Heima er bezt - 01.05.1995, Blaðsíða 32

þar sem við vorum að minnsta kosti
úr allri hættu með að verða um-
kringdir.
Því næst einbeitti ég mér að því að
lina þrautir hans með aðferðum, sem
ég hafði lært í húsi vonarinnar, og
brátt varð aumingja maðurinn fær
um að tala og segja frá sjálfum sér
og hvemig hann hafnaði í þessu
myrka landi.
Hann hafði yfirgefið jarðlífið fyrir
skömmu, skotinn af manni, sem var
afbrýðisamur í hans garð vegna
áhuga hans á konu mannsins og það
ekki að ástæðulausu.
Það eina, sem bætti hag þessa
auma anda, var að hann var hvorki
reiður né óskaði hefnda yfir morð-
ingja sínum. Hann fann aðeins til
sorgar og sneypu yfir því sem gerst
hafði.
Það, sem orkaði sterkast á hann og
hafði opnað augu hans fyrir eigin
smán, var að hann uppgötvaði að
konan, en ást hans til hennar hafði
komið þessu öllu af stað, var bæði
eigingjöm, tilfinningalaus og gjör-
samlega rúin ástartilfinningum til
þeirra beggja og hugsaði aðeins um
þjóðfélagsstöðu sína meðal hefðar-
fólks og hugsaði aðeins með gremju
um örlög hins óhamingjusama eigin-
manns og fórnarlambs afbrýðisemi
hans.
Ungi maðurinn, sem ég nefni Ra-
oul, sagði:
„Þegar ég skildi að ég var dauður
og hafði þá möguleika til þess að
hverfa aftur til jarðarinnar, var fyrsta
hugsun mín að hverfa til hennar og
hugga hana og reyna að láta hana
skilja, að sá dauði lifir og að ég hefði
hugsað til hennar í dauðanum. I
hvernig ástandi heldur þú að ég hafi
fundið hana, grátandi yfir mér, syrgj-
andi eiginmanninn? Nei, hvorugt.
Hún hugsaði aðeins um sjálfa sig og
óskaði, að hún hefði aldrei séð okkur
né kynnst, heldur óskaði hún að hún
gæti þurrkað út úr lífi sínu minning-
una um okkur báða og byrjað lífið á
ný með manni í enn æðri þjóðfélags-
stöðii en við höfðum verið í.
Þá hvarf blinda augna minna og
mér skildist, að henni hafði aldrei
þótt hið minnsta vænt um mig. En ég
var ríkur aðalsmaður og með minni
hjálp hafði hún vonast eftir að stíga
enn hærra í þjóðfélagsstiganum og
hefði jafnvel lagst svo lágt að drýgja
hór, ekki af ást til mín, heldur fyrir
vesælan sigur, að skáka konu, sem
var keppinautur hennar.
Ég var aðeins blindur asni og varð
að gjalda heimsku minnar með líf-
inu. Fyrir henni var ég aðeins óþægi-
leg endurminning um þá bitru sví-
virðingu og hneyksli, sem hafði orð-
ið hlutskipti hennar.
Bitur í skapi flýði ég þá jörðina en
hvert skipti mig ekki máli. Ég sagði,
að ég mundi ekki framar trúa á neins
konar gæði eða sannleika og æstar
hugsanir mínar og óskir færðu mig á
þetta dimma svið meðal þessara nið-
urlægðu drykkjubræðra, en meðal
þeirra fann ég anda, sem voru and-
lega skyldir sníkjugestum mínum í
jarðlífinu, en meðal slíkra hafði ég
eytt auðæfum mínum og sál.“
„Og nú, vinur minn,“ sagði ég,
„viltu ekki reyna að feta iðrunarstíg-
inn, sem mun leiða þig aftur til bjart-
ari landa og hjálpa þér á ný til þess
að öðlast glataða arfleifð þína,
manndóm og sálargöfgi?“
„Nú er það því miður of seint,“
svaraði Raoul. „I undirheimum, og
þetta eru örugglega undirheimar, er
ei lengur til von fyrir nokkra glataða
sál.“
„Ekki von fyrir neinn?“ spurði ég.
„Segðu þetta ekki vinur minn. Þessi
orð eru oft mælt af munni óham-
ingjusamra sálna, en ég get vitnað
um að von er til jafnvel í svörtustu
örvæntingu. Ég hefi einnig borið
sorg og biturð jafn sárt og þú. Ég
hafði því alltaf von, því að hún, sem
ég elskaði, var sem einn hinna hreinu
engla og armar hennar voru alltaf út-
réttir til þess að veita mér ást og von,
og hennar vegna reyni ég að glæða
með öðrum von, sem féll mér í
skaut. Komdu og láttu mig leiða þig
til betri vistar.“
„Hver ert þú, vinur, sem ávarpar
mig svo vingjarnlega og býður mér
svo stórkostlega hjálp? Þú ert sann-
arlega lífgjafi minn. Var ekki búið að
kenna mér, að á þessum stað gæti
maður því miður ekki dáið heldur
þjáðst dauðakvölum, en dauðinn
mætir okkur ekki. Við höfum gengið
yfir þröskuld hans og verðum að lifa
að því er virðist eilífar kvalir. Seg
mér hver þú ert og hvers vegna þú
ert staddur hér og mælir svo ákveðið
hughreystandi vonarorð. Ég mundi
halda að þú værir engill sendur hing-
að niður mér til hjálpar, ef þú líktist
sjálfum mér ekki svo mikið.“
Því næst sagði ég honum sögu
mína og hvemig mér hafði tekist að
vinna mig upp á við eins og hann
yrði einnig að gera og skýrði honum
frá þeirri háleitu von, sem ég hefði
ætíð fyrir augum, að ég fengi með
tíð og tíma að vera með ástvinu
minni í landi, þar sem við yrðum
ekki framar aðskilin.
„En hún,“ sagði hann, „heldur þú
að hún sé ásátt með að bíða eftir þér,
að hún muni dveljast allt lífið á jörð-
inni einsömul, svo að hún geti sam-
einast þér á himnum, þegar þú kemst
þangað? Ég er hræddur um að þú
verðir fyrir vonbrigðum, að þú látir
glepjast af hillingum. Annaðhvort
hlýtur hún að vera gömul eða mjög
ljót, annars mundi engin kona geta
hugsað sér að lifa einsömul að stað-
aldri þín vegna. Ég viðurkenni að
hún muni geta það stuttan tíma, ef
hún er hneigð til rómantíkur, eða ef
enginn kemur og biður hennar, nema
hún sé engill, og samt mundi hún
smám saman láta huggast. Það mátt
þú vera viss um. Ef von þín er ekki
byggð á sterkari grunni, get ég að-
eins vorkennt þér.“
Ég viðurkenni að þessi orð komu
heldur illa við mig. Þau endurómuðu
efa minn, sem ásótti mig stöðugt og
voru líkt og köld gusa yfir þann ást-
arfuna, sem hafði haldið mér uppi.
Sumpart til þess að róa eigin tilfinn-
ingar og hans, svaraði ég æstum
rómi:
„Ef ég tek þig með mér til jarðar-
innar og við finnum hana syrgja að-
eins mig og hugsa aðeins til mín.
17 6 Heima er bezt