Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 13

ull lambsins og nudda það kröftug-
lega til að reyna að fá í það hita. Þó
að lambið væri orði mjög kalt, fannst
honum að enn mundi leynast með
því líf.
Hann reif sig úr peysunni og vafði
henni utan um lambið, tók aftur til
fótanna, nú upp á móti brekkunni og
gerði sem hann gat með blóðbragð í
munninum.
Ærin hljóp á eftir eða í kringum
hann, því að hún vissi sig eiga það,
sem hann var með í fanginu. Hitt
lambið átti fullt í fangi með að fylgja
þeim eftir, jarmaði ráðvillt öðru
hvoru en gafst ekki upp.
Þegar heim að bænum kom og
strákurinn opnaði útidyrnar, ætlaði
ærin með honum inn, því að hún
vildi vita hvað hann ætlaðist fyrir
með lambið. Það fékk hún ekki,
heldur varð að bíða úti á hlaðinu
með hitt lambið, sem varð því fegið
að geta svalað þorstanum eftir öll
hlaupin.
Drengnum var farið að renna reið-
in til ærinnar, þegar hann fann um-
hyggju hennar fyrir lambinu.
Inni í eldhúsi var eldur í gömlu
miðstöðvareldavélinni og því ylur í
bakaraofninum. Hann fékk aðstoð
við að búa um lambið á strigapoka
og hlýjum ullarfötum í ofninum, en
sat sjálfur á gólfinu framan við hann
og strauk búk lambsins og ískalda
fætur, reyndi að vekja með því
lífslöngun þess. Loks fór lambið að
skjálfa.
„Þá er það hólpið,“ sagði amma
hans. „Ef hægt er að fá skjálfta í
menn eða dýr, sem verður svona
kalt, verður dauðinn að víkja.“
Gamla konan vissi hvað hún söng.
Lambið fór að hreyfa sig og opnaði
fljótlega augun.
Nokkru seinna var það farið að
stjákla um eldhúsgólfið óstöðugt á
fótunum í fyrstu en náði sér fljótlega
á strik og fór að sálda litlum, svört-
um spörðum á gólfið, bleytti jafnvel
í þeim líka!
Þá fór strákurinn með það út til
móður þess, sem tók því fagnandi.
Hann horfði brosandi á það troða
hausnum inn undir ullarfeld ærinnar,
og þegar dindill þess fór að sveiflast
með miklum hraða vissi hann, að
það hafði fundið spenann og væri
farið að teyga til sín lífsorkuna.
Strákurinn varð léttur í skapi og
þakklátur fyrir, hvað allt hafði farið
vel að þessu sinni, en var jafnframt
orðinn órólegur vegna þessarar
löngu tafar frá því að líta eftir hinum
kindunum. Trítla, tjárhundur hans og
vinur, var farin að snúast í kringum
hann, því að henni fannst töfin vera
orðin nógu löng og leiddist aðgerðar-
leysið.
Trítla var lítil og falleg, gulbrún að
lit, vinaleg og geðgóð, með skýr,
greindarleg augu. Þrátt fyrir mein-
leysi hennar og góðlyndi blundaði í
henni veiðieðli, sem losnaði úr læð-
ingi, ef hún kom auga á mús eða
rottu. A þær stökk hún hvenær sem
hún komst í færi, molaði haus þeirra
með leiftursnöggu biti, en henti síð-
an hræjunum frá sér með viðbjóði,
skalf jafnvel af hryllingi nokkra
stund á eftir.
Hún sá að strákurinn tók stefnuna
niður að sjó og hljóp á undan. Hún
fór ýmsa útúrkróka í von um að sjá
eitthvað athyglisvert. Utundan sér
fylgdist strákurinn með ferðum
hennar. Hún tók oft eftir ýmsu, sem
annars hefði farið
framhjá honum.
Hann fór niður
með læknum allt til
sjávars, gáði niður í
fjöruna og hóaði á
ærnar, sem þangað
voru komnar. Það
var best að fara að
stugga þeim heim á
túnið. Hann kallaði
á Trítlu til að láta
hana hjálpa sér, en
hún var hvergi
sjáanleg. Hann
kallaði aftur og
hærra. Hvað var
orðið af tíkinni?
Varla hafði hún farið sér að voða!
Hann rölti af stað heimleiðis yfir
stórþýfðan móann. Þá sá hann Trítlu.
Hún sat á rassinum utan í stórri þúfu
og mændi yfir skorninginn á eitthvað
sem hún sá í þúfunni á móti. Strákur-
inn horfði undrandi á hana, lagði við
hlustir, sá ekki betur en hún væri
skellihlæjandi, heyrði þó ekki hlátur-
inn. Hún leit til hans með geislandi
glettni í brúnum augunum, munnvik-
in sveigð upp í bros sem honum
fannst að gæti breyst í dillandi hlátur
á hverri stundu. Hann færði sig til
hennar, svo að hann gæti séð, hvað
henni þætti svona skemmtilegt.
Þá sá hann vegsummerkin í þúf-
unni á móti. Trítla hafði fundið þar
músalykt, sem vakti veiðieðli henn-
ar. Hún hafði lagt til atlögu við þúf-
una og rifið frá músarholunni, uns
Heima er bezt 157