja mér til
þess, ef mér væri það þvernauöugt, en ég sagðist mundi
gjöra það fyrir hann, því illt var að fá fólk til fiskiveiða
með þessum kapteini, fyrir illt orð, er hann hafði á sér,
og hann þótli haröur og ódæll við fólk. Nú varð ég viljug-
ur, nauðugur, að kveðja fólkið í þorpinu, en mörgum
kunningja mínum þótti miður, og vildu flestir að ég færi
hvergi.
Við fiskuðum lengi um vorið við eyjarnar, svo nokkuð
var áliðið þá við sigldum til Islands. Við fórum heldur
ekki að vesturlandinu því það var úr tíma orðið fyrir
okkur, en kalt var veður allan þann tíma, sem við vorum
á leiðinni til Islands, allir voru meir og minna vesælir,
og gátu ekki verið uppá þiljum fyrir kulda, en þó ég væri
nokkuð lasinn, var ég upp á þilfari 9 tíma í einu, sem
skylda mín var ekki, því vaktin er ei nema 4 tímar í einu.
Ég stóð allan þennan tíma við stýrið, en þeir sem með
mér áttu að vaka, sváfu og komu ei upp, svo ég var lengst
af einn á þilfari uppi, og varð að gjöra margt, bæði að
stýra og hagræða seglum, þegar þess þurfti, því skipstjóri
var sáraumur og allir meir og minna, en flest gekk þó
vel. Við komum undir land, þar sem við höfðum ætlað
okkur, en rétt þegar undir land var komið, rak á norð-
austan storm mikinn með sjógangi, svo nálega ætlaði allt
úr lagi að keyra, svo að nauöbeita varð til að geta náð
inn á Norðfjörð, en skipið sætti áföllum, en ég sá, að
alltaf þurfti að vera að laga seglin og spurði skipstjóra,
hvert ekki væri betra að slaka undan, og halda inn á
Reyðarfjörð, en hann kvað það gott. Eftir það breytti
ég stjórn og stýrði til Reyðarfjarðar. En eftir að við vor-
um nýlagztir inn á höfn, lægði storminn. Það sumar var
fiskirí hið besta austanlands og við lágum á Reyðarfirði
allt það sumar. Eftir nokkurn tíma liðinn hlóðum við
skipið, og vorum ferðbúnir að sigla aftur til Færeyja. Þá
var fólkinu skipt á skipinu, 6 voru eftir í landi, en hinir
6 voru á skipinu. Þeir sem á landi voru eftir skildir, áttu
að halda áfram fiskiróðri, á meðan hinir færu með skipið
til að afferma það og kæmu aftur. Fleiri vildu fara en
vera eftir, en skipstjóri hlaut að ráða. Það kom fyrir mig
að fara með skipinu. Við létum í haf og fengum góðan
byr og náðum Færeyjum með heilu og höldnu. I þeirri
ferð gjörðist ekkert sagnavert, fiskurinn var látinn á land
í Þórshöfn. og höfðum við hraðan á öllu, við sigldum
til Miðvogs til að taka þar kost, og ýmsar nauðsynjar,
og sá ég marga kunningja mína, og þar á meðal vin minn
Joen Nattestað, en það var ekki nema í svip, því hvergi
mátti ég vera að heilsa né kveðja þá, svo rak stýrimaður
hart eftir, því innan Vi tíma átti allt að vera til reiðu,
svo siglt yrði á stað. Kaupmaður var ekki heima, hann
hafði siglt til Orkneyja á vöruskipi sínu, í húsi hans gat
ég aðeins heilsað og kvatt, þar var okkur öllum gefið
kaffi strax og við komum, en í því ég ætlaði að fara á
stað kom kaupmannskonan með rauðvínsflösku og bað
mig drekka úr henni, ég kvaddi hana svo í mesta flýti,
en hún óskaði rr.ér til góðs, og bað mig heilan aftur koma.
Gamli Símon og Joen fylgdu mér ofan á bryggju, þá voru
hinir komnir út í bátinn með allt, sem þeir þurftu að hafa.
En skipstjóri varð reiður við mig, að ég skyldi ekki hafa
hjálpað til og flýtt fyrir, svo ég mátti sæta þungum átölum.
Símon og Joen þótti slæmt að þurfa að skilja við mig
svo fljótt, og vita af mér í höndum á slíkum þorpara sem
stýrimaður var og kvað það aldrei að sínu ráði verið hafa,
að ég skyldi nokkurn tíma með honum farið hafa í annað
sinn.
Þá við komum til Islands aftur voru hinir, sem eftir
höfðu verið, búnir að fiska talsvert, og var fiskur sá fluttur
undireins í skipið, og allir byrjuðu að fiska sem fyrr var
venja til.
Endir.
Heima er bezt 301