Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 33

muntu þá trúa að ég viti hvað ég er
að tala um og lifi ekki í neinni tál-
von? Viltu þá viðurkenna, að lífs-
reynsla þín og kynni af konum eru
ekki án undantekninga og að það er
ýmislegt, sem þú getur lært um þessa
hluti og aðra?“
„Kæri vinur, trúðu mér þegar ég bið
þig fyrirgefningar af öllu hjarta, ef
tortryggni mín hefir sært þig. Ég dáist
að trú þinni og óska að ég ætti þó ekki
væri nema örlítinn hluta hennar. Við
skulum fara og sjá hana.“
Ég tók í hönd hans og með sterk-
um viljamætti óskaði ég að við fær-
um til hennar. Við hófumst á loft og
þutum gegnum geiminn með hraða
hugans, þar til við komum til jarðar-
innar og stóðum skyndilega í her-
bergi hennar.
Ég sá vemdarandann vaka yfir
henni og muni þess sá ég óljóst, en
Raoul sá aðeins ástvinu mína, sem
sat í stól og leit út eins og heilög
vera vegna þeirrar miklu birtu, sem
geislaði frá henni og bjartri sál henn-
ar. Slík birta er ósýnileg ykkur jarð-
arbúum en fyrir okkur á andasviðinu
greinileg þeim, sem lifa hreinu og
fögru mannlífi, en dökk þoka er
kringum þá, sem eru ekki góðir.
„Guð minn góður!“ hrópaði Raoul
og féll á kné við fætur hennar. „Þetta
er engill, helg vera, sem þú hefir sýnt
mér, ekki kona. Hún er ekki jarð-
nesk!“
Því næst talaði ég til hennar,
nefndi nafn hennar og hún heyrði
rödd mína. Það birti yfir andliti
hennar og hryggðarsvipurinn hvarf
af því og hún mælti mildum rómi:
„Ert þú þarna, minn ástfólgni? Ég
óskaði svo innilega að þú kæmir
brátt. Ég get ekki hugsað eða dreymt
um nokkuð annað en þig. Getur þú
snert mig núna?“
Hún rétti fram hönd sína og stutta
stund tók ég í hana, en þetta stutta
augnablik var sem hún fengi kulda-
hroll, eins og napur næðingur hefði
leikið um hana.
„Sjáðu ástvina mín, ég hefi tekið
með mér ógæfusaman bróður, sem
biður þig að biðja fyrir sér. Ég vildi
að honum skildist, að á jörðinni er til
trygglynd kona, sönn ást til blessun-
ar ef við getum aðeins notið hennar.“
Hún heyrði greinilega ekki allt,
sem ég sagði en sál hennar skildi
meininguna og hún brosti svo blítt
um leið og hún sagði:
„Vissulega er ég þér ætíð trygg,
ástvinur minn, eins og þú ert gagn-
vart mér, og einhvern tíma munum
við verða mjög glöð og hamingju-
söm saman.“
Raoul, sem kraup við fætur hennar,
rétti þá fram höndina og reyndi að
snerta hana en gat það ekki vegna
þess ósýnilega múrs, sem hafði
hindrað mig áður. Hann reis á fætur
og hrópaði:
„Ef hjarta yðar er svo þrungið ást
og meðaumkvun, veitið mér þá örlít-
ið af henni, því að ég er vissulega
ógæfusamur og þarfnast bæna yðar.
Biðjið um að mér verði einnig hjálp-
að og að ég megi finna að bænir yðar
eru heyrðar, þar sem bænir mínar eru
ekki þess virði, og ég mun þá vona
að fyrirgefning sé einnig möguleg
fyrir mig.“
Astvina mín heyrði orð hins
ógæfusama manns, kraup á kné við
stólinn og bað stutta, einfalda bæn
um hjálp og huggun fyrir okkur.
Raoul var svo hrærður, að hann
féll alveg saman, og ég varð að taka í
hönd hans og leiða hann aftur til
andalandsins, sem nú var ekki land
án vonar. Frá þeirri stundu unnum
við Raoul saman í þessu myrka
landi, sem hann bjó ekki lengur í, og
von hans styrktist með hverjum degi.
Hann var að eðlisfari fjörugur og
glaðlyndur, ósvikinn Frakki, fullur
þessa sérkennilega léttleika hjartans,
sem jafnvel dvöl hans á þessum
dapra stað hafði ekki getað hamið.
Við urðum góðir vinir, og samstarf
okkar var þægilegt.
Félagsskapur okkar átti þó ekki að
vara lengi að þessu sinni, en síðar
höfum við hist og unnið saman
mörgum sinnum eins og hermenn úr
ólíkum herdeildum, sem stríðsduttl-
ungar geta leitt saman eða aðskilið
um skeið.
8. kafli.
Ég fékk á ný boð um að fara í
sendiför til jarðarinnar til hjálpar
nauðstöddum, og varð því um skeið
að fresta ferðum mínum í andaheimi.
Þá var það, að ég varð fyrir stærstu
freistingu lífs míns og þeirri hræði-
legustu.
í starfi mínu hafði ég rekist á sál,
sem enn var í jarðneska líkamanum
en áhrif hans í jarðneska lífi mínu
höfðu meira en nokkuð annað spillt
því, og þó langt væri frá því að líf
mitt hafði verið aðfinnslulaust, þá
gat ég ekki varist að finna til mikillar
biturðar og hefndarþorsta, þegar ég
hugsaði til þessa manns og þeirra
skaprauna, sem ég hafði orðið að
þola af honum, skaprauna, sem ég
hafði búið yfir, svo að stundum
fannst mér sem tilfinningar mínar
myndu bera mig ofurliði og fá útrás í
heiftarlegri reiði.
A vegferð minni um jarðsviðið
hafði ég kynnst ýmsum leiðum, sem
andi getur angrað þá með, sem lifir
og sem andinn hatar.
Við höfum miklu meira vald en
ykkur dreymir um, og ef ég áliti ekki
skynsamlegra að láta hulu hvfla enn
um skeið yfir þeim leiðum, sem sálir
hafa, jafnvel eftir dauðann, til þess
að koma fram hefndum, þá gæti ég
rakið mörg hryllileg dæmi um
atburði, sem ég þekki til og hafa
raunverulega átt sér stað, leynileg
morð og hroðaleg afbrot, sem enginn
veit hvernig og hvers vegna voru
framin.
En þau voru framin af sálum, sem
voru svo truflaðar að þær vissu ekki
hvað þær gerðu og voru aðeins
verkfæri í höndum anda, sem höfðu
náð tökum á þeim.
Um slíkt og þvflíkt er okkur kunn-
ugt í andaheimi, en þar líta hlutimir
allt öðruvísi út en fyrir ykkur.
Gamla trúin, „að vera haldinn ill-
um anda“ er ekki svo fráleit, þegar
öllu er á botninn hvolft. Þar má að-
eins bæta því við að þessir djöflar
eða illu andar, hafa áður verið lifandi
vemr. Því skeði það að þegar leiðir
Heimaerbezt 177